“Këtu ka një rrezik shumë real”: AOC mbi presidencialet 2024, krizën klimatike dhe ‘shitjen e bazës’

Zyra e fushatës së Alexandria Ocasio-Cortez ndodhet thellë në Bronx, matanë rrugës nga një dyqan kinez me zbritje dhe artikuj 99 cent, mjaftueshëm pranë një ure hekurudhore për të dëgjuar zhurmën e trenave që kalojnë.

Dritarja e përparme e ndërtesës së thjeshtë me tulla të kuqe dominohet nga një foto e madhe dhe e qeshur e kongresmenes amerikane dhe shënimet që thonë: “Ne mirëpresim të gjitha racat, të gjitha orientimet seksuale, të gjitha identitetet gjinore, të gjitha fetë, të gjitha aftësitë” dhe “Ne themi homoseksual në Bronx”.

Brenda, fjalët “¡AOC! BAZA ORGANIZUESE” janë të printuara me shkronja gjigante të purpurta në një mur.

Ocasio-Cortez, e cila në moshën 29-vjeçare u bë gruaja më e re dhe amerikano-latinja më e re që shërbeu në Dhomën e Përfaqësuesve, tani është 33 vjeç, dy herë e rizgjedhur dhe rehat në lëkurën e saj politike.

Ajo vështirë se mund të përshkruhet si një dorë e vjetër, por as nuk e kanalizon tronditjen e së resë.

Ajo përdor mediat sociale me autenticitet të lakmueshëm; ajo i pjek në skarë dëshmitarët e Kongresit si një hetuese me përvojë; ajo është një objekt magjepsjeje perverse për Fox News dhe trollët e djathtë; ajo ka qenë rreth Washingtonit për një kohë të gjatë për të ngritur akuza për “bashkëoptim” dhe “shitje”.

“AOC është thjesht një demokrate e vjetër e rregullt tani”, u botua një titull në faqen e internetit Intelligencer të revistës New York në korrik.

Autori i artikullit, Freddie deBoer, argumentoi se paraqitja e Ocasio-Cortez në podkastin e Pod Save America për të shpallur mbështetjen e saj të Joe Biden për president në zgjedhjet e 2024 ishte “puthja e saj e fundit për radikalët që e kishin mbështetur, votuan për të, i dhuroi fushatës së saj dhe e bëri atë jashtëzakonisht të famshme në politikën amerikane”.

Ocasio-Cortez, e cili ulet për një intervistë me Guardian, është qartësisht e vetëdijshme për dilemën e përjetshme të të majtës – pastërtia kundër pragmatizmit – dhe i vendosur ta lundrojë atë me kujdes.

Ajo e bën të qartë se Biden nuk mund t’i marrë progresistët si të mirëqenë vitin e ardhshëm, por u kërkon demokratëve të bashkohen kundër kërcënimit më të madh të “fashizmit” në Amerikë.

Ajo dënon pushtimin e Ukrainës nga presidenti rus, Vladimir Putin, por dëshiron që SHBA të jetë e qartë për qëllimet e saj atje dhe të pranojë “ankthet e historisë sonë”.

Dhe pas një vere me nxehtësi ekstreme dhe mot të egër, ajo dukshëm shqetësohet se rritja nuk do të jetë e mjaftueshme për të trajtuar një krizë klimatike që po thërret për revolucion.

Propozimi i parë legjislativ i Ocasio-Cortez pas mbërritjes në Capitol Hill ishte një marrëveshje e re e gjelbër që parashikon një mobilizim kombëtar 10-vjeçar në frymën e Marrëveshjes së Re të viteve 1930 të Presidentit Franklin Roosevelt.

Kjo nuk shkoi askund, por vitin e kaluar Biden nënshkroi në ligj Aktin e Reduktimit të Inflacionit, duke e shpallur investimin e tij prej 369 miliardë dollarësh në energjinë e pastër dhe veprimin për klimën si më të madhin e çdo kombi në histori.

Megjithatë, presidenti miratoi gjithashtu më shumë leje për shpime të naftës dhe gazit në dy vitet e tij të para në detyrë sesa paraardhësi i tij, Donald Trump, sipas Byrosë së Menaxhimit të Tokës.

