Veprime të vështira për t’u ndjekur, nga Angela Merkel te Mbretëresha

Angela Dorothea Merkel është bërë tipar i peizazhit gjerman sa ujërat akullnajorë të rrafshnaltës së liqenit Mecklenburg, shpellat e kristalta të Thuringia dhe vertikalitetet e mbuluara me borë të Hochfrottspitze.

Si një dalje e ashpër e demokracisë së krishterë të qendrës së djathtë, e spikatur te kancelarja që nga viti 2005, ajo ka qëndruar si një shkëmb në katër periudha të krizës ekonomike, politike dhe pandemie.

Pasi largimit të saj nga drejtimi i vendit, çdokush që lundron në topografinë politike të Gjermanisë do të ketë nevojë për një hartë të re.

Përkrahësit e saj po dridhen nga perspektiva e një ringjalljeje të qendrës së majtë në zgjedhjet parlamentare.

Megjithëse popullariteti i Merkel-it është rritur gjatë pandemisë, Armin Laschet, udhëheqësi i ri i Bashkimit Demokristian, është ende në këmbë.

Disavantazhet e këtij pozicioni, megjithatë, janë ato që elektorati dhe auditori i kuptojnë. Ata, madje, mund të admirojnë ata që e zënë atë.

Duhet një lloj trimërie për të rrezikuar të jesh zhurma që ndjek zhurmën e dikujt tjetër. Udhëtimi duhet të vazhdojë, ose teatri errësohet dhe ne largohemi nga pamja.

Ecja e fundit drejt lirisë, Nelson Mandela

Nëse jeni baba i një kombi, ju gjithashtu duhet ta humbni atë. Në Afrikën e Jugut, ai proces ndodhi ngadalë dhe me dhimbje. Në muajt e tij të fundit, Nelson Mandela, i goditur nga një infeksion në mushkëri, u largua nga qeverisja e vendit.

Ai vdiq në dhjetor të 2013-ës, me sa duket u bë pa ndihmë. Kur pasardhësi i tij, Jacob Zuma, njoftoi fundin, Mandela nuk kishte dalë publikisht që kur mori pjesë në Kupën e Botës në futboll tre vjet më parë.

Kjo mungesë nuk e kishte pakësuar atë. Statusi i tij si Madiba dhe si një emblemë globale e virtytit, nuk ishte i varur nga dukshmëria e tij. Vitet e Ishullit Robben e vërtetuan këtë.

Gjatë burgosjes së gjatë të Mandela-s, një lëvizje u formua në emrin e tij: një lëvizje që e shpëtoi atë nga pragmatikët brutalë dhe aktivitetet e dyshimta financiare të disa prej shokëve të tij.

Në atë pikë, Mandela u bë një shenjtor laik.

Steve Jobs

Në shtator 1997, kompania “Apple” ishte drejt falimentimit. Atëherë “babai” i tij i vërtetë, Steve Jobs, u kthye për ta shpëtuar.

Ai kishte ndihmë: pajisja që ndihmoi që “Apple” të kthehej në fitim, “iMac”, ishte puna e Jonathan Ive, një projektues i ri britanik.

Midis 2003-shit dhe 2006-shtës, çmimi i aksioneve të kompanisë u rrit nga 6 dollarë në 80 dollarë, i rritur nga një produkt tërheqës i ri i quajtur “iPod”. Kur sëmundja i mori jetën Jobs në 2011-ën, të ardhurat vjetore të “Apple” ishin 108 miliardë dollarë.

Dhe akoma ngrihet. Pjesërisht, sepse “Apple” nuk ishte grupi i vetëm i sugjeruar nga hedhjet e produktit të stilit të bisedës të Jobs.

Kontributi i tij ruhet, pas vdekjes, në kulturën e menaxhimit. Çdo rekrut i ri ekzekutiv i “Apple” i nënshtrohet një programi trajnimi të krijuar për t’u bërë të mendoni si Steve Jobs. Zakonisht kult, por me sa duket funksionon: kompania tani vlen mbi 1 trilion dollarë.

Tony Blair

Historia e fundit elektorale e Partisë së Punës, pasi disa fraksione të caktuara nuk humbasin kurrë një mundësi për të na kujtuar, shkon: humbas, humb, humb, Bler, Bler, Bler, humb, humb, humb.

Megjithatë, në vitin 2007, kur Blair dha dorëheqjen në favor të kancelarit të tij, as kombi i tij dhe as partia e tij nuk vendosën shirita të zi.

Gordon Brown dukej këmbëngulës, serioz dhe i sinqertë.

Ai ishte i panjohur nga tmerret e luftës në Irak. Pastaj erdhi kthimi i bustit ekonomik, për të cilin pretendonte se ishte shfuqizuar, skandali i shpenzimeve parlamentare dhe armiku i pamundur i Gillian Duffy.

Një përqindje më e lartë e popullsisë britanike mund të njohë një fotografi të Tony Blair sesa ata që mund ta shohin udhëheqësin aktual të punës.

Këtu qëndron vështirësia unike e trashëgimisë së Bler-it: ai përfaqëson lavdi të rrallë, por shumë në partinë e tij e konsiderojnë atë si një shmangie për të ardhur keq.

Ajo që mbetet nga Laburistët “Corbynite” duket më me simpati për Asad-in dhe Putin-in sesa për arkitektin e rrëshqitjes së dheut në 1997-ën. Kjo pikëpamje, ashtu si çdo kthesë e ideologjisë ose demografisë, është burimi i krizës së Punës.

Ajo sundon valët, Mbretëresha Elizabeth II

Edhe republikanët kanë frikë nga vdekja e Mbretëreshës. Jo vetëm sepse ata do të neveriten nga mbulimi i zymtë televiziv dhe gazetat me tehe të zeza, por sepse Elizabeth II përfaqëson lidhjen më të fortë të Britanisë me konsensusin e pasluftës që në vitin 2021, është pothuajse i vlefshëm.

Është më e vështirë të mbrosh shtetin social kur brezi që e themeloi atë të ketë shkuar.

Po ashtu është më e vështirë të justifikosh kujdesin shëndetësor falas kur askush nuk mund të kujtojë se si ishte të durosh sëmundjen, në mënyrë që të shmangësh tarifën e mjekut.

Vdekja e saj do të sjellë një tronditje psikike. Mbretëresha nuk është vetëm kreu i shtetit dhe një monedhë.

Britanikët mbajnë imazhin e saj në kokë, si dhe xhepat e tyre. Disa ëndërrojnë për të. Dhe ata mund të dyshojnë nëse brezi tjetër i familjes mbretërore është mjaft bindës për të jetuar pa qira në pavetëdijen kolektive kombëtare, si dhe në atë pllakë të madhe neoklasike në Londër.

Kur ajo të shkojë, mund të dëgjohet një çarje që hapet midis së kaluarës dhe së tashmes. Ose një tingull nxitues, siç është Dita, zgjidhja e vitit 1945 dhe kurorëzimi mbi Niagara do të mbesin në kujtesë gjatë.

Marrë nga The Economist, përshtatur për Albanian Post!

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.