“Lindja perfekte” nuk ekziston

Me lindjen e fundit kuptova se kisha ndjekur një fantazi që nuk ekzistonte, është shprehur Kristen Anelli, për revistën Mother.ly.

Unë gjithmonë mendoja për veten time si “mami tokësore” mendoja për ushqyerjen me gji, pelenat, veshja e foshnjave, kisha një imazh të veçantë në kokën time se si do të doja të isha. Në pishinë, ishte kremi i shtrenjtë i diellit që kushtonte më shumë sesa shampoja dhe kondicioneri im i kombinuar.

Por kishte një temë që më linte gjithmonë të heshtur kur dilte në grupin e lojërave.

Vajza ime ishte e zezë dhe kishte lindur me operacion cezarian. Ishte një vendim për të cilin doktori im dhe unë u pajtuam reciprokisht pasi bisedova përmes mundësive të mia, megjithatë akoma ndihesha sikur të isha mashtruar nga përvoja e plotë e lindjes.

Kështu, kur mamatë e tjera do të ndanin historitë e tyre të lindjes, orë të kaluara në punë, teknika të menaxhimit të dhimbjes, një numër të saktë shtytjesh, unë dëgjoja në heshtje, duke u ndjerë sikur nuk kisha asgjë për të kontribuar në bisedë. Për mua, të bëhesh nënë kishte qenë një orë relativisht e lehtë dhe pa dhimbje në sallën e operacionit nën kujdesin e mjekëve. U ndjeva e mashtruar. Për shembull, do të kisha marrë një rrugëdalje të lehtë.

Unë e përfytyroja lindjen perfektë. Kontraktimet e dhimbshme që do të më duheshin për të marrë frymë dhe medituar (natyrisht pa ilaçe kundër dhimbjeve). Partneri im do të më fliste me dashuri ndërsa unë kapja fuqinë time të vërtetë amtare dhe e shtyja fëmijën jashtë me disa shtytje të shpejta.

Kjo është ajo që unë mendova se lindja duhet të jetë dhe kështu u ndjeva si një dështim.

Dy vjet më vonë, kur isha shtatzënë me fëmijën tim të dytë, unë vendosa që të kem një lindje vaginale pas cezarianit. Herët, i shpreha dëshirat e mia mjekes dhe ajo më siguroi se isha një kandidate e shkëlqyer për TOLAC (prova e punës pas operacionit C). Bëra gjithçka që munda për të mbetur e shëndetshme dhe aktive gjatë shtatzënisë sime, ecje, not, joga para lindjes, meditim i ndërgjegjshëm, shtim i shëndetshëm në peshë. Unë isha një pacient model.

Dhe kur fëmija im i dytë gjithashtu u zbulua se ishte në një pozicion të mbyllur pranë fundit të shtatzënisë sime, unë me të vërtetë e rrita atë. Nën drejtimin e mjekut tim, unë u përpoqa të bëja kujdes kiropraktik për ta tërhequr fëmijën tim në një pozicion me kokë poshtë dhe e kaloja çdo mbrëmje të shtrirë përmbys në një dërrasë hekurosjeje.

Nuk bëri dallim. Vajza ime e dytë mbeti e zezë dhe mbërriti papritur në javën e 38-të, gjithashtu përmes seksionit C. Isha e shkatërruar që lindja ime nuk kishte shkuar siç ishte planifikuar, por si një nënë për herë të dytë, mund ta vlerësoja më mirë që vajza ime mbërriti e sigurt dhe e shëndetshme.

Puna me fëmijën tim të tretë na hodhi për një lak. Pas më shumë se 12 orësh kontraktime të dhimbshme, pa gjumë dhe shumë pak për të ngrënë, i thashë mamisë sime se kisha nevojë për ndihmë. Më duhej epidurale.

Të gjithë rreth meje filluan të veprojnë dhe shpejt më lehtësuan dhimbjen. Bëra një sy gjumë të lumtur. Gjë e mirë, gjithashtu, sepse djalit tim i duheshin gati tre orë që të lindte. Kur ai më në fund ishte duke u mbështetur në gjoksin tim ndjeva lehtësim. Por e përzier me atë dhe lumturinë time dërrmuese, ishte akoma ndjenja se kisha dështuar disi. Kisha qenë “e dobët” në zgjedhjen e ilaçeve të dhimbjes. Duhet të kisha vazhduar. Unë duhet të kisha qenë në gjendje ta dorëzoja atë natyrshëm.

Isha shumë e mbyllur për të mos arritur “lindjen perfekte”, nuk mund ta vlerësoja atë që kisha. Tre fëmijë të bukur. Të shëndetshëm dhe të lumtur. Një shërim i lehtë pas çdo lindjeje.

Duke parë prapa mund të shoh se sa qesharake ishte, por në atë kohë ndjenja e dështimit ishte shumë e vërtetë për mua.

Unë e di tani që udhëtimi i të gjithëve drejt prindërimit do të jetë i ndryshëm. Se nuk ka një gjë të tillë si një lindje perfekte. Asnjë rrugë e përsosur. Por ajo që me të vërtetë më hapi sytë për atë të vërtetë ishte lindja e fëmijës tim të katërt.

Fëmija im i katërt, i fundit për ne, lindi shpejt. Nuk ka kohë për të konsideruar shpejt një epidural. Tre shtytje të mëdha dhe ajo lindi. U gëzova! Por gjithashtu mbaj mend që i thosha burrit tim vazhdimisht: “Kush do ta bënte këtë më shumë se një herë ?!” Dhimbja (për mua) kishte qenë pothuajse e padurueshme.

Me atë lindje kuptova se kisha ndjekur një fantazi që nuk ekzistonte. Nuk kishte rëndësi se si lindën fëmijët e mi. Kishte të mirat dhe të këqijat në secilin skenar. Dhimbje dhe gëzim me çdo lindje. Në një farë mënyre, lindja është abetare e përsosur për prindërimin, gjërat rrallë shkojnë saktësisht siç është planifikuar dhe koha e secilit fëmijë është unik.

Mundohem të jem më e butë me veten këto ditë dhe të eliminoj çdo fantazi të prindërimit. Unë jam mirënjohëse për katër fëmijët e mi unikë dhe historitë e tyre të veçanta të lindjes.

Dhe me kalimin e kohës po gjej, më pak pritshmëri për veten, jam më mirë në gjendje të vlerësoj gëzimin dhe dhimbjen e prindërimit.

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.