Historia e arratisjes së kryetares së parë të Afganistanit

Një nga kryetarët e para femra të Afganistanit, marrja e pushtetit të Kabulit nga Talebanët ishte një moment paralajmërues.

Ndërsa, luftëtarët talebanë zbritën në kryeqytetin afgan, ajo kujtoi se jeta e saj papritmas ishte në rrezik të madh. Ditë më vonë ajo iku me familjen e saj në Gjermani dhe ka treguar historinë e arratisjes së saj dramatike në BBC.

Zarifa Ghafar, 29 vjeç, ishte bërë një zyrtare e shquar publike dhe zëdhënëse për të drejtat e grave në qytetin e Maidan Shahr, kryeqyteti i Afganistanit.

Talibanët të cilët njihen për kufizimin e rolit të grave në përputhje të interpretimeve të tyre të rrepta të Islamit, Ghafar bëri një kërcenim duke ju thënë se “zëri im ka fuqinë që nuk ka arma”.

Menjëherë pas marrjes nën kontroll të talebanëve, Zarifa Ghafar u këshillua të largohej nga shtëpia e saj. Shqetësimet për sigurinë e saj u kuptuan shpejt kur luftëtarët talebanë u shfaqën në shtëpinë e saj dhe, siç shpjegon ajo, rrahën rojën e saj të sigurisë.

Siguria ka qenë një shqetësim i vazhdueshëm për Ghafar vitet e fundit, ajo i ka mbijetuar disa përpjekjeve për të u vrarë që nga viti 2018, kur në moshën 26 vjeçare ajo u bë kryetare e Maidan Shar, një qytet konservator ku talebanët kanë mbështetje të gjerë.

Armiqësia ndaj saj arriti kulmin në vrasjen e babait të saj në fund të vitit të kaluar. Ai ishte një anëtar i lartë i ushtrisë afgane dhe zonja Ghafari dyshon se kishte armiq në talebanët.

Kur talebanët erdhën në pushtet në mes të gushtit, ajo vendosi se kishte ardhur koha për të lënë vendin.

Më 18 gusht, ajo organizoi një makinë për ta çuar atë dhe familjen e saj në aeroportin e Kabulit.

Gjatë udhëtimit, ajo u fsheh në makinë, duke u fshehur çdo herë që kalonin nëpër një pikë kontrolli tek talebanët.

“Kur arritëm te porta e aeroportit, kishte luftëtarë talebanë kudo,” tha ajo.

Duke shtuar se, “Unë po përpiqesha të fshihesha”.

Në aeroport, ambasadori turk në Kabul i ndihmoi ata të hipnin në një fluturim për në Stamboll. Nga atje, ata fluturuan për në Gjermani.

“Kur humba babanë tim, mendova se nuk do të ndihesha kurrë më njësoj në jetë,” tha ajo.

“Por kur hipa në aeroplan për të lënë vendin tim, ishte më e dhimbshme sesa humbja e babait tim”.

Sipas Ghafarit, “dita e rënies së Kabulit ishte momenti më i keq i jetës sime”.

Ndërsa, largimin nga vendi i saj e përshkruan si moment mjaft të vështirë.

“Unë kurrë nuk do të jem në gjendje të menaxhoj dhimbjen brenda zemrës sime, pasi unë kurrë nuk kam planifikuar të largohem nga vendi im,” tha ajo.

Tani e sigurt në qytetin gjerman të Düsseldorf, Ghafar i pranoi se ishte një nga ato me fat pasi skenat përreth aeroportit të Kabulit u bënë gjithnjë e më të rrezikshme.

Ajo u zotua se do të takojë politikanë dhe udhëheqës botërorë për të tërhequr vëmendjen në jetën e afganëve që jetojnë nën sundimin taleban.

Ajo do të ishte e gatshme të fliste edhe me talebanët, sepse sipas saj, “ne duhet të kuptohemi”.

Megjithatë, ajo nuk u beson talebanëve, veçanërisht në të drejtat e grave.

“Kur mbanin pushtetin para vitit 2001, talebanët zbatuan një version ultra-konservator të ligjit islam, të cilin e përdornin për të justifikuar ndalimin e grave që të shkonin në shkollë ose të punonin”, bëri të ditur ajo.

Javën e kaluar zëdhënësi i talebanëve Zabihullah Mujahid tha se gratë “do të jenë shumë aktive në shoqëri, por brenda kornizës së Islamit”.

Por, ajo ishte skeptike: “Fjalët e tyre nuk përputhen kurrë me veprimet e tyre”.

Ajo shpresonte të kthehej në Afganistan një ditë, kur është e sigurt për ta bërë këtë.

“Ky është vendi im – e bëra atë. Unë luftova me vite për ta bërë atë,” tha ajo.

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.