30 vjet pas kapjes së Toto Riina-s, drejtësia përndiqet nga “strofulla” që nuk u kontrollua kurrë

Më i riu nga pesë magjistratët e pranishëm në kapjen e Toto Riina-s ishte 32-vjeçari Luigi Patronaggio, zëvendësprokuror në detyrë në Palermo për më pak se një vit.

Ai kishte pasur kohë të punonte për disa muaj me Paolo Borsellino-n, përpara se bomba ta vriste atë, pas Giovanni Falcone-s në Capaci.

“Më kujtohet zemërimi dhe dëshira e Borselinos për të vepruar në ato 57 ditë mes dy masakrave”, thotë ai.

Më pas, më 15 janar 1993, ai ishte përballë Toto Riina-s – bosit të masakrave dhe vrasjeve të shkëlqyera, i cili për më shumë se një dekadë kishte marrë komandën e Cosa Nostra-s, duke e çuar atë në luftë kundër shtetit – i arrestuar disa orë më parë nga karabinierët e drejtuar nga kapiten Ultimo.

Heshtja

“E identifikova zyrtarisht dhe e njoftova për nëntë urdhër-arrestet kundër tij”, kujton Patronaggio.

Ishin nëntë prej tyre, një me burgim të përjetshëm.

Gian Carlo Caselli, i cili kishte marrë detyrën në Palermo atë mëngjes, u prezantua.

“Mirëmëngjes, unë jam prokurori publik dhe përfaqësoj shtetin, nëse keni diçka për të thënë tani është koha”.

Por Riina preferoi të heshte.

30 vjet më vonë, nga magjistratët e mbledhur rreth “bosit të bosëve” të mafies, Patronaggio është i vetmi ende në biznes.

Pas një karriere të kaluar në Siçili – ishte ai, si prokuror i Agrigento-s, që urdhëroi zbarkimin e emigrantëve nga Open Arms në verën e vitit 2019, duke nisur gjyqin kundër Matteo Salvinit – sot ai është prokurori i përgjithshëm i Cagliarit.

Dhe ai e përkufizon 15 janarin 1993 si “një ditë e madhe për drejtësinë dhe për sicilianët, e shkatërruar për fat të keq nga polemikat e mëvonshme”.

Operacioni i pezulluar

Referenca është për dështimin në kontrollin e strehës së Riina-s, dhe për dyshimet dhe helmet pasuese që e ndotën atë sukses historik.

“Gjithçka ishte përgatitur”, vazhdon Patronaggio, “me karabinierët e komandës provinciale të vendosura, makinat gati dhe madje edhe helikopterët”.

“Por befas u vendos që të pezullohej operacioni, duke adoptuar strategjinë e pritjes dhe kontrollit të bazës. Të gjithë ranë dakord dhe unë që isha në detyrë duhej të kujdesesha për kërkimin”.

Fundi dihet.

Vëzhgimi i strehës u çmontua pak orë pas arrestimit të bosit të mafias, askush nuk e pa familjen e Riina-s të largohej për t’u kthyer në Corleone dhe askush nuk vuri re mafiozët, që sipas historisë u kthyen për të marrë gjithçka.

Duke filluar nga arkivi i Riina-s, i cili kushedi nëse ka ekzistuar dhe nëse është vërtet arma e shantazhit që – sipas disave – mbron ende të arratisurin Matteo Messina Denaro.

Por është pikërisht kërkimi i shtyrë dhe asnjëherë i kryer që ngjall dyshime, qofshin të vërteta apo të rreme.

Gjykimet dhe dënimet

Ideja, shpjegoi zëvendëskomandanti i atëhershëm i “Ros dei Carabinieri”, Mario Mori, erdhi nga kapiteni Ultimo, i njohur ndryshe si Sergio De Caprio, dhe mungesa e kontrollit ishte vetëm rezultat i keqkuptimeve dhe besimeve që në shtëpinë ku jetonte Riina me gruan e tij dhe fëmijët nuk do të mbante kurrë asgjë të rëndësishme.

Tezë e brishtë, e kontestueshme dhe e diskutueshme, por kështu qoftë.

Mori dhe Ultimo u gjykuan dhe u shpallën të pafajshëm për ndihmën hipotetike ndaj Riinas dhe Cosa Nostra-s.

Megjithatë dënimet që i shpallën të pafajshëm dhe të tjerat që kanë të bëjnë me këtë aferë e kanë cilësuar gjithmonë zgjedhjen e tyre si të pashpjegueshme dhe burim “ngatërresash të thella që nuk janë sqaruar kurrë”.

Ish-magjistrati, Giuseppe Pignatone, (një tjetër nga pesë prokurorët që panë menjëherë Riina-n, tani president i gjykatës së Vatikanit pasi ka qenë prokuror në Reggio Calabria dhe Romë) e quajti atë “një plagë që mbeti e hapur për prokurorinë e Palermos, herë me gjakderdhje herë më pak”.

Dhe Caselli, gjithashtu në pension, kujton se “ishte një goditje që, megjithatë, forcoi kohezionin brenda zyrës dhe na ndihmoi të kapërcejmë helmet”.

I penduari Di Maggio

Një fitore e njollosur, me pak fjalë.

Por tashmë Ultimo – i pensionuar për dy vjet pas një “militantizmi” të vështirë dhe një përvojë të shkurtër si këshilltar në Kalabri – vazhdon të pretendojë me krenari, se “e di si ndihet në betejë, dëshira për të fituar, për të gjetur një armik të padukshëm dhe për rrjedhojë të bëhesh i padukshëm, për të qenë në gjendje ta marrësh atë”.

Marrë nga “Corriere della Sera”, përshtatur për Albanian Post 

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.