IDF-ja rrit forcat e saj, por cili do të jetë përfundimi?

Në ditën e pestë të luftës, mund të shpresohet se disa ndryshime po marrin formë, që rrjedhin pjesërisht nga një ndryshim në qasjen e Izraelit.

Tronditja dhe paraliza që ndodhën pas sulmit të befasishëm nga Hamasi dhe rezultatet e tij të tmerrshme me sa duket kanë filluar të pakësohen.

IDF-ja po mobilizon forcat rezervë në një numër veçanërisht të madh, duke sulmuar Rripin e Gazës pandërprerë nga ajri, ndërsa përgatit një manovër të mundshme tokësore, në një shkallë që është ende e paqartë.

Në veri, Hezbollah-u po teston vigjilencën dhe durimin e Izraelit, deri më tani duke u mjaftuar me sulme në shkallë të vogël, ndërsa ka mundësi të presë të shohë intensitetin e operacioneve të IDF-së në Gaza përpara se të vendosë për mënyrën e tij të veprimit.

Vendimi i pazakontë i SHBA-ve për të zhvendosur një aeroplanmbajtëse afër Qipros mund të ketë një efekt parandalues.

Në skenën politike, kryeministrit Benjamin Netanyahu mund t’i duhet të pajtohet me një qeveri uniteti për emergjencën, edhe pse në këtë çështje ai deri më tani ka treguar më shumë fokus dhe zjarr për betejë sesa në përballjen me Hamasin.

E gjithë kjo nuk e çliron Izraelin nga shtrëngimi në të cilin ndodhet.

Së pari, vendi ka marrë një goditje masive nga e cila do të duhet shumë kohë për t’u rikuperuar, një goditje që ndikoi negativisht në balancën e parandalimit si dhe në stabilitetin në rajon.

Së dyti, reagimi ushtarak do të përfshijë dhe tashmë ka filluar të përfshijë përdorimin e paprecedentë të forcës në zonat me popullsi të dendur, që pritet të shkaktojë probleme më vonë në arenën ndërkombëtare.

Së treti, është e paqartë se sa forcë duhet përdorur dhe për sa kohë, për të mposhtur Hamasin në Rripin e Gazës dhe për të frenuar Hezbollah-un me bazë në Liban për një periudhë të gjatë.

Në fakt, qëllimi i operacionit ende nuk është përcaktuar.

Çfarë po përpiqet të arrijë Izraeli: vetëm mohimi i aftësive ushtarake të Hamasit, apo rrëzimi i regjimit në Gaza?

Qëllimi i dytë do të kërkojë pushtimin e Rripit të Gazës. Kjo nuk është ajo për të cilën synoheshin planet e kaluara ushtarake.

Ekziston një konsensus pothuajse në Izrael, në arenën politike dhe në shumicën e mediave, se nuk ka zgjidhje tjetër veçse të kthehet në pluhur Rripi i Gazës nga ajri.

Shumë njerëz besojnë se kjo duhet bërë edhe me çmimin e një humbjeje të madhe të jetëve civile në Rrip.

Imazhet e mizorive në komunitetet izraelite në kufi me Gazën kanë vazhduar të shfaqen, së bashku me shumë rrëfime të të mbijetuarve.

Përfaqësuesit e mediave ndërkombëtare u dërguan në Kfar Azza.

Atje, si në shumë komunitete në brenda shtrëngimit nga terroristët e Hamasit, të cilët masakruan pa mëshirë familje të tëra, duke abuzuar dhe vrarë gra, pleq dhe fëmijë, duke vendosur rastësisht se kush duhet të jetojë dhe kush duhet të vdesë.

Mes pengjeve izraelitë të marrë në Rripin e Gazës ka pleq dhe fëmijë. Trupat e shumë të tjerëve u lanë pas.

Në një shtëpi kibuci, komandanti i një brigade këmbësorie gjeti trupin e një vajze 1-vjeçare, të qëlluar me plumb në kokë.

Dhoma e sigurt ishte e mbyllur. Pas shumë përpjekjesh, ushtarët hapën derën. Brenda, ata gjetën për tmerrin e tyre, tetë trupa fëmijësh, të lidhur dhe të pushkatuar.

Pranë Kibbutz Re’im, afër vendit ku po zhvillohej një festival në natyrë, terroristët grumbulluan 260 trupa të njerëzve që kishin marrë pjesë në festival, shumica prej të cilëve të rinj.

