‘Kisha Katolike nuk mund të kontrollojë veten’

Kanë kaluar 20 vjet nga raporti i “Boston Globe” për abuzimin seksual të fëmijëve nga anëtarët e Kryedioqezës së Kishës Katolike të Bostonit. Koha që atëherë ka zgjatur vetëm katalogun e tmerreve, me një numër të pallogaritshëm rastesh të fëmijëve të abuzuar nga kisha në mbarë globin.

Nga viti në vit, shifrat janë rritur ndërsa viktimat kanë vazhduar të kërkojnë korrigjim – dhe publiku është bërë ngadalë i mpirë ndaj përmasave të krimeve. Në mënyrë sporadike, një raport i ri, si ai i javës së kaluar në Munich, shpërthen në publik dhe hedh më shumë dritë mbi shkallën e abuzimit.

Në Irlandë, 9 mijë fëmijë të vdekur – të cilët vdiqën në rrethana të pasigurta në shtëpitë famëkeqe të nënës dhe foshnjave – u varrosën në varre pa shenja. Abuzimi i përhapur i fëmijëve në shkollat ​​rezidenciale katolike në Kanada çoi në të paktën 6 mijë vdekje, shumë prej të cilave u zbuluan në varre pa shenja.

Në Francë, një studim i pavarur vlerësoi vitin e kaluar se që nga viti 1945, anëtarët e kishës katolike kanë abuzuar me më shumë se 300 mijë fëmijë.

Komploti i heshtjes

Por nuk është vetëm abuzimi në vetvete që e bën kaq thellësisht shqetësuese historinë e krimeve seksuale ndaj të miturve. Kisha ka treguar, në ritmin e saj të ngadaltë të reformës, se nuk është e gatshme të ftojë autoritetet kombëtare për të hetuar këto krime. Komploti i tij institucional i heshtjes – mbrojtja e fshehtësisë së rrëfimit dhe refuzimi për t’i bërë dosjet publike ose për t’i dorëzuar ato autoriteteve – tani duket i konfirmuar nga zbulimet e raportit të Munich-ut dhe Freising, i cili implikonte ish-Papën Benedikti XVI, i njohur atëherë si Joseph Ratzinger, në katër raste abuzimi.

Zyrtarët brenda Kishës Katolike ndihmuan dhe nxitën krimet kundër fëmijëve. Ajo që dihet është se ish-papa e dinte për abuzimin dhe ndihmoi në zhvendosjen e të paktën një abuzuesi dhe më pas dha informacion të rremë për të. Fakti më brutal nga të gjithë është se ky doli të ishte i njëjti njeri që në fund u bë përgjegjës për sqarimin, korrigjimin e krimeve të së kaluarës dhe parandalimin e krimeve të së ardhmes.

Nëse përgjigja e kishës ka qenë patetikisht devijuese dhe jokonsistente, ajo ka qenë e suksesshme në parandalimin e një përgjigjeje të qartë politike nga autoritetet kombëtare pothuajse kudo. Përballë këtyre tregimeve të përsëritura tmerri, kisha nuk ka qenë në gjendje të grumbullojë shumë më tepër sesa shprehje pendimi dhe ndryshime kozmetike në politikën e brendshme.

Në këtë këndvështrim Konferenca Ipeshkvnore Spanjolle ka refuzuar për të krijuar një komision për të hetuar rastet e abuzimit, si dhe refuzimin e saj për të lejuar organet e pavarura ta bëjnë këtë.

Në përgjigje të një raporti të gazetës “El Pais” që detajonte të paktën një mijë raste të dyshuara abuzimi, presidenti i organit, kardinali Juan Jose Orella, në mënyrë të parashikueshme shprehu “dhimbje të thellë” për viktimat dhe shpjegoi se çdo dioqezë do të ishte përgjegjëse për ” mbledhjen e ankesave dhe shoqërimin e personave që kanë vuajtur”.

Përgjegjësia politike

Padashur, kardinali Orella ilustron vetë çështjen me të cilën duhet të përballen publiku dhe institucionet shtetërore. Udhëheqësit e kishës duket se besojnë se kanë ende autoritetin moral për të kontrolluar veten.

Në të vërtetë, tani në Spanjë, në një lëvizje të pazakontë që sfidon fuqinë politike të Kishës Katolike Spanjolle, një grup parlamentarësh me mbështetjen e qendrës së majtë në pushtet PSOE ka paraqitur një projekt për formimin e një komisioni legjislativ për të hetuar krimet seksuale, që dyshohet se janë kryer nga anëtarët e kishës kundër fëmijëve.

Ajo që tregon zbulimi në Munich është se ka qenë një dështim kur institucionet politike si qeveritë, gjykatat apo policia lejojnë kishën të hetojë, të gjykojë dhe në fund të dënojë veten. Në të vërtetë, ai ka qenë jo vetëm një dështim, por edhe një përmbysje e plotë e çdo koncepti të arsyeshëm të drejtësisë në një shtet demokratik.

Më e rëndësishmja, është një shpërfillje skandaloze e detyrave qytetare dhe politike.

Është e rëndësishme që të mos supozohet se çështja në tryezë ka të bëjë vetëm me krimet e kryera kohë më parë. Sigurisht, drejtësia për ish-viktimat është e rëndësishme. Por çështja më urgjente është se si është situata në kisha, zyra dhe shkolla pikërisht në këtë orë.

Koha për t’u mbështetur në vullnetin e mirë të kishës për të mbrojtur ata në tutelën e saj, ose për të ofruar një vlerësim të sinqertë të mangësive të saj, ka kaluar prej kohësh.

Artikull i marrë nga Martin Gak – producent i “Conflict Zone”, një emision politik në “Deutsche Welle”, Kanali Ndërkombëtar i Televizionit Gjerman dhe i përshtatur për Albanian Post!

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.