Referendumi për aneksimin, çfarë do të ndodhë në katër rajonet ukrainase

Çfarë nënkupton aneksimi rus i katër rajoneve pjesërisht të okupuara të Ukrainës në më shumë se shtatë muajt e fundit të luftës?

Aneksimi zyrtar i Donetsk-ut, Luhansk-ut, Zaporizhzhi-së dhe Kherson-it në synimet e Kremlin-it synon të bëjë të pakthyeshme pushtimet territoriale që rezultojnë nga agresioni ushtarak i nisur me urdhër të Vladimir Putin-it më 24 shkurt.

Nga këto rajone, vetëm një pjesë e Donetsk-ut dhe Luhansk-ut ishin pushtuar në vitin 2014 dhe kishte dy administrata vasale të Moskës.

Të tjerët tani po lirohen gradualisht nga ukrainasit dhe pikërisht për këtë arsye trillimi i referendumit (i refuzuar në thelb nga një pjesë e madhe e komunitetit ndërkombëtar) në fakt shërben për të frenuar humbjet ushtarake ruse.

Në orën 14:00, Putin do të marrë pjesë në ceremoninë e nënshkrimit të traktateve të pranimit në Rusi.

Gjatë ngjarjes, e cila do të zhvillohet në sallën luksoze të Shën Jorgjit, “cari” do të japë një fjalim “të rëndësishëm”, njoftoi presidenca ruse.

Lëvizja për aneksim dhe nxitimi që e karakterizoi zbulojnë frikën e madhe të Putin-it, i cili tani po burgos popullatën, kufizon lëvizjet e tyre dhe detyron “qytetarët e rinj” të regjistrohen në ushtrinë kombëtare ruse.

Pasojat e aneksimit?

Ato mund të jenë shumë serioze: aneksimi i shërben Kremlin-it për të “rusifikuar” territoret e pushtuara që mbeten në duart e tij dhe për rrjedhojë të rifillojë kërcënimin e luftës bërthamore kundër NATO-s dhe kujtdo që ndihmon ushtarakisht ushtrinë ukrainase.

Vetë Putin-i ka kujtuar vazhdimisht se, që nga koha e Luftës së Ftohtë, Bashkimi Sovjetik teorizoi mundësinë e përdorimit të armëve bërthamore nëse “territori kombëtar” kërcënohej.

Sot, në sytë e Moskës, referendumi dhe më pas aneksimi i shndërrojnë tokat e “çliruara” të Ukrainës në rajone ruse dhe për këtë arsye për t’u mbrojtur me çdo mjet, përfshirë energjinë bërthamore.

Çfarë do të thotë ky hap dhe bollëku i ceremonive formale që po e shoqërojnë atë?

Në synimet fillestare të Kremlin-it, ai duhet të kishte përfaqësuar mbulesën ligjore që synonte të legjitimonte pushtimin ushtarak dhe rrjedhimisht aneksimin e rajoneve të pushtuara të Ukrainës.

Referendumi u mendua nga Putin-i si faza kulmore, dhe në fakt apoteoza fitimtare, e “operacionit special”, i cili në këtë mënyrë do të mishëronte vullnetin popullor për t’u kthyer në “nënën Rusi”, duke u çliruar përfundimisht nga kontrolli i ” Juntës neo-naziste” që po sundon në Kiev.

Në realitet, shpallja e referendumit, veçanërisht për kohën dhe mënyrën në të cilën u zhvillua, nuk bën gjë tjetër veçse ekspozon dështimin shumë të rëndë të të gjithë fushatës ushtarake të nisur nga Moska.

Ishte menduar të ishte një moment fitoreje, por në vend të kësaj zbulon testin e lakmusit të humbjes dhe madje një gjest të dëshpëruar, i cili shërben vetëm për të theksuar paaftësinë ruse për të gjetur përgjigje ushtarake dhe politike ndaj epërsisë tashmë të dukshme ukrainase të mbështetur fort nga armët e ofruar nga aleatët perëndimorë, me Shtetet e Bashkuara në krye.

Si lindi?

Projekti i referendumit ishte avancuar që nga koha e kapjes totale të Mariupol-it nga trupat ruse në mes të majit.

Modeli i mbajtur në Krime më 16 mars 2014, i cili, për më tepër, u dënua menjëherë si “ilegal” nga një pjesë e madhe e komunitetit ndërkombëtar dhe me theks të veçantë nga Shtetet e Bashkuara dhe Bashkimi Evropian.

Atëherë, si edhe sot, demokracitë perëndimore kritikuan zhvendosjet e detyruara të një pjese të popullsisë vendase dhe praninë e ushtarëve rusë në kohën e votimit.

Në vitin 2014, 97 për qind e votave ishin në favor të aneksimit të gadishullit në Rusi, por mbikëqyrja e vëzhguesve të paanshëm mungonte dhe shifra nuk ka gëzuar kurrë besueshmëri në OKB.

Çfarë nuk eci në planin e Putin-it?

Kapacitetet e rezistencës ukrainase prishën planet e pushtimit që në fillim. Pas tërheqjes nga rajoni i Kievit në fund të marsit, komandantët rusë e kuptuan tashmë në korrik se situata po bëhej e vështirë edhe në rajonin Donbass dhe Kherson.

Fillimisht, referendumi u kërkua vetëm në Kherson, e vetmja provincë e pushtuar në perëndim të Dnieper. Votimi duhej të bëhej në fillim të gushtit, më pas u shty për 11 shtator. Ukrainasit ishin kundërpërgjigjur duke intensifikuar ofensivën ushtarake dhe mbi të gjitha duke rindezur guerrilat partizane, të cilët vranë metodikisht drejtuesit lokalë “kolaboracionistë” dhe sulmuan qendrat elektorale midis Kherson-it, Melitopol-it dhe zonave të pushtuara të Zaporizhzhi-së.

Sukseset e ofensivës ukrainase midis Kharkiv dhe Izyum kishin sugjeruar shtyrjen e votimit në 11 nëntor: një pranim i qartë i humbjes nga pala ruse.

Marrë nga Corriere della Sera dhe përshtatur për Albanian Post

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.