Trupat u grumbulluan duke përdorur një traktor, me një përpjekje të mëvonshme për t’i vënë flakën.

Për shkak të zjarreve që janë vënë në vendin e festivalit dhe në shtëpitë e kibucit, ka vështirësi të mëdha në identifikimin e disa prej civilëve të vrarë.

Skenat në bazat e ushtrisë në zonë ishin gjithashtu të vështira për t’u parë.

Në një bazë, u vranë dhjetëra ushtarë femra të pambrojtura nga një njësi e ngarkuar me mbikëqyrje me kamera.

Selia e Divizionit të Gazës në Re’im u pushtua në orët e para të sulmit.

Aty u zhvillua një betejë midis ndërtesave, me një grusht ushtarësh dhe komandantë që qëndronin përpara, pavarësisht nga një disavantazh numerik.

Kreu i Komandës Jugore të IDF-së, gjeneralmajor Yaron Finkelman, duhej të urdhëronte një sulm ajror mbi ndërtesën për ta shpëtuar atë.

Në disa raste të tjera, erdhën baballarët, oficerë rezervë me përvojë, të cilët kishin humbur komunikimin me djemtë e tyre që po luftonin kundër terroristëve, vetëm për të gjetur trupat e djemve të tyre.

E gjithë kjo e bën gjakun të vlojë dhe është një pararojë e zymtë e asaj që do të vijë.

Vështirë se ka ndonjë izraelit që nuk njeh dikë që është lënduar gjatë ditëve të fundit në jug, dhe ka të ngjarë që të gjithë ta imagjinonin veten në situatën e familjeve të fshehura në ankth në dhoma të sigurta, ose si pjesëmarrës në festival që u qëlluan, krahas miqve të tyre.

Me përhapjen e më shumë detajeve, rritet edhe ndjenja e poshtërimit dhe tërbimit, me dëshirën për hakmarrje të përhapur mes shumë njerëzve.

Ajo që të shtunën në mesditë ishte vetëm një hipotezë po bëhet më e qartë: Suksesi i Hamasit ishte shumë i madh.

Shtrirja e katastrofës është aq e madhe dhe e jashtëzakonshme sa po e shtyn Izraelin në një përgjigje shumë agresive.

Kjo përgjigje tashmë përfshin, përveç rrëzimit të dhjetëra ndërtesave në Gaza që ishin të lidhura me objektiva ushtarake, kërcënime për të ndërprerë furnizimin me energji elektrike në Gaza, duke përfshirë edhe ushqimin dhe ujin.

Një popullsi prej 2 milionë banorësh do të vuajë shumë për shkak të një operacioni të kryer nga një regjim diktatorial në Rripin e Gazës, me sa duket me shumë mbështetje popullore.

Edhe nëse shumica e banorëve të Gazës duhet të jetojnë në tenda në vitet e ardhshme, duket se ushtria më e lartë e Izraelit nuk do të derdhë lot për këtë.

Ajo që ndodhi në komunitetet kufitare të Gazës nuk ishte një shprehje e një lufte për çlirim kombëtar, por një sulm terrorist nga një organizatë fundamentaliste islamike, duke theksuar se ajo nuk ka ndërmend të zhvillojë negociata me Izraelin në të ardhmen.

Kjo do të kërkojë një mendim të ri midis të majtëve sionistë të Izraelit, të cilët shpresonin, si shumica e anëtarëve të lartë të strukturës së mbrojtjes, se synimet vrastare të Hamasit mund të frenoheshin.

Në komunitetet, anëtarët e të cilëve u masakruan – dhe ka disa kibuce ku një pjesë e madhe e anëtarëve u vranë – në fakt kishte mbështetje për punësimin e punëtorëve palestinezë në Izrael.

Një udhëheqës i komunitetit, i cili u vra ndërsa përpiqej të mbronte kibutin e tij, kishte folur me emocione dhe me optimizëm për banorët e Gazës që punonin në Izrael me lejet ditore, gjatë një konference të mbajtur vetëm muajin e kaluar. Kjo histori, për fat të keq, ka përfunduar.

Netanyahu, performanca e tmerrshme e të cilit në fillim të luftës është një vazhdim i drejtpërdrejtë i mandatit të tij të dështuar në detyrë, i cili kontribuoi në këtë fatkeqësi, ishte i saktë në një gjë: emërtimi i Hamasit nga Izraeli si organizatë e Shtetit Islamik është pranuar mirë në Perëndim, pasi kjo duket të jetë e vërtetë pas asaj që ndodhi në komunitetet izraelite të zonës kufitare.

