Llogaritja e gabuar e Putin-it: Ukraina mund të bëhet Afganistani i tij

Presidenti rus, Vladimir Putin, në një fjalim televiziv të hënën e 21 shkurtit e bëri shumë të qartë se ai nuk e konsideron Ukrainën një komb legjitim të pavarur.

Të enjten në mëngjes, me sulmin në shkallë të gjerë që nisi ushtria ruse në Ukrainë, Putin-i më në fund ka treguar se planifikon t’i japë fund pavarësisë 30-vjeçare të Ukrainës.

Por, pavarësisht epërsisë dërrmuese ushtarake të Rusisë, kjo nuk do të jetë aq e lehtë sa duket se supozon ai.

Mesazhi i Putinit drejtuar forcave të tij të armatosura se, Ukraina “drejtohet nga neo-nazistët”, nuk është thjesht një pohim qesharak – veçanërisht pasi presidenti i zgjedhur në mënyrë demokratike i Ukrainës, Volodymyr Zelensky, është vetë hebre.

Është gjithashtu një pasqyrë e strategjisë së luftës së Putin-it.

Ajo bazohet në pritjet e tij që sapo forcat ruse të jenë brenda Ukrainës, duke ndërprerë rrugët e saj jetike të furnizimit dhe duke rrethuar qytetet kryesore, qeveria e Zelensky-t do të shkërmoqet, ushtarët ukrainas do të ulin armët dhe trupat “çlirimtare” ruse do të priten me lule, sikur të ishin Ushtria e Kuqe fitimtare 80 vjet më parë.

Në afat të shkurtër, pjesë të këtij skenari mund të materializohen. Makina masive e propagandës ruse sigurisht që do të punojë jashtë orarit për të krijuar këtë përshtypje.

Por, historia e Ukrainës sugjeron fuqishëm se ky nuk do të jetë rezultati në planin afatgjatë.

Ajo mund të mos ketë gëzuar më shumë se periudha të shkurtra pavarësie, por identiteti kombëtar i Ukrainës shkon shumë shekuj më parë, i ndërthurur me atë të Rusisë, por edhe i dallueshëm prej saj.

Ukraina u shfaq si një shtet sovran në vitin 1991, pas rënies së Bashkimit Sovjetik, pavarësisht nga të gjitha vuajtjet e saj gjatë shekullit të kaluar.

Miliona të vdekur në dy luftëra botërore, luftë civile, zi buke – duke përfshirë një që ishte orkestruar qëllimisht – dhe vitet e sundimit rus, sovjetik dhe gjerman nuk arritën ta eliminonin Ukrainën si komb.

Ukrainasit kanë mbijetuar dhe kanë parë armiq më të këqij se diktatori aktual i Rusisë.

Edhe nëse ushtria ruse do të arrijë deri në Kiev, do të rrëzojë qeverinë dhe do të pushtojë pjesën më të madhe të territorit të Ukrainës, xhepat e rëndësishëm të rezistencës do të mbeten dhe rrjetet e gjera të luftëtarëve ukrainas do të vazhdojnë luftën prapa linjave të armikut.

Forcat e armatosura të Rusisë aktualisht po marrin mbrojtjen ajrore të Ukrainës dhe po fillojnë pushtimin në pika të shumta në kufijtë e saj dhe në bregdetin e Detit të Zi – por edhe ato nuk kanë kapacitetin për një luftë të gjatë dhe të ndyrë pushtimi dhe shkatërrimi në një vend kaq të madh.

Nëse Rusia shkon deri në fund, ajo mund të përballet me një skenar shumë më të keq se pushtimi i saj i kushtueshëm dhe përfundimisht i dështuar sovjetik i Afganistanit në vitet 1980.

Putin-i e ka kaluar pjesën më të madhe të jetës së tij të rritur, duke studiuar rënien e Bashkimit Sovjetik dhe duke identifikuar gabimet që ai beson se udhëheqja sovjetike bëri.

Fushata në Afganistan luajti një rol në gërryerjen e besimit të publikut në Kremlin dhe Putini pa dyshim mendon se ky nuk do të jetë rasti me Ukrainën.

Ky ka të ngjarë të jetë gabimi i tij më i rëndësishëm.

Ndërkohë që një pjesë jo e vogël e popullsisë ukrainase do t’i mirëpresë pushtuesit, ose sepse ndihen ende rusë, ose për shkak të korrupsionit ose arsyetimit pragmatik, do të ketë shumë që vazhdojnë të rezistojnë.

Dhe, ndryshe nga Afganistani, ku luftimet dhe gjakderdhja e ngadaltë e pushtuesit rus po ndodhnin në një vend të largët dhe, për shumicën, larg këndvështrimit të botës, Ukraina është në Evropë.

Kjo është shpejtësia e lartë, e ndërlidhur e shekullit të XXI-të, ku çdo ngjarje kapet menjëherë nga kamerat e telefonave dhe transmetohet në internet: çdo pritë e një patrulle ruse.

