Si i quani njerëzit që luftojnë në tokën e tyre kundër ushtarëve të huaj?

Shkrimi është nga gazetarja izraelite Amira Haas, për Haaretz

Është e rrallë të flasësh në telefon me dy persona në Gaza, i afërmi i të cilëve është vrarë në betejë. Ai ishte ushtar në ushtrinë e Hamasit.

A.H: “Ne nuk kemi folur për një kohë të gjatë.” (Dhe këtë e them duke kwrkuar gati ndjesë. Ka aq shumë njerëz që njoh, që do të desha të flas për të kuptuar nëse janë “mirë”, por nuk arrij të flas me ta çdo ditë. Për më tepër, kontakti me shumë prej tyre është humbur gjatë dy javëve të fundit).

Miku: “Ashtu. Si je? (Kjo është një pyetje që unë i përgjigjem gjithmonë me heshtje. Është e vështirë kur jam e sigurt në një shtëpi të ndriçuar mirë, të ngrohtë, përballë një miku ulur në një tendë, një shtëpi ose apartament gjysmë të shkatërruar me 18 të afërm).

Miku: “Jam në Kajro. Arrita të dal dy javë më parë, me familjen time. Vetëm pak ditë para se të pushtohej Rafah”. (Papritur më kujtohet sensi i humorit të tij. Një herë, në vitin 1994 ose 1995, unë dhe fqinji i tij mblodhëm dëshmi për gjendjen ekonomike të Gazës. E takuam atë dhe të tjerë në plazh. “Çfarë po bën?”, e pyetëm. “Në pritje për t’u bërë 40”, u përgjigj ai. Lejet për të punuar në Izrael u jepeshin atëherë vetëm burrave 40 vjeç e lart).

A.H.: “Është mirë ta dëgjoj këtë. Më trego për veten. Cila është situata juaj?” (Është e vështirë për mua të pyes drejtpërdrejt: ‘Si jeni?’ kështu që unë kërkoj fjalë që janë më pak të përkushtuara ose që nuk janë të ankoruara në frazat e zakonshme.”

Miku: “Motra ime u vra dy ditë më parë.”

A.H.: “Oh, ku?” (Në biseda të tilla të tmerrshme, njerëzit thonë se marrin një lajm të tillë me emocione të heshtura. Por videot nga Gaza, të cilat shumica e izraelitëve nuk dëshirojnë t’i shikojnë, tregojnë të kundërtën. Hidhërimi dhe malli me të cilin baballarët mbajnë trupat e fëmijëve të tyre, thirrjet drejt qiellit pasi arrijnë të nxjerrin trupin e vajzës nga rrënojat, fytyrën e tronditur dhe me lot të një nëne të ndjerë, dhimbjen me të cilën një mik shkruan për humbjen e një vëllai një javë më parë.)

Miku: “Në kampin e refugjatëve Jabalya, në një sulm ajror ose granatime. Ishte jashtë. Të nesërmen, u vra djali i saj. Një ditë pas kësaj, djali i saj i dytë u vra gjithashtu.”

A.H.: “Të dy djemtë? A ishin brenda në shtëpi? Apo ishin pjesë e rezistencës?”

Miku: “Në rezistencë”.

A.H.: “A u goditën nga një raketë apo në betejë, në një shkëmbim zjarri?”

Miku: “Unë mendoj se ata vdiqën në betejë”.

A.H.: “Kjo është diçka ndryshe. Kjo ishte zgjedhja e tyre. Për të luftuar.”

Miku: “Kjo është e vërtetë.”

Është e rrallë të dëgjosh me telefon nga njerëz brenda Rripit të Gazës pasi një i afërm i tyre vritet në betejë, të të thotë se ai po luftonte për Hamasin.

Shpejtësia me të cilën miku në Kajro e dinte se djemtë e motrës së tij ishin vrarë tregon se shumë familje dinë relativisht shpejt për djemtë e armatosur që vriten, krahas familjeve të tjera që jetojnë në pasiguri për një kohë të gjatë, duke mos ditur nëse djemtë e tyre janë gjallë apo jo. Dhe nëse është vrarë, nëse është varrosur, ose nëse kufoma e tij po kalbet diku.

Ndoshta njerëzit hezitojnë të ndajnë raporte të tilla në telefon, nga brenda Gazës, nga frika se përgjuesit nga inteligjenca e ushtrisë izraelite dhe Shin Bet do ta shënojnë folësin si një objektiv të supozuar legjitim për një raketë ose dron ose arrestim dhe abuzim.

Në Izrael, shtypi raporton për “terroristët” që u vranë. Por ky nuk është përkufizimi i saktë për ata që luftojnë brenda territorit të tyre, në Gaza, kundër një ushtrie pushtuese dhe ushtarëve të një ushtrie të huaj.

“Terrorist” është një term i përgjithshëm, përçmues, qëllimisht i lirë nga çdo kontekst historik, social dhe politik dhe mjegullon aftësinë tonë për të kuptuar dhe analizuar situatën.

Një tjetër detaj në konceptet e dështuara, arrogante që çuan në 7 tetorin.

Për një militant të armatosur, viktima të të cilit janë të moshuarit, gratë, fëmijët dhe foshnjat – përkufizimi “të vrarë” është i përshtatshëm. Ai që qëndron përballë ushtarëve të një ushtrie të fuqishme të pajisur me teknologji të fuqishme – është një luftëtar.

Shtatë muaj e gjysmë pas 7 tetorit, duket se Hamasi ka ende një rezervuar të madh të rinjsh të armatosur të gatshëm për të luftuar, dhe të cilët janë trajnuar për t’i bërë gjërat të vështira për ushtrinë pushtuese izraelite.

Një fakt tjetër që kapitenët e luftës nuk e kishin parashikuar kur nisën fushatën e fitores totale.

Është shumë e lehtë të thuash se këtyre militantëve të rinj u është shpëlarë truri, se ata i urrejnë hebrenjtë, se duan të shohin Izraelin të eliminohet. Por është më e vështirë dhe më e saktë të thuhet se ata kanë guxim dhe se janë gati të vdesin, sepse arsyet për të jetuar – dhe jo thjesht për të mbijetuar – janë zvogëluar në mënyrë të vazhdueshme në Gaza, të cilën Izraeli e preu nga pjesa tjetër e botës, shumë kohë para luftës.

A i pengon vrasja me shumicë e familjeve të tyre – në bombardimet izraelite që, me miratimin e këshilltarëve ligjorë të IDF-së, vrasin 20 ose 30 njerëz, duke përfshirë gra, fëmijë dhe të moshuar për të vrarë një objektiv “legjitim” – të rinjtë e tjerë?

Sa prej tyre janë të motivuar nga ky fakt për t’iu bashkuar ushtrisë së Hamasit?

Dështimi i doktrinës së fitores totale nuk buron nga motivimet personale të Benjamin Netanyahut për të vazhduar pafundësisht këtë luftë mizore. Ajo vjen nga refuzimi i shumicës së izraelitëve për të kuptuar se populli i shtypur palestinez nuk është më i gatshëm ose në gjendje të vazhdojë me shtypjen e tij. Dhe kjo përfshin shumë kundërshtarë të luftës dhe të Hamasit.

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.