Është, pranon Ocasio-Cortez, një pamje e përzier. “Ajo që është e vështirë është se kriza klimatike nuk kujdeset vërtet për kompleksitetet politike me të cilat duhet të përballemi shumë në punën tonë,” thotë ajo, e veshur me një fustan blu me model me supe me lule dhe e ulur në një ndenjëse të gjatë prej druri me pika jastëkë të zinj dhe të verdhë”.

“Ne mund të festojmë të gjitha këto politika që rezultojnë në reduktime, por gjithashtu nuk mund t’i fshijmë ato me rritjen e prodhimit të naftës dhe gazit. Jam shumë e shqetësuar se ku është matematika jonë neto sepse ne mund të llogarisim, po, kemi pasur një sasi të madhe reduktimesh që përfaqësohen në Aktin e Reduktimit të Inflacionit, por kjo nuk është diçka që mund të matet domosdoshmërisht në dollarë dhe cent”.

“Ai matet në tonelata karboni dhe në emetime dhe ka shumë matematikë qesharake që ndodh në emetimet kur njerëzit flasin për qymyrin e pastër dhe se si fraktimi redukton disi emetimet tona të karbonit, kur e dimë se rrit metanin, i cili është shumë më i fuqishëm se CO2. Ndërsa nga njëra anë ne mund të përshëndesim përparimin, nga ana tjetër që në asnjë mënyrë nuk i fshin pengesat që kemi pasur”.

Ocasio-Cortez i është bashkuar kongresmenit Earl Blumenauer dhe senatorit Bernie Sanders në prezantimin e një projektligji që i bën thirrje presidentit të shpallë një emergjencë kombëtare klimatike për të çliruar çdo burim në dispozicion.

Në fillim të gushtit, Biden pretendoi se ai kishte shpallur “praktikisht” një emergjencë të tillë, por në realitet nuk e ka bërë.

Megjithatë, kongresmenja thotë: “Besoj se e kupton shkallën e krizës. Unë mendoj se ajo që kemi kundër, e cila ndoshta duhet të diskutohet më shumë për ne në lëvizjen e klimës, është gjeopolitika e kësaj”.

Ajo vazhdon duke përshkruar një sfidë që është më e madhe se një burrë apo një komb. Ndryshimi i energjisë përfaqëson një kërcënim real për fuqinë tradicionale globalisht. Ndërsa largohemi nga burimet jo të rinovueshme, ne po flasim për fuqi kërcënuese midis disa prej institucioneve më me ndikim në Shtetet e Bashkuara, në Amerikën Latine dhe globalisht. Kjo është diçka që do të ketë pasoja të thella, të cilat as nuk besoj se mund t’i vlerësojmë plotësisht ende.

“Mendoj se kjo është ajo që nxit një sasi të madhe goditjeje dhe rezistencë. Kur shikoni, për shembull, ndikimin e vëllezërve Koch në demokracinë amerikane, ata në thelb kanë blerë historikisht sasi të mëdha ndikimi mbi Senatin e Shteteve të Bashkuara. Ata janë baronët e naftës. Këto janë kompani të lëndëve djegëse fosile që kanë ushtruar ndikim të madh si në demokracinë amerikane ashtu edhe në interesat globale”.

Ocasio-Cortez gjithashtu thekson fuqinë dhe ndikimin e Organizatës së Vendeve Eksportuese të Naftës (OPEC) dhe vendeve të Lindjes së Mesme si Emiratet e Bashkuara Arabe. “Kur flasim për tranzicionin drejt energjive të rinovueshme, të mbështjella brenda, kjo është një sfidë e thellë për rendin aktual global dhe kjo, besoj, është diçka me të cilën do të duhet të luftojmë në kohën tonë”.

Për të majtën, lufta në Ukrainë është potencialisht më e ndërlikuar. Pushtimi i Putinit është në çdo masë një fyerje ndaj moralit. Por mbështetja e SHBA-ve për Ukrainën i ka vënë kritikët e kompleksit ushtarako-industrial (qeveria shpenzon rreth 900 miliardë dollarë në vit për mbrojtje, rreth 15% të buxhetit federal ose 3.3% të prodhimit të brendshëm bruto) në pozitën e pakëndshme të rrënjosjes për Pentagonin dhe miratimi i një fitimi të papritur për kontraktorët e mbrojtjes. Skeptikët prej shumë kohësh të imperializmit amerikan e gjejnë papritur veten të rreshtuar me skifterët republikanë.