Sa herë që një raketë Javelin ndez një tank rus dhe një raketë Stinger rrëzon një helikopter rus.

Çdo detaj grafik, duke përfshirë fytyrat e të vdekurve dhe të plagosurve do të përcillet në shtëpi për publikun rus.

Erozioni i besimit publik dhe i mbështetjes së kësaj fushate do të jetë shumë më i shpejtë se sa në dekadën e gjatë të pranisë së Rusisë në Afganistan.

Dhe tashmë ka arsye për të besuar – edhe pse sondazhet nga brenda Rusisë janë skicë – se subjektet e Putin-it nuk janë aq entuziastë për t’u bërë pushtuesit e një kombi motër.

Kjo është një nga arsyet pse Putini po përpiqet kaq shumë për ta bërë këtë të duket sikur po e çliron Ukrainën nga një regjim “neo-nazist”, në vend që të jetë një kontroll armiqësor.

Brenda vetë Rusisë, media ende i referohet pushtimit si një “operacion i forcave speciale në Donbas”.

Në vitin 2014, pushtimi dhe aneksimi i gadishullit të vogël të Krimesë, i cili u zhvillua brenda pak ditësh dhe pa viktima, ishte një nxitje për Putin-in.

Përpjekja shumë më pak e suksesshme për të gërmuar pjesë të mëdha të Ukrainës Lindore, që ka vazhduar që atëherë, me çmimin e qindra jetëve ruse – dhe mijëra ukrainase – është fshehur kryesisht nga sytë e publikut rus.

Kjo luftë nuk do të fshihet dhe kjo mund t’i përmbysë të gjitha llogaritjet e Putin-it!

Vëzhguesit e kalitur të Rusisë kanë qenë skeptikë muajt e fundit, pasi vlerësimet e inteligjencës perëndimore për planet e luftës së Putin-it u zbuluan në media.

Ata që mendonin se e kuptonin, vazhduan të besonin në kujdesin e tij të lindur. Ata janë vërtetuar se kanë gabuar, por nuk janë të vetmit që duhet t’i rivlerësojnë të gjitha bindjet e tyre të mëparshme.

Për liderët perëndimorë, tani ekziston një kuptim i zymtë dhe e zymtë për strukturat tek të cilat ata besojnë për të garantuar paqen dhe stabilitetin në Evropë janë gjetur të pamjaftueshme. Diplomacia ka dështuar.

Kështu ka edhe besimi se përfitimet ekonomike të tregtisë së hapur me Rusinë do ta bënin luftën të paimagjinueshme.

Përfundimet janë të vështira, por të pashmangshme. Përqindje më të mëdha të produktit të brendshëm bruto do të duhet të shpenzohen për rishikimin e politikave të mbrojtjes dhe energjisë.

Tubacioni i gazit natyror “Nord Stream 2” nga Rusia në Gjermani nuk do të jetë viktima e vetme.

Pastaj, ish-presidenti Donald Trump luajti me idenë e largimit të Shteteve të Bashkuara nga NATO dhe presidenti francez Emmanuel Macron e shpalli aleancën ushtarake “të vdekur nga truri” dhe ëndërroi ta zëvendësonte atë me një kornizë sigurie evropiane.

Në vend të kësaj, NATO tani është më thelbësore se kurrë dhe liderët e saj po koordinohen në nivelin e tyre më të lartë prej vitesh – një tjetër faktor për të cilin Putin duket se ka gabuar.

Vendet perëndimore kanë marrë vendimin e kuptueshëm për të mos ndërhyrë ushtarakisht në anën e Ukrainës, një anëtare jo-anëtare e NATO-s, por mund të pritet që së shpejti të lëvizin përtej sanksioneve ekonomike dhe të ndjekin rrugë të tjera për të goditur Rusinë – përfshirë sabotazhin kibernetik dhe rrjedhjet e dëmshme të inteligjencës.

Dhe, më e rëndësishmja, duke përforcuar praninë e tyre në anëtarët e NATO-s që kufizohen me Rusinë dhe Ukrainën.

Izraeli do të duhet të rivlerësojë gjithashtu. Politika aktuale, duke u kthyer deri në luftën Rusi-Gjeorgji të vitit 2008, ka qenë të mbetet anash.

Rusia është shtëpia e një komuniteti të madh hebre, i cili ka një përvojë të gjatë dhe vdekjeprurëse të antisemitizmit të sanksionuar zyrtarisht.

Të enjten në mëngjes, ministri i Jashtëm, Yair Lapid, shprehu dënimin e parë zyrtar dhe publik të Rusisë nga një udhëheqës izraelit që nga fillimi i luftërave të Putin-it në vitin 2008.

Dhe, nëse Izraeli tani po kritikon hapur Putin-in, kjo është një tjetër shenjë e qartë se diçka me të vërtetë ka ndryshuar rrënjësisht.

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.