Mësime nga 500 ditët e luftës: Si u bë Rusia një vend në rënie

Në 500 ditët e luftës në Ukrainë, lentja përmes së cilës ne vëzhgojmë Evropën Lindore ka ndryshuar rrënjësisht.

Çfarë na mësuan 500 ditët e pushtimit rus dhe çfarë mësimesh mund të nxjerrim prej tyre për 500 ditët e ardhshme (nëse ka)?

Pesëqind ditë më parë ne dinim pak ose aspak për Ukrainën.

Ukraina u shfaq si një shtet i rremë, ukrainasit ishin rusë të dorës së dytë, qytetarë të një vendi të korruptuar, me sovranitet të kufizuar dhe pa identitet kombëtar: me pak fjalë, një shtet pothuajse i dështuar.

Nuk është rastësi që kur filloi pushtimi rus dhe pa (mbi)vlerësimin e fuqisë luftarake të Moskës, askush nuk do të kishte vënë bast asnjë qindarkë për aftësinë e Kiev-it për të rezistuar.

Tani, megjithatë, ne e dimë se Ukraina ka një identitet të fortë kombëtar, një qëndrueshmëri të theksuar qytetare dhe një shtet të aftë të përballojë, pavarësisht nga shkrirja ekonomike dhe demografike, shkatërrimi i infrastrukturës dhe dhjetëra, në të vërtetë qindra, mijëra të vdekur.

Sigurisht, Ukraina reziston falë armëve perëndimore, por mbështetja ushtarake është një kusht i domosdoshëm, jo ​​i mjaftueshëm i rezistencës.

Vetëm mendoni për miliardat e shpenzuara në Afganistan në njëzet vjet, të cilat u tymosën me tërheqjen e Shteteve të Bashkuara dhe NATO-s.

Mbështetja ushtarake ka rëndësi po aq sa vullneti, morali, kohezioni dhe identiteti. Me pak fjalë, mësimi i parë është se Ukraina ekziston.

Kryengritja (ose tentativa për grusht shteti) e Yevgeny Prigozhin theksoi faktin se nëse flasim për shtete të dështuara, është Rusia me të cilën duhet të kemi të bëjmë.

Historia e udhëheqësit të milicisë Wagner dhe marshimi i tij drejt Moskës nuk zbuloi asnjë të çarë; e bëri të qartë.

Regjimi i Vladimir Putin bazohet mbi frikën, ndarjet dhe shtyrjen e vazhdueshme të vendimeve derisa nyjet e një krize të kthehen në shtëpi.

Kur shpërthen kriza dhe vetë mbijetesa e Putin-it varet në balancë, mësuam gjithashtu se shefi i Kremlin-it nuk sillet si një kafshë e plagosur me gishtin në butonin bërthamor: Putin harton dhe… negocion. Është një mësim i rëndësishëm për t’u mbajtur mend.

E gjithë kjo çon në mësimin e dytë të 500 ditëve të fundit.

Pesëqind ditë më parë ne nuk kishim një politikë ndaj Ukrainës (duke mos e marrë kurrë seriozisht), ndërsa kishim një politikë ndaj Rusisë, e përbërë nga sanksione dhe angazhime selektive.

Dikur sanksiononim (dobët) pas aneksimit të Krimesë dhe fillimit të luftës ruse në Donbas në vitin 2014, por vazhdonim të kërkonim rrugë bashkëpunimi me Moskën.

Nuk ishte një politikë efektive (e pranoj këtë, pasi ndihmoi në zhvillimin e saj), por ishte një politikë me racionalitetin e saj.

Në rrënjë ishte bindja, e cila ka mbetur e paprekur që nga fillimi i procesit të Helsinkit në vitet 1970 – i krijuar për të frenuar tensionet e Luftës së Ftohtë – se një arkitekturë e sigurisë evropiane mund të ndërtohet vetëm me Rusinë.

Tani kemi një politikë ndaj Ukrainës: mbështetje ushtarake, ekonomike dhe humanitare dhe, në perspektivë, anëtarësim në Bashkimin Evropian dhe ndoshta në NATO.

Nga ana tjetër, ne nuk kemi një politikë ndaj Rusisë dhe nuk kemi një të tillë, sepse, megjithëse e dimë se nuk do të ketë marrëveshje paqeje me Putin-in, nga njëra anë nuk shohim se cila Rusi do të dalë pas tij dhe nga ana tjetër nuk jemi në gjendje të ndikojmë në dinamikën e brendshme të vendit.

Prandaj, pa paragjykuar ëndrrën për të rindërtuar një ditë një arkitekturë sigurie me Moskën, ne duhet të pajtohemi me realitetin se siguria evropiane mund të ndërtohet vetëm kundër – ose, më mirë, për t’u mbrojtur nga – Rusia.

Nëse këto janë mësimet e 500 ditëve të fundit, çfarë mund të themi për 500 ditët e ardhshme?

Së pari, për sa kohë që agresioni rus vazhdon, rezistenca ukrainase do të vazhdojë.

Kushdo që mendon (ose shpreson) se ukrainasit do të lodhen dhe do t’i hedhin poshtë, e ka gabim.

Nuk e dimë nëse, sa dhe kur do të jetë e suksesshme kundërofensiva e Kiev-it, por rezistenca që synon çlirimin e territorit dhe popullatave të pushtuara do të vazhdojë.

Parashikimi i dytë, objektivisht më pak i sigurt, është se as Perëndimi nuk do të lodhet.

Pasi të jetë tejkaluar kriza energjetike dhe të jenë marrë vendimet më të rëndësishme për sanksionet dhe ndihmën ushtarake, angazhimi i kërkuar do të jetë më i vogël se sa ishte në 500 ditët e para.

Kostoja e largimit nga Ukraina është pafundësisht më e lartë se ajo e vazhdimit të mbështetjes së saj, dhe kjo është e vërtetë pavarësisht nga rezultati i zgjedhjeve në të dy anët e Atlantikut.

Parashikimi i tretë, më i rrezikshëm: ai që pamë disa javë më parë ishte kriza e parë, por jo e fundit në Rusi.

Nuk e dimë se kur do të dalë tjetra, as nëse do të jetë kashta që do të tejmbushë vazon.

Por ne e dimë se regjimi i Putin-it është në kalbje, edhe nëse kjo nuk do të thotë domosdoshmërisht një kolaps i afërt.

Më në fund, një dëshirë: në 500 ditë kuptuam se lentet perandorake ruse me të cilat vëzhguam Evropën Lindore ishin lente të errëta, të shtrembëruara.

Në 500 ditët e ardhshme do të ishte mirë sikur të hiqnim edhe lentet tona koloniale, duke kuptuar se kur flasim për negociata, paqe, kosto ekonomike dhe rreziqe bërthamore, ne vetëm po vëmë përpara interesat tona, frikën dhe ëndrrat tona, duke shkelur pa e kuptuar ekzistencën e atyre, të cilëve të paktën teorikisht, e kemi zbuluar.

Marrë dhe përshtatur nga “La Stampa” për Albanian Post

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.