Ocasio-Cortez artikulon akomodimin jo të lehtë: “Është një bisedë legjitime. Mendoj se nga njëra anë, është e rëndësishme që ne të nënvizojmë se çfarë kërcënimi dramatik për rendin global është dhe vazhdon të jetë pushtimi i Rusisë në Ukrainë. Ne duhet të mbrojmë demokracinë. Ne nuk mund ta lejojmë këtë rikthim në një urdhër pushtimi perandorak të fundit të shekullit të 19-të – është kaq tepër destabilizues dhe i rrezikshëm. Ne duhet të luftojmë kundër këtij precedenti. Ne duhet të mbrojmë demokracinë e Ukrainës dhe sovranitetin e Ukrainës 100%”.

“Mendoj se është gjithashtu e rëndësishme të pranohet se kjo po ndodh pas tërheqjes së SHBA-ve nga Afganistani dhe sa prej nesh u rritëm duke thënë se kjo do të ishte e përkohshme dhe u bë një luftë e përjetshme. Unë besoj se është e rëndësishme të pranojmë ankthet e historisë sonë”.

“T’u tregosh njerëzve të këtij vendi se çfarë po kërkojmë, cilat janë nivelet e llogaridhënies, nuk është diçka që unë mendoj se është një fyerje ndaj demokracisë. Mendoj se populli amerikan kërkon qartësi se cilat janë angazhimet tona, deri në çfarë mase janë ato. Unë mendoj se kjo është absolutisht e drejtë. Ne nuk duam një luftë të përhershme dhe gjithashtu nuk duam një kthim në një rend perandorak të shekullit të 19-të”.

E vetë-përshkruar socialisdemokrate, Ocasio-Cortez nuk ka pasur frikë të pengojë lidershipin demokrat, duke përfshirë edhe votën kundër një marrëveshjeje që Biden negocioi me republikanët në maj për të rritur tavanin e borxhit.

Në vitin 2020 ajo bëri komentin provokues se, në asnjë vend tjetër, ajo dhe Biden nuk do të ishin në të njëjtën parti. Megjithatë ajo ka miratuar rizgjedhjen e tij në 2024. A do të thotë kjo se ajo ka udhëtuar drejt tij apo ai drejt saj?

“Unë mendoj se kjo do të thotë se ne kemi një sistem politik të SHBA-ve që nuk është parlamentar, për ta pasur zili time shumë vende të tjera,” përgjigjet ajo me shkathtësi. “Kishte kaq shumë njerëz që ishin aq të shqetësuar për atë koment, të cilin unë me siguri e mbaj edhe sot e kësaj dite. Por unë konstatoj se sistemet parlamentare lejojnë një shkallë më të madhe ndershmërie në lidhje me koalicionet politike që duhet të bëjmë. Nuk është asgjë negative ndaj presidentit apo ndaj dikujt tjetër”.

“Është vetëm një realitet që ne kemi koalicione politike shumë të ndryshme që përbëjnë Partinë Demokratike dhe të qenit në gjendje ta përcaktojmë këtë, në fakt mendoj se na jep shumë pushtet. Do të thotë, dëgjoni, unë nuk jam i përcaktuar dhe as nuk jam dakord me të gjitha qëndrimet e këtij presidenti, dhe jam i sigurt se as ai me të miat”.

Ajo paralajmëron: “Ne duhet të jemi të sinqertë për faktin se shanset e tij si kandidat janë ende më të fortat, ndoshta nga e gjithë fusha [republikane] dhe çfarë do të thotë kjo. Këtu ka një rrezik shumë real sepse me kolegjin tonë zgjedhor, ne e dimë se nuk ka rëndësi sa miliona vota më shumë do të merrni. Bëhet fjalë për grumbullimin e shteteve që përfaqësojnë vetëm disa mijëra vota diferencë midis Trump dhe Biden”.

