Çfarë ka mbetur nga Hamasi, me tunele dhe prita?

Tre ushtarë u vranë dhe dy u plagosën rëndë në Beit Hanoun të mërkurën.

Qyteti në veri të Rripit të Gazës ishte ndër të parët që u sulmua nga ushtria izraelite, me një operacion të kryer në fund të tetorit të kaluar.

Më pas në prill pati një sulm të dytë dhe tani gjuetia shtëpi më shtëpi për Hamasin ka filluar sërish.

Luftëtarët xhihadistë vazhdojnë të shfaqen nga hiçi dhe ata nuk janë rekrutë të minutës së fundit, por snajperë ekspertë.

Shenjë se kanë muaj që presin momentin për të goditur.

E njëjta gjë ndodh edhe në Jabalya, Khan Younis, Zeitoun dhe në periferi të tjera të qytetit të Gazës, të cilat të gjitha tashmë janë grumbulluar për disa kohë dhe i nënshtrohen bastisjeve të vazhdueshme nga ajri.

Vetëm të martën, 130 objektiva u bombarduan, të treguara në deklaratën e forcave ajrore si “celula dhe strehimore terroriste, pika vëzhgimi dhe infrastrukturë tjetër”.

Një premisë e tmerrshme për betejën e Rafahut, e lëshuar në zonën më të dendur të populluar me një intensitet që rritet çdo ditë.

Buletinet në fakt shtojnë dyshimet e shumë gjeneralëve perëndimorë dhe veçanërisht të drejtuesve të Pentagonit për ofensivën e nisur nga Izraeli pas masakrave të 7 tetorit për të eliminuar organizatën Hamas.

Në Washington nuk është e qartë se cila është strategjia e qeverisë se kryeministrit izraelit Benjamin Netanyahu për të ardhmen e palestinezëve, ndërsa rezultatet e arritura deri më tani hedhin dyshime mbi aftësinë për të arritur shkatërrimin e plotë të lëvizjes xhihadiste.

“Fitorja totale është e pamundur”, ka thënë nënsekretari i Punëve të Jashtme Kurt Campbell.

Kurse këshilltari i Sigurisë Kombëtare Jake Sullivan ka shkuar më tej duke sugjeruar hapur vendosjen e “një objektivi të qëndrueshëm”.

Frika është të shohësh Gazën të shndërrohet në një Al-Fallujah gjigante, qyteti i Irakut, i cili pas operacioneve detare u bë vatra e një brezi guerilësh islamikë.

Makthi i administratës amerikane është se izraelitët po përsërisin të njëjtin gabim të bërë nga amerikanët në Irak, kur lufta kundër Al Kaedës e kryer ushtarakisht pa u shqetësuar për fitimin e konsensusit të popullatës gjeneroi një përbindësh edhe më të egër, ISIS.

“Aty mësuam rrugën e vështirë – deklaroi një oficer anonim amerikan – se është e kotë të këmbëngulësh për të vrarë udhëheqës dhe këmbësorë nëse ka dhjetëra njerëz të zemëruar të gatshëm të marrin armët për t’i zëvendësuar ata”.

Ish-gjenerali Joseph Votel, i cili udhëhoqi koalicionin kundër Kalifatit, nuk e kupton “se cilat janë planet për t’u marrë me dy milionë e gjysmë palestinezë dhe për t’u marrë me të mbijetuarit e Hamasit”.

“Kjo është pjesë e sfidës, sepse mënyra se si u krye operacioni në Gaza ndoshta radikalizoi shumë më tepër njerëz”.

Politico ka publikuar disa të dhëna që i atribuohen inteligjencës amerikane: vetëm 30 deri në 35 për qind e milicëve të Hamasit u vranë.

Para 7 tetorit besohej se ishte 30 mijë dhe në fund të marsit, Forcat e Mbrojtjes izraelite pretenduan se kishin vrarë 13 mijë.

Prej asaj kohe, ky regjistrim i viktimave është ndërprerë, por duke shtuar ato të raportuara në njoftimet individuale për shtyp duhet të jetë më i lartë se 14 mijë, të cilëve duhet shtuar edhe xhihadistët e supozuar të plagosur apo të arrestuar.

A janë të besueshme këto shifra? Jo shumë.

“Përllogaritja e dëmit” kryhet sipas kritereve të konflikteve tradicionale, të cilat nuk janë të përshtatshme për të llogaritur humbjet e një ushtrie të parregullt.

Vetëm menaxherët e gradave të ndryshme u identifikuan me siguri, pak më shumë se një mijë: mbiemri i rëndësishëm ishte ai i Marwan Issa, zëvendëskomandant i rrjetit ushtarak, më 26 mars.

