Macron i kaluar nga Le Pen dhe i ndjekur nga socialisti Glucksmann

“Nëse të jesh populist do të thotë t’u flasësh njerëzve kështu që, po, nuk e kam problem të quhem kështu. Por, nëse kjo fjalë përdoret për të përcaktuar një demagog, ky nuk është rasti im. Për Evropën dhe çështje të tjera nuk u them njerëzve atë që do të donin të dëgjonin”.

Ishte mars i vitit 2017 dhe Emmanuel Macron nuk ishte ende presidenti i 25-të i Republikës.

Ai triumfoi në zgjedhjet e qershorit me 28 për qind të votave, dyfishi i partisë së Marine Le Pen.

Shtatë vjet më vonë shifrat janë të kundërta: sondazhet i japin Kuvendit Kombëtar 32 për qind për Le Pen, koalicionit të presidentit 16 për qind dhe filozofi që mori përgjegjësinë për fatin e asaj që mbeti nga socialistët francezë, po e lë pas atë me tre pikë.

Asnjëherë më parë Macron nuk ka vuajtur nga ajo që politologu Marc Lazar e përkufizon si “mos pranim pothuajse fizik i francezëve për një borgjez të madh”.

Jo për të gjithë francezët, sigurisht për ata që jetojnë në zonat rurale të një vendi që është më konservator se sa mund të besohet.

“Ni de droite, ni de gauche” (as të majtë, as të djathtë), thoshte pa reshtur, kandidati i atëhershëm dhe aty mbeti, me dashurinë e tërbuar (ai e përcakton kështu) për Evropën.

Aktivizmi i këtyre ditëve është vetëm ana tjetër e një formule politike që rreshtimi dinak i moderuar i Marine Le Pen dhe ngritja e delfinit të saj, Jordan Bardella e kanë futur në krizë.

Macron ëndërron trupat evropiane në Ukrainë për të rifituar të majtën liberale të tunduar nga Glucksmann, fton Xi Jinping në Paris për të mos u dukur shumë i shtypur nga Biden, dëshiron abortin në Kushtetutë për të përsëritur se të drejtat civile janë të sigurta me të.

Rezultati i partisë së Macron në zgjedhjet evropiane do të jetë një nga hapat vendimtarë politikë për stabilitetin e koalicionit të madh trepartiak (popullor, socialist dhe liberal) që ka qeverisur Unionin për shumë vite.

Mandati i borgjezit të madh skadon në pranverën e vitit 2027. Ai do të kishte dashur të kandidonte për herë të tretë për drejtimin e Francës, por fatkeqësisht për të një rregull i dëshiruar në 2008 nga Nicolas Sarkozy, e pengon.

“Budallallëk katastrofik”, tha ai një natë në fund të gushtit gjatë një samiti politik me opozitën.

Batuta u zbulua nga lideri shumë i urryer i së majtës ekstreme Jean-Luc Mélenchon.

Në nëntor Macron rrëfeu se kishte “diçka krejtësisht ndryshe” në mendje për të ardhmen e tij si ish-president.

Duke qenë se ka lindur në ’77-ën dhe duke qenë vetëm 55 vjeç në atë moment, shumë kanë filluar t’i bëjnë vetes pyetjen: çfarë dëshiron të bëjë Macron kur të rritet?

Dhe me sa duket, sipas thashethemeve që qarkullojnë vazhdimisht në qarqet evropiane dhe franceze, në të ardhmen e tij – të paktën në një dritare të asaj të ardhmeje – nuk do të kishte diçka shumë ndryshe: ambicia e Macron është të bëhet president i Këshillit Europian.

Deri më tani, në rindërtimet e bilanceve pas votimit, është diskutuar shumë për konfirmimin e mundshëm të Ursula von der Leyen në Komision, shanset e disa eksponentëve socialistë (si spanjolli Pedro Sanchez dhe portugezi Antonio Costa) për Këshillin, dhe roli i mundshëm si i jashtëm i Mario Draghit në një nga dy këto pozicione.

Në bisedat me liderët e tjerë evropianë, Macron nuk e ka fshehur kurrë vlerësimin e tij për ish-kryeministrin italian, të cilin do të ishte i lumtur ta kishte në drejtimin e Komisionit në vend të (asaj kurrë të dashur) Von der Leyen.

Megjithatë, thashethemet për ambiciet personale e vendosin atë aktivizëm në një këndvështrim tjetër.

Ndryshe nga presidenti i ekzekutivit të Unionit në detyrë për pesë vjet, kreu i Këshillit Evropian – ai që drejton axhendën e mbledhjeve të 27 vendeve – ka një mandat dy vjet e gjysmë, i rinovueshëm për herë të dytë. Kështu ndodhi me ish-kryeministrin aktual belg Charles Michel.

Sipas asaj që u rindërtua nga La Stampa, Macron do të donte të kandidonte për atë vend pas mandatit të parë të presidentit të ardhshëm.

Siç do rasti, mundësia për të do të hapej në vitin në të cilin skadon mandati i (francezes) Christine Lagarde si presidente e Bankës Qendrore Evropiane.

Rasti mund të jetë gjithashtu që Macron t’i ketë hedhur tashmë një fjalë mbi mundësinë për t’i besuar Gjermanisë pozicionin e Frankfurtit, kolegut të tij gjerman Olaf Scholz.

Një dhuratë diplomatike me rëndësi jo të vogël, pasi që nga lindja e monedhës së përbashkët askush nuk ka shkuar aq larg sa të imagjinojë një gjerman që menaxhon politikën monetare të eurozonës: madje as vetë gjermanët.

Është e qartë se ka shumë të panjohura në rrugën e Macron.

E para: sa vendimtare do të jetë patrulla liberale (grupimi Renew) në bilancin e parlamentit të ardhshëm të Strasburgut.

Vendet më të rëndësishme janë një çështje para së gjithash për popullorët (PPE) dhe socialistët (S&D).

Në rastin e hipotezës së Macron në Këshill, do të ishte e nevojshme të krijoheshin kushtet për një stafetë shumë italiane.

E dyta: nëse pjesë e asaj maxhorance parlamentare do të jenë edhe konservatorët e ECR (sovranistët e djathtë), grupimi i drejtuar nga Giorgia Meloni.

Kryeministrja italiane ka thënë deri më tani gjithçka dhe të kundërtën e gjithçkaje për këtë temë, duke i lënë të hapur këtë mundësi.

E treta e panjohur: shanset e vetë Mario Draghit për t’u zgjedhur në Këshill, rrugëdalje për të dy liderët në një ngërç i mundshëm politik mes palëve.

Ndoshta kjo është mundësia që Meloni të ketë peshë në lojën diplomatike, por mund të jetë dhe një provë e vështirë për dinakërinë e shumëanshme të Macron.

Autori është Alberto Barbera i La Stampa, përshtatur për Albanian Post

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.