“Ne nuk jemi në vitin 2020 dhe të shohësh se si mund të duket kjo pjesëmarrje është diçka që jam i sigurt që shumë prej nesh i mban zgjuar natën. Por duke u thënë kështu, unë e di se kjo është arsyeja pse, për mua, mbështetja e Presidentit Biden ka qenë shumë e rëndësishme, sepse kjo pyetje është më e madhe se çdo dallim politik. Kjo ka të bëjë me të vërtetë për të pasur një front të fortë kundër fashizmit në Shtetet e Bashkuara”.

“Por kjo nuk do të thotë se ne nuk jemi në këtë së bashku kundër forcave dhe çështjeve më të mëdha të kohës sonë, dhe mendoj se të qenit në gjendje të demonstrojmë atë aftësi për t’u bashkuar na vendos në një pozicion me fuqi shumë më të madhe sesa, të themi, partia republikane. të cilët janë në qafën e njëri-tjetrit deri në atë masë sa nuk financojnë dot as qeverinë”.

Por a do të mjaftojë kjo për të motivuar bazën progresive në 2024? Trump nuk ka asnjë sfidues serioz kryesor, por vlerësimi i tij i miratimit mbetet i zhytur në vitet ’40. Një sondazh i fundit i sondazhit të Kolegjit Emerson zbuloi se kandidati i partisë së Gjelbër, Cornel West kishte mbështetjen e 7% të të pavarurve, 8% të votuesve me ngjyrë dhe 7% të hispanikëve – pjesë kyçe të koalicionit Biden. Në një zgjedhje presidenciale hipotetike, sondazhi zbuloi se 44% mbështesin Trump, 39% Biden, 4% West dhe 13% të pavendosur.

Ocasio-Cortez pranon se, pasi mundi Sandersin në zgjedhjet paraprake të 2020-ës, Biden bëri përpjekje të mirëseardhura për të përfshirë progresistët në grupet e përbashkëta të politikës dhe në administratën e tij. Por ajo paralajmëron se ai tani duhet ta kthejë përsëri çështjen e tij në të majtë.

“Në vitin 2020, fushata e Bidenit, pas nominimit, punoi shumë për të bashkuar partinë. Jemi ende shumë herët në ciklin zgjedhor të 2024-ës, por besoj se do të jetë shumë e rëndësishme që ekipi i Presidentit Biden të angazhohet edhe një herë në ndërtimin e koalicionit, sepse nuk është një dhe e përfunduar”.

Po kështu, vazhdon ajo, votuesit latinë nuk duhet të merren si të mirëqenë. “Republikanët kanë qenë shumë agresivë në lidhje me ndërtimin e pranisë në komunitetet latine, dhe unë besoj se ne si demokratë mund të dyfishojmë dhe trefishojmë përpjekjet tona për të komunikuar në një mënyrë që nuk është vetëm përkthime të materialit anglisht, por që ne të manovrojmë veten pothuajse si fushatë e veçantë, e veçantë që zhvillohet në spanjisht ose në shumë nga gjuhët dhe komunitetet që përbëjnë bazën e partisë Demokratike”.

Ocasio-Cortez ishte pjesë e një delegacioni të kongresit tërësisht latin që vizitoi së fundmi Brazilin, Kilin dhe Kolumbinë për të filluar ripërcaktimin e marrëdhënieve të SHBA me Amerikën Latine pas dekadash ndërhyrjesh dhe mosbesimi. Grupi takoi punëtorë pa tokë dhe punëtorë të pastrehë, të cilët kanë organizuar lëvizje popullore, duke u bërë gjithashtu një forcë e frikshme në kutinë e votimit.

Ajo reflekton: “Mendoj se ndonjëherë në SHBA, veçanërisht në të majtë, por edhe në të gjithë spektrin politik, ka një luftë mes lëvizjeve më bazë që ndihen sikur përfshirja në elektoralizëm është një formë e shitjes, ose kompromiset që kërkohen për të qenë pjesë. të një sistemi legjislativ janë në një farë mënyre delegjitimuese ndaj një marrëdhënieje autentike me avancimin e klasës punëtore.

“Unë mendoj se ajo që kemi parë nga MST [Lëvizja e Punëtorëve të Patokë] dhe MTST [Lëvizja e Punëtorëve të Pastrehë] është se në të vërtetë ekziston një mënyrë për t’i bërë të dyja, që ju mund të ruani integritetin tuaj, por gjithashtu të kuptoni rëndësinë e marrjes së një qasjeje pragmatike dhe të qenit në lojë kur bëhet fjalë për të pasur përfaqësim elektoral”.