Tre ditë më parë ishte radha e Ahmed Yasser al-Qara, i paraqitur si pjesëtar drejtues i njësisë antitank.

Një vlerësim tjetër nga US 007 është edhe më elokuent: 65 për qind e tuneleve janë ende të paprekura. Nuk është për t’u habitur: prania e pengjeve përbën kufizimin kryesor në sulmet kundër tuneleve, të cilat mund të shkatërrohen vetëm pasi të sigurohet se nuk strehojnë 124 izraelitët e rrëmbyer.

Për më tepër, pavarësisht ekzistencës së ekipeve të specializuara dhe robotëve, bastisjet në tunele rezultuan të ishin më të rrezikshme sesa pritej.

Vëmendja u përqendrua në bllokimin e hyrjeve, për të mos lejuar që forcat izraelite të sulmoheshin nga pas.

Duke analizuar deklaratat e IDF, BBC beson se 400 hyrje janë mbyllur, ndërsa një numër i pacaktuar janë vulosur nga shembja e ndërtesave sipër.

Shumë pak në krahasim me rrjetën nëntokësore që shtrihej për qindra kilometra në nivele të shumëfishta me thellësi deri në 50 metra.

Një Maginot, i cili në fakt vazhdon të mbrojë rezervat e njerëzve dhe municioneve dhe ndoshta pret Jahja Sinwarin e pakapshëm, i cili i ka shpëtuar çdo kërkimi.

Përveç kësaj, ushtria izraelite do të kishte shfaqur edhe tre defekte të tjera.

E para është e njëjta mungesë inteligjence që u shfaq në mënyrë dramatike më 7 tetor: ofensiva filloi pa ditur një hartë të përditësuar të katakombeve dhe arsenaleve, duke u përpjekur të mblidhte informacion ndërsa njësitë përparonin në Rripin e Gazës.

Tjetra është që t’i ketë besuar misionin një numri të vogël ushtarësh – aktualisht janë të përfshirë tetë brigada, me rreth 40 mijë ushtarë – për të kontrolluar një territor ku jetojnë mbi dy milionë palestinezë.

E treta është përgatitja e dobët e rezervistëve për përplasjet urbane. Për të kompensuar këto mangësi, territori palestinez monitorohet natë e ditë me dronë dhe sensorë të menaxhuar nga inteligjenca artificiale: çdo objektiv i identifikuar shkatërrohet.

Vëllimi i zjarrit është i madh: ata përdorin topa 155 mm, mortaja 120 mm, tanke, helikopterë Apache me raketa dhe mitralozë, luftëtarë me bomba edhe një ton.

Në shumë raste dy ndërtesa janë rrafshuar me tokë për të eliminuar një snajper të vetëm.

Shkatërrimi i qendrave të popullsisë dhe numri i madh i viktimave civile palestineze – sipas Hamasit ka 35 mijë e 709 të vdekur dhe 79 mijë e 990 të plagosur – varen mbi të gjitha nga kjo mënyrë luftimi.

Beteja e Rafahut

Udhëheqësit izraelitë besojnë se zinxhiri komandues i lëvizjes xhihadiste është fshirë kudo, përveç Rafahut.

Katër batalionet e fundit do të ishin barrikaduar atje, duke përfshirë njësinë më të stërvitura, me një numër prej tre deri në pesë mijë burra.

Përshtypja është se milicët kanë përditësuar taktikat e tyre duke vëzhguar se si lëvizin sulmuesit: janë raportuar veprime të koordinuara të snajperëve dhe mortajave, fusha të minuara rreth boshteve të tunelit.

Si atje, ashtu edhe në vende të tjera ditët e fundit ka pasur përpjekje për të lëshuar raketa në drejtim të Izraelit, por rampat u lokalizuan dhe u shkatërruan.

Edhe në Izrael ka nga ata që janë skeptikë për rezultatin e luftës.

Ish gjenerali Yoram Hemo dha dorëheqjen nga Këshilli i Sigurisë Kombëtare.

“Me këtë qasje, shkatërrimi i Hamasit është shumë larg dhe dyshoj se s’do të përfundojë ndonjëherë”.

Hemo kishte qenë përgjegjës për planifikimin strategjik: çfarë mungonte në ngritjen e ofensivës.

Ai argumenton se atëherë nuk do të ketë zgjidhje tjetër veçse të ruajë pushtimin ushtarak të Gazës, me rrezikun që xhihadistët të rimarrin gradualisht pushtetin.

Marrë nga “La Repubblica”, përshtatur për “Albanian Post”.

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.