“Për politikanët francezë, ne jemi asgjë”

Amine ishte 17 vjeç kur trupi i djegur i vëllait të tij u gjet në bagazhin e një makine të djegur.

“Vëllai im për fat të keq ra në kthetrat e drogës herët”, thotë ai.

Ai kishte trafikuar drogë para vrasjes, në një nga lagjet më famëkeqe të Marsejës.

Amine, tani 19 vjeç, u rrit në pronën Frais-Vallon, një projekt i madh dhe i privuar i banesave sociale në veri të qytetit, i cili është shkatërruar nga dhuna e lidhur me bandat.

Jo shumë larg, një çift të rinjsh rrinë ulur në një mur. Tregtarët e drogës atje punojnë hapur.

Për Amine, trafikimi është një zgjedhje joshëse për fëmijët që rriten aty dhe kanë pak para – dhe akoma më pak perspektivë.

“Nuk ka alternativa të tjera. Nuk ka kompani që vijnë këtu dhe thonë se ne do t’ju paguajmë më shumë se paga minimale, këtu njerëzit janë arkëtarë supermarketesh, pastrues apo roje sigurie”.

“Ne nuk mund të jemi gjyqtarë, avokatë apo kontabilistë”.

Ai nuk u befasua nga trazirat e fundit, të cilat ishin veçanërisht të këqija në Marsejë.

Bizneset, duke përfshirë një dyqan armësh, u vandalizuan dhe u plaçkitën. Madje një 27-vjeçar u vra.

Sipas prokurorëve, ai u godit në gjoks nga një lloj plumbi gome i quajtur flashball. Mendohet se ai ka pësuar një atak në zemër, por rrethanat janë të paqarta.

Ndërkohë, trazirat pasuan protestat për të shtënat fatale nga policia ndaj 17-vjeçarit Nahel në Paris.

“Ne jemi gjithmonë në të njëjtin rrëmujë, të njëjtin mjerim dhe asgjë nuk do të ndryshojë”, ka thënë në dëshpërim Amine.

Ai padyshim nuk e justifikon dhunën, por e kupton zemërimin e të rinjve.

Trazirat dhe pasojat e tyre kanë zbuluar thellësinë e zemërimit, zhgënjimit dhe braktisjes të ndjerë nga kaq shumë qytetarë francezë.

Mado, një grua në moshë të mesme që jeton në pronë, afër asaj dikur ishte një stacion policie në komunitet.

Kjo, për shumë, ishte një lidhje fizike mes tyre dhe shtetit francez. Dhe rënia e tij simbolizon zymtësinë e një shkëputjeje në rritje.

“Është si të jetosh në një kosh këtu”, thotë Mado.

“Nuk është sigurt. Për politikanët ne jemi asgjë. Ne jemi në të vërtetë asgjë”.

Mourad, flet me inat teksa thotë se ka minj kudo.

“Ne nuk kemi të gjithë të njëjtat të drejta. Politikanët dalin në media dhe thonë se nuk ka qytetarë të dorës së dytë, por nuk është e vërtetë në realitet”.

Por vetëm pak i kuptojnë më qartë ndarjet e thella në shoqërinë franceze ose pasojat e tyre.

Tani Amine punon për të larguar të rinjtë në prona nga krimi, por gjithashtu mbështet familjet e atyre që kanë paguar me jetën e tyre.

Vitin e kaluar pati 31 vrasje të lidhura me trafikun e drogës në Marsejë. Këtë vit ka pasur 23. Dy të tretat e viktimave ishin nën moshën 30 vjeç.

Sakaq, autoritetet franceze e kanë pranuar edhe tragjedinë edhe problemin.

Dy vjet më parë, Presidenti Emmanuel Macron premtoi të rregullonte Marsejën. Ai njoftoi një plan prej 5 miliardë eurosh për të trajtuar krimin dhe privimin në qytet.

Ai u kthye në qytetin port jugor pak para trazirave për të përforcuar angazhimin e tij.

“Gjithçka duhet të ecë më shpejt”, ka thënë Presidenti Macron në fillim të një udhëtimi tre-ditor, në të cilin ai vizitoi vendet e projekteve të rigjenerimit, duke përfshirë një stacion policie, një shkollë, një burg dhe një spital.

Por Amine, i cili e ka takuar atë dy herë, e ka humbur besimin. “Kur vjen Macron, vjen për të bërë njoftime, jo për të na dëgjuar”.

Edhe kryetari i bashkisë së Marsejës, Benoît Payan, e pranon se duhet të bashkojë qytetin e tij.

“Për një kohë të gjatë qyteti im ka qenë i ndarë midis njerëzve që janë të varfër dhe njerëzve që nuk janë”, ka thënë ai.

Supozohet të jetë një vlerë themelore franceze.

Por atje, barazia tani është një ambicie.

Marrë nga “BBC”, përshtatur për “Albanian Post”.

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.