Ocasio-Cortez, një ish-kamariere restoranti dhe bariste, e cila në vitin 2018 mundi presidentin aktual me 10 mandate, Joe Crowley, për një vend që përfaqëson pjesë të Bronx-it dhe Queens-it, përballet me akuzën nga disa se ajo ka kaluar nga e huaja në e brendshme, se është bërë vetëm pak shumë e rehatshme në linjën e partisë.

Ajo qesh. “Mendoj se do të harroja të mos përmendja se absolutisht i jam nënshtruar një pjese të kësaj. Por ashtu siç dëgjojmë nga disa prej këtyre njerëzve në Brazil, ne jemi kaq të pashërbyer pa e pasur atë prani në qeverisje. Të sakrifikosh të gjitha këto për një rend historik neoliberal nuk na ka shërbyer”.

“Mendoj se kur shihni se si edhe Partia Demokratike e Shteteve të Bashkuara ka ndryshuar vetëm në pesë vitet e fundit, ne kemi parë frytet e të qenit në gjendje të kemi një vend në tryezë. Unë besoj se do të të mos kishim legjislacionin që kemi sot nëse nuk do të ishte ai përfaqësim progresiv në qeveri”.

Angazhimi i saj ndaj sistemit, pavarësisht nga të metat e tij, shtron pyetjen nëse Ocasio-Cortez, një nga komunikuesit më të talentuar në politikë sot, do të kandidojë vetë për president një ditë. Ajo nuk thotë jo. “Për mua personalisht, jam shumë i motivuar nga kushtet e momentit aktual dhe çfarë mund të bëjmë për të ndihmuar në avancimin e kësaj kauze”.

“Unë nuk jam i interesuar të kandidoj për ndonjë gjë – president apo ndonjë gjë tjetër, përfshirë edhe rizgjedhjen në vendin tim – thjesht të kandidoj për hir të kandidimit. Gjithmonë varet nga kushtet e atij momenti dhe mundësitë e kohës sonë”.

Gruaja e parë e nominuar për presidente nga Partia Demokratike ishte Hillary Clinton në vitin 2016. Në Trump, ajo humbi ndaj një rivali që u lavdërua në mizogjininë e paturpshme. Por Ocasio-Cortez, gjinia, raca, mosha dhe ideologjia e të cilit e bëjnë atë aq antitetike me Trump sa mund të imagjinohet, nuk pranon të dekurajohet.

“Unë besoj se fuqia e mizogjinisë është shumë reale dhe shumë e fuqishme në politikën amerikane”, thotë ajo. “Por unë jam shumë i inkurajuar nga ajo që ka ndodhur që atëherë. Unë besoj se gratë janë shfaqur si një forcë e thellë zgjedhore, veçanërisht me përmbysjen e Roe v Wade. Të rejat veçanërisht mendoj se kanë qenë shumë të animuara dhe të organizuara në këtë moment. Mendoj se jemi në një moment ndryshimi brezash”.

“Ne po luftojmë absolutisht me një mizogjini të jashtëzakonshme në politikën tonë. Shtetet e Bashkuara mund të shkojnë përreth dhe të thonë atë që thonë, por shumë, shumë, shumë vende të tjera kanë zgjedhur kryetare shtetesh femra, ndërsa Shtetet e Bashkuara kanë kaluar më shumë se 200 vjet pa një të tillë. Ato barriera janë shumë reale, por mendoj se ndryshimi i kësaj kohe po na jep gjithashtu shumë shpresë”.

Përpara se të kthehet në punë në një zyrë me ngjyrë jeshile, vjollcë, të bardhë dhe të verdhë – dhe qindra çanta shpine shumëngjyrëshe për zgjedhësit që hyjnë në vitin e ri shkollor – ajo përmbledh: “Sigurisht që kushtet kanë qenë të tilla dhe mizogjinia në politikën tonë ka qenë e tillë, sa ne kurrë nuk kemi qenë në gjendje të zgjedhim një grua presidente. Por kjo nuk do të thotë se nuk do ta bëjmë kurrë”.

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.