“Titane”, filmi më shokues i 2021-shit

Të gjithë në Festivalin e Filmit të Kanës shpresojnë të shohin diçka vërtet të egër, transgresive dhe të garantuar se do ta kalojnë mirë darkën e tyre.

Por, sa herë që një film i tillë shfaqet në ekran, regjia është e bërë pa dyshim nga një burrë: zakonisht Gaspar Noé (Enter the Void, Climax) ose Nicolas Winding Refn (Only God Forgives, The Neon Demon). Jo më.

Julia Ducournau, shkrimtarja-regjisore franceze e Raw (2016), është rikthyer me një pjesë të dytë të kinemasë ekstreme, “Titane”, dhe sigurisht që do të nxisë shumë kritika, rënkime apo nënqeshje shqetësuese se çdo gjë tjetër në festivalin e këtij viti – ose kudo tjetër.

Fantazia e bukur, e errët, e ndërthurur e Ducournau-t është një breshëri komike e seksit, dhunës, ndriçimit të zhurmshëm dhe muzikës goditëse. Është gjithashtu e pamundur të parashikosh se çfarë do të ndodhë më pas.

E vetmja skenë që përfundon në mënyrën që mund të pritet është skena hapëse, në të cilën një vajzë e vogël, Alexia, po sillet keq në pjesën e pasme të makinës së familjes.

Ajo lëviz rreth e rrotull dhe gjuan me shkelma ndenjësen e babait të saj derisa ai të kthehet për të kapur, dhe – ashtu si mund t’ju shkojë mendja – përplasen më një pengesë prej betoni.

Pas një operacioni në tru, Alexia-s i vendosin një pllakë titani në kokën e saj. Kjo do të ishte më se e mjaftueshme për të mos iu afruar më makinave, por operacioni dha efektin e kundërt.

Sapo ajo del nga spitali, largohet nga prindërit e saj dhe përqafon e puth makinën.

Si e rritur, ajo bën më shumë se kaq. Në një skenë që mund të konsiderohen si një parodi helmuese e filmit “Fast & Furious”, kamera lëviz ngadalë rreth një shfaqjeje makinash të ndriçuara me llamba neoni, ku femrat e reja rrihen dhe përdridhen në majë të kofanove të mjeteve – dhe askush nuk ushtron dhunë dhe përdridhet me më zemërim se Alexia, tani një Tank Girl e dobët që luhet nga e sapoardhura në industrinë e filmit, Agathe Rousselle.

Duke treguar shenjën që po i rridhte nga operacioni i saj i trurit dhe tatuazhin në gjoksin e saj që shkruan, “Dashuria është një qen nga ferri”, Alexia është një person me famë të vogël në këtë botë imorale.

Epo, pra. Në këtë fazë ju mund të supozoni që Titane (fjala franceze për titan) të jetë një thriller në të cilin një vigjilente hakmarrëse vret burra grabitqarë. Por një rrjedhojë përrallore e ngjarjeve përcakton se Alexia do të masakrojë këdo që zë atë në një ditë të keqe, grabitqar apo jo.

Oh, dhe nuk e di a e përmenda që ajo është shtatzënë me një makinë, me të cilën kreu marrëdhënie seksuale, dhe tani po rrjedh vaj me ngjyrë të zezë?

Në arrati, anti-heroina jonë e përhumbur pret flokët e saj, thyen hundën e saj dhe maskon veten si një djalë që u zhduk një dekadë më parë.

Kthesa tjetër është se babai i fortë, por i brishtë i djalit, Vincent (Vincent Lindon), e beson atë. Ai e çon përsëri në stacionin e zjarrit nën komandën e tij dhe e prezanton me një ekip zjarrfikësish. Për të ruajtur identitetin e saj të ri mashkullor, Alexia duhet të lidhë gjinjtë të vajisur dhe stomakun e saj të ënjtur, por Vincent injekton steroid në vithet e tij të mavijosura çdo natë, kështu që çfarë rëndësie ka kjo?

Çështja është se Titane është shndërruar në një histori të ngrohtë shpagimi, të fluiditetit gjinor, modifikimit të trupit dhe shumë e shumë të tjera.

Një nga aspektet mbresëlënëse të këtij udhëtimi të sikletshëm, përmes një purgatori të luftimeve duke paraqitur pamje si thërrmimin e kockave apo transformimit të lëkurës, është se nuk është kurrë aq tërheqëse sa ç’mund të imagjinohet. Rrëfimi është i kthjellët dhe shtytës, kështu që jeni gjithmonë të qartë për atë që po ndodh, edhe nëse nuk e keni të qartë arsyen.

Nuk jam i sigurt se cili mund të jetë mesazhi i Titane, ose pse Ducournau ka bashkuar një përbindësh të Frankenstein nga kaq shumë ide të ndryshme, ose nëse udhëtimi i etur i Alexia lidhet me ndonjë emocion të njohur, jo-psikopatik, përveç dëshirës së madhe të prindit për t’u bashkuar me një fëmijë të humbur (tema e një filmi tjetër surreal që u shfaq premierë në Kanë këtë vit, Qengji i Valdimar Jóhannsson).

Është pa dyshim më pak e përqendruar se Raw, por unë e admiroj mënyrën se si Titane më mbante të përqendruar para ekranit, duke gulçuar.

Çfarëdo që të mendoni për të, askush nuk do të rrotullojë sytë dhe do të mërmërisë, “Huh – jo një tjetër film për një cyborg lesbik vrasës që nxit një marrëdhënie pothuajse inçestuale me babanë mashtrues të djalit që pretendon të jetë”.

Ducournau është drejtuar në kufijtë e kinemasë konvencionale – dhe më pas ka bërë një hap para.

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.