Pengjet e sakrifikuara të propagandës ruse po zhduken një nga një

Sigurisht që nuk është një sezon me fat për ultranacionalistët rusë.

Vetëm një muaj më parë “raporteri i luftës” Vladlen Tatarsky u hodh në erë nga një statujë që i ishte paraqitur në një takim me fansat e tij në qendër të Petersburgut.

Dhe dje një minë antitank gjymtoi Zakhar Prilepin, shkrimtarin stalinist-putinist, pikërisht një ditë pasi ai kishte shprehur solidaritetin e tij me Yevgeny Prigozhin, një tjetër ekstremist që me sa duket kishte rënë në turp (dhe pronar i restorantit ku ishte sulmuar Tatarsky).

Çdo sulm – duke filluar me atë që inauguroi serialin, bomba që shkatërroi makinën fuoristradë të Daria Dugina, vajzës së filozofit neonazist të konsideruar si ideologu i Putinizmit – menjëherë merr një të dyshuar të akuzuar si një infiltruar i Shërbimet ukrainase: dje ai madje u prezantua në televizion të njëjtën mbrëmje, ndërsa “rrëfeu” se ishte porositur nga Kievi për të vrarë Prilepin një vit më parë.

Dhe çdo sulm – së bashku me ngjarje të tjera misterioze si sulmi me dron në kupolën e ndërtesës së Senatit në Kremlin, zjarret e komisariateve ushtarake dhe sabotimi i rrjetit hekurudhor – rrit perceptimin e pasigurisë, të cenueshmërisë, të diçkaje që po ndodh nën sipërfaqen me shkëlqim të regjimit rus.

Natyrisht, askush nuk i beson pretendimet trumbetuese të grupeve subversive pro-ukrainase, ekzistenca e të cilave zakonisht injorohet.

Por me siguri ajo që Dugina, Prilepin dhe Tatarsky kanë të përbashkët është të qenit objektiva të përsosura për një “hakmarrje ukrainase”.

Prilepin mburrej se batalioni i tij vullnetar në Donbass kishte qenë më efikasi në “vrasjen e më shumë ukrainasve se kushdo tjetër”.

Tatarsky ishte bërë i famshëm duke premtuar se “do t’i vriste të gjithë dhe do t’i grabiste të gjithë” në një ngjarje në Kremlin në prani të presidentit.

Dugina kishte shkuar në Mariupol për të folur për rezistencën Azovstal si një “çlirim nga nazistët” (edhe pse ka më shumë të ngjarë që objektivi i vërtetë i sulmit të ishte babai i saj).

Në ferrin e propagandës ruse ata ishin dalluar në një grup veçanërisht të dhunshëm, cinik dhe çnjerëzor. Për një Ukrainë që përsërit moton “mos harro, mos fal” si një mantra, dhe që në vitin e fundit ka reflektuar intensivisht mbi përvojën izraelite të operacioneve kundër armiqve edhe vite e kilometra larg, për të treguar se vrasjet e këtyre personave nuk mbeten pa u ndëshkuar mund të shfaqen si mision drejtësie.

Sikur të mos ishte për një detaj: ata janë në thelb krijesa mediatike.

Prilepin është padyshim më i famshmi nga këta ekstremistë, një shkrimtar i përshëndetur në kohën e tij si “Gorki i ri”, i cili gjithashtu ka hyrë në muzikën rock dhe ka një personazh të famshëm të ndarë nga karriera e tij politike.

E cila nuk ka qenë shumë e suksesshme: pasi frekuentoi gjirin nacionalist me Eduard Limonov, ai u hodh në pushtimin rus të Donbasit dhe në një moment u zgjodh nga Kremlini si fytyra e re e nacionalizmit, dëshmitar i Kushtetutës së re të Putinit në 2020 dhe një nga drejtuesit e një partie të vogël, e cila, megjithatë, përfundimisht u detyrua të bashkohej me Rusinë më institucionale (e cila tani po i afrohet në mënyrë eksplicite yllit të ri të së djathtës ekstreme, kreut të Wagner, Yevgeny Prigozhin).

Ashtu si Tatarsky – talentet letrare të të cilit Prilepin i kishte lavdëruar për romanet e tij të luftës në Donbass – shkrimtarit i pëlqente të tregonte sa ukrainas kishte vrarë dhe sa shumë i pëlqente era e napalmit në mëngjes, por për angazhimin e vërtetë të këtyre propaganduesve në llogore kishte disa dyshime, të nxitura gjithashtu nga lehtësia dhe vetëkënaqësia me të cilën ata treguan dhe thirrën vdekjen e ukrainasve.

Fakti mbetet se objektivat e bombave janë tani për tani propaganduesit më “jo-shtrëngues”, sipas klasifikimit të vjetër të disidentëve sovjetikë, personazhet më të pacipë dhe ekstremë të regjimit, ata që edhe Kremlini mund t’i konsideronte të sikletshme, duke i përdorur ato në fushatat e tyre.

Personazhet margjinalë – ndikimi i tyre jashtë rrjeteve sociale është mjaft i pakët – dhe shpesh më të dobishëm të vdekur sesa të gjallë, shumë më rehat si martirë të “botës ruse” sesa mbjellës të urrejtjes me ambicie të shfrenuara dhe një aparat sigurie të krahasueshëm me peshën e tyre reale politike dmth i ulët.

Objektiva idealë për këdo, që nga shërbimet ukrainase e deri te ndonjë partizan rus, por edhe pengje propagandistike të sakrifikuar pa shumë keqardhje nga zotërinjtë e tyre.

Marrë dhe përshtatur nga “La Stampa” për Albanian Post

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.