Hakmarrja, thjeshtë një ndëshkim ndaj vetvetes

Dëshira për t’u hakmarrë është e natyrshme, sado që ta bindim veten se nuk jemi tipa të tillë. Shpesh ne gabohemi në mënyrat që zgjedhim për t’u hakmarrë duke e lënduar tjetrin dhe duke dalë nga natyra jonë si njerëz të mirë.

Ndonjëherë harrojmë se hakmarrja më e mirë është vetëpërmirësimi. Ne duhet të përqendrohemi tek vetvetja, duke u bërë versioni më i mirë i saj e të ndalojmë së menduari gjatë.

Mund të jetë përulëse të kuptosh se mund të përdorim fjalë për të kërcënuar ose ndëshkuar dikë që më parë ka qenë i rëndësishëm në jetën tonë.

Ekziston një pjesë e të gjithëve ne, veçanërisht kur ndihemi të viktimizuar, dëshirojmë që kryerësi i dhimbjes tonë të vuajë për të “marrë atë që meriton”. Këto ndjenja janë të kuptueshme. Ato nuk na bëjnë një përbindësh.

Por shprehja e tyre përmes fjalëve ose veprimeve tona përjetëson ciklin e dhunës duke shkaktuar dëm jo vetëm për të tjerët, por edhe për veten tonë. Kemi mbetur të ndihemi të mbyllur, mosbesues, zemër mbyllur dhe të izoluar. Nuk është sjellja e partnerit tonë që na bën të ndiejmë këto gjëra; është reaktiviteti ynë. Sa më shumë që kënaqemi me veten, aq më të justifikuar ndihemi se jemi hakmarrës.

Kur e kuptojmë se ne jemi shkaku i dhimbjes sonë dhe jemi përgjegjës për trajtimin e saj, instiktet tona hakmarrëse humbin fuqinë e tyre mbi ne. Deri sa të shohim me të vërtetë se nuk është partneri ynë që po krijonte burgun tonë personal që ne mund të marrim përsëri fuqinë për të çliruar veten dhe për të kaluar nga ferri në lumturi.

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.