Izraeli po e portretizon 7 tetorin si 11 shtatorin e tij. Argumenti është se një demokraci që mbrohet pas një sulmi të tillë kriminal lejohet të marrë masa shumë më të ashpra për të parandaluar një sulm të përsëritur.

Nga këndvështrimi i Izraelit, ekziston gjithashtu nevoja për të rivendosur ekuilibrin e parandalimit.

Ekziston një argument dhe kjo analizë është e diskutueshme midis oficerëve të inteligjencës, se një operacion shumë i ashpër në Gaza do ta pengojë Hezbollahun që të bashkohet me luftën.

Ndërkohë, organizata shiite dhe disa organizata palestineze po krijojnë disa incidente në ditë përgjatë kufirit libanez, me Izraelin që deri tani përgjigjet në mënyrë të matur.

Në afat të shkurtër, zhvendosja e disa divizioneve në komandën veriore duhet të zvogëlojë mundësinë e një sulmi të befasishëm siç ndodhi në jug.

Pyetja është nëse një pushtim i gjerë dhe i gjatë tokësor i Gazës do të çojë në fitore apo në fundosjen e Izraelit në një moçal dhe nëse Hezbollahu do të shfrytëzonte angazhimin e forcave në jug dhe do të hapte një front të madh dhe më të vështirë në veri.

Lëvizja amerikane shtyn drejt frenimit nga ana e Izraelit.

Komponenti kryesor i tij është projeksioni i fuqisë.

Me urdhër të presidentit amerikan Joe Biden, aeroplanmbajtësja Gerald Ford po shkon drejt Mesdheut lindor, midis Kretës dhe Qipros.

Kjo është mjaft afër Libanit, një distancë nga e cila avionët luftarakë mund të kryejnë sulme efikase.

Shtimi i një transportuesi të dytë, Dwight Eisenhower, është gjithashtu në shqyrtim.

Mesazhi amerikan i drejtohet kryesisht Iranit, i cili mund të përdorë drone dhe raketa të operuara nga milicitë shiite të kontrolluara nga Irani në Irak.

Qëllimi i tij kryesor është të frenojë Hezbollah-un. Përsëri, ushtria është disi optimiste se mesazhi do të merret në Iran. Do të duhet të presim dhe të shohim.

Pjesa e dytë e lëvizjes amerikane është kritike, duke përfshirë transportin ajror të municioneve, rezervave dhe mjeteve të tjera, të cilat amerikanët tashmë po i përgatisin në rast nevoje.

Disa nga këto përfshijnë një rimbushje të depove emergjente, të cilat u boshatisën pjesërisht për të ndihmuar përpjekjet e luftës të Ukrainës.

IDF-ja nuk ka një problem real në kryerjen e një fushate të zgjatur në Rripin e Gazës. Vështirësia e madhe qëndron në një fushatë me shumë arena, në të cilën do të kërkohej ndihma reale nga amerikanët.

Njëfarë ngushëllimi mund të gjejmë në motivimin e madh të treguar nga forcat rezervë, si dhe nga shoqëria civile.

Qindra mijëra ushtarë u shfaqën menjëherë, pavarësisht shqetësimeve të tyre për familjet në frontin e brendshëm.

Një mobilizim i ngjashëm është i dukshëm mes civilëve dhe shumë organizatave, gjë që bie në sy duke pasur parasysh performancën e dobët të qeverisë, e cila është ekspozuar si kaq e mjerë.

Pas tre ditësh heshtjeje të habitur, dolën disa ministra për të shpjeguar qëndrimin e qeverisë. Këto paraqitje ishin aq të turpshme dhe të ngulitura sa Netanyahu duhet të jetë penduar për udhëzimet e tij.

Drejtori i Përgjithshëm i Zyrës së Kryeministrit, Yossi Shelley, e kaloi veten duke pohuar në Channel 12 News se mbajtja e festivalit të muzikës në natyrë “kontribuoi në kaos”. Duket se fajin e kanë viktimat.

Diplomacia publike është më pak kritike, por duhet shpresuar se hyrja e Benny Gantz dhe Gadi Eizenkot në rrethin e vendimmarrësve do të ndihmojë ministrin e Mbrojtjes Yoav Gallant dhe ministrin Ron Dermer që t’i ofrojnë Netanyahut një rreth këshilltarësh profesionistë dhe më seriozë, në vend të tufës së deritanishme të zërave.

