Narges Mohammadi ka një javë në izolim në burgun Evin

Më 10 dhjetor, Taghi Rahmani, bashkëshorti i aktivistes iraniane dhe fitueses së çmimit Nobel për Paqe, Narges Mohammadi, do të ngjitet në podium në akademinë e Oslos me fëmijët e tij për të marrë çmimin në emër të gruas së tij.

Ajo është arrestuar për herë të parë 21 muaj më parë dhe është burgosur në burgun famëkeq Evin, ku ndodhet në izolim për një javë.

E gjitha sepse, me sa duket, zëri i saj, i aftë për të gjetur një rrugë shpëtimi edhe nga qelia më e largët, mjafton për të trembur regjimin e Teheranit.

Ka heshtje, shumë të rëndë: as telefoni i burgut nga i cili zakonisht Narges i flet motrës së saj nuk përgjigjet më.

Ajo do të gjejë një rrugë tjetër, kjo është e sigurt, por tani për tani duhet të heshtë.

Ndërkohë, dy kundërshtarë të tjerë u varën pas gjyqeve që organizatat e të drejtave të njeriut i denoncojnë se janë nxjerrë përmes torturës.

Jehona e luftës që përhapet nga Lindja e Mesme në Ukrainë, e izoluar në dimrat më të ftohtë, është muzikë në veshët e regjimit të Teheranit, i cili javët e fundit, për të fshehur revolucionin “Gruaja Jeta Liria”, ka zbatuar të gjitha gjeopolitikat.

Gjithçka, për të heshtur aktivistët që transparentë në këtë moment në mediat ndërkombëtare por aspak pa zë, i kanë shtuar emrit të Mahsa Aminit atë të 16-vjeçares Armita Garavand, e cila gjithashtu vdiq pas rrahjeve nga policia morale.

A po e fitojnë ajatollahët sfidën e tyre të brendshme, me bashkëfajësinë e shpërqendrimit të fuqive të mëdha dhe me lodhjen e opinionit publik botëror?

Përgjigja qëndron te vajzat që pas gati 600 vdekjeve dhe 20 mijë të arrestuarve në një vit e gjysmë, vazhdojnë të dalin nga shtëpia pa shami nën vështrimin kërcënues, por të pafuqishëm të agjentëve të regjimit.

“Republika Islamike e Iranit nuk është një aktor ndërkombëtar me të cilin mund të dialogojë për marrëveshje paqeje, marrëveshje ekonomike dhe tregtare, është një diktaturë që promovon terrorizmin, mafiozët dhe luftërat”, këndojnë aktivistët.

“Gruaja Jeta Liria”, duke u bashkuar me Mohammadi për t’i kërkuar qeverisë së Romës, Komisionit Evropian dhe Parlamentit të Strasburgut që të bëjnë të pamundurën për të ndaluar ekzekutimet në Iran dhe për të liruar Bahareh Hedayat, Sepideh Qolian, Fatemeh Sepehri, të gjithë gratë dhe burrat e arrestuar për angazhimin e tyre civil.

Kujtojnë kushtet shumë të pasigurta shëndetësore të fitueses së çmimit Nobel të pakalueshëm, paralajmërojnë të mos nënvlerësohet kambana që bie për gratë iraniane sot dhe nesër.

Italia, thonë aktivistët, ka një rol.

Shady Alizaheh, një avokate italo-iraniane, shpjegon se “rëndësia e lëvizjes qëndron në faktin se ka ngritur të drejtat e grave për të drejtat universale të njeriut dhe ky mesazh ka bashkuar në të njëjtën kohë një popull në Iran me katër subjekte të rëndësishme edhe në Itali që kanë nënshkruar apelin, Amnesty International, sindikatat me mbështetjen e sekretarit të CGIL Maurizio Landini, sekretares së Partisë Demokratike Elly Schlein dhe Shtëpisë Ndërkombëtare të Gruas”.

Sakaq, mbetet shqetësimi për fatin e Mohammadit.

“Ajo deklaroi se nuk do të veshë kurrë shaminë e detyrueshme edhe për të marrë kujdesin mjekësor që i nevojitet”, thotë aktivistja iraniane Parisa Nazari.

Ajo nuk do ta veshë atë dhe do të gjejë një mënyrë për të na treguar për të.

Marrë nga “La Stampa”, përshtatur për “Albanian Post”.

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.