Mobilizimi i madh i forcave rezervë çoi në shumë të meta në shpërndarjen e armëve dhe pajisjeve, veçanërisht jelekëve mbrojtës për përforcime.

Ka mijëra ankesa për çështjet e furnizimit dhe vonesën e tyre, krahas shumë iniciativave nga civilë dhe organizata për të ndihmuar me donacione.

Një arsye për vështirësinë me jelekët është se ministria e mbrojtjes duhet të kontrollojë pajisjet dhe të konstatojë se ato përmbushin standardin e kërkuar.

Në sfond është gjithmonë kujtesa kolektive për pajisjet e viteve 1973 dhe 2006, e cila sjell krahasime të menjëhershme.

Tani për tani është e vështirë të përcaktohet se sa të justifikuara janë krahasime të tilla.

Është e qartë se dështimi i IDF-së në sulmin e befasishëm nuk çon në shumë besim midis forcave rezervë.

E megjithatë, fryma e vullnetarizmit dhe gatishmëria për të marrë përsipër rreziqe është e madhe.

Kjo është gjithashtu e vërtetë për ata “anarkistë të rrezikshëm” nga organizata protestuese “Vëllezërit nën Armë”, të cilët për disa ditë kanë qenë në komunitetet kufitare të Gazës, duke ndihmuar me furnizimet dhe evakuimin e banorëve të rrethuar.

Ka shumë pengesa me të cilat përballet procesi i organizimit, si rezultat i numrit të madh të ushtarëve që paraqiten në të njëjtën kohë.

IDF ka emëruar oficerë dhe ka ngritur qendra për të trajtuar çështjen dhe shkalla e efikasitetit të tyre do të përcaktohet në ditët në vijim.

Shumë oficerë të lartë në pension u shfaqën në Shtabin e Përgjithshëm, në Komandën Jugore dhe në komunitetet përgjatë kufirit të Gazës të hënën.

Shërbimi i tyre i ribashkimit është duke e mbushur me vetëbesim kryesuesin pasi pësoi një goditje të tillë, duke mbartur me vete një ndjenjë të madhe faji.

Kjo vlen edhe për njësitë që humbën oficerë dhe luftëtarë në ditën e parë të luftës.

Koha që ka kaluar ka lejuar një koncept më të mirë të shtrirjes së sulmit.

IDF tani vlerëson se 1 mijë e 500 luftëtarë nga forca elitare Nakhba kaluan gardhin në fazën fillestare.

Pas tyre ishte një numër i ngjashëm i aktivistëve nga organizata të tjera, si dhe turma që erdhën për të vrarë dhe plaçkitur, pas thyerjes së gardhit.

Gjysma e të gjithë këtyre u vranë brenda Izraelit dhe shumë prej trupave të tyre janë shpërndarë në të gjithë zonën.

Sipas burimeve të IDF-së, kjo ka ndodhur, krahas luftimeve të guximshme brenda komuniteteve, për shkak të reagimit të shpejtë dhe të saktë të forcave ajrore.

Pilotët vazhduan fluturime të përsëritura, por këto përfshinin ndihmën e njerëzve të sulmuar dhe ndjekjen e luftëtarëve të Hamasit që ishin kthyer në Rrip.

Lëvizjet erdhën pasi shumica e masakrave kishin ndodhur. Dritarja e kohës ishte kritike, por u mungua për shkak të mungesës totale të paralajmërimeve të inteligjencës.

Një vështirësi tjetër buronte nga nevoja e pilotëve për udhëzime nga toka drejt objektivave të tyre, me forcat luftarake të ndërthurura së bashku dhe selinë e divizionit të mbërthyer në një betejë mbrojtëse brenda bazës Re’im.

Vetëm dy muaj më parë, Netanyahu shpjegoi se Izraeli mund t’ia dalë pa disa skuadrile të forcave ajrore dhe se ishte më e rëndësishme të impononte vullnetin e tij dhe të miratonte ligjet gjyqësore për grusht shteti.

Për fat të mirë, ai nuk pati kohë të shkaktonte edhe këtë dëm. Lidhja midis sjelljes skandaloze të këtij koalicioni dhe dëmtimit të tij ndaj gatishmërisë së IDF-së dhe rrethanave që çuan në kapjen e Izraelit në befasi, do të duhet të hetohen kur të përfundojë beteja.

Ky shkrim është marrë nga analisti i mbrojtjes së Haaretz-it, Amos Harel për Albanian Post

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.

/Albanianpost.com