“Kushërinjtë e mi të vegjël janë të burgosur të Hamasit, por unë i them jo armëpushimit”

Fytyrat, imazhet e Arielit dhe Kfirit, të cilët kanë mbushur një vit në robëri, janë bërë simbolet e masakrës së 7 tetorit.

Njëherazi, ata janë plaga e hapur e përfaqësuar në shoqërinë izraelite nga më shumë se 130 pengje ende në duart e Hamasit dhe grupe të tjera të armatosura brenda Rripit të Gazës.

Plaga e dilemës morale: cili është çmimi i kthimit të tyre në shtëpi?

Por edhe shkëputja gjithnjë e më e qartë midis vendosmërisë së Benjamin Netanyahu-t në vazhdimin e operacioneve ushtarake dhe valës së protestave që çdo javë me më shumë forcë vazhdon të kërkojë dorëheqjen e tij dhe një marrëveshje që do të lejonte nëse jo lirimin e të gjithë pengjeve, të paktën marrja e një liste të të gjallëve dhe të vdekurve nga Hamasi.

Pauza e fundit në operacionet që lejuan lirimin e pengjeve daton në fund të nëntorit.

Ariel dhe Kfir Bibas janë dy të miturit e vetëm që nuk janë liruar.

Me ta, më 7 tetor, nga Nir Oz u rrëmbyen edhe babai i tyre Yarden dhe nëna Shiri.

Në nëntor, Hamasi përhapi lajmin e pa verifikuar për vdekjen e tyre pas një sulmi izraelit në Khan Yunis.

Më pas, Hamasi publikoi një video ku tregonte Yarden Bibas duke u informuar për vdekjen e anëtarëve të familjes së tij.

Në video, po nga fundi i nëntorit, shihet duke iu drejtuar drejtpërdrejt Netanyahut: “Bibi, ti bombardove familjen time, ishte gjithçka që kisha në jetë, silli në shtëpi të varrosen në Izrael, të lutem”.

Por lajmi për vdekjen e gruas dhe fëmijëve nuk u konfirmua asnjëherë nga Izraeli.

Në mes të shkurtit, me pëlqimin e familjes, ushtria izraelite publikoi një video të kapur nga kamerat e rrugës së Khan Yunis, nga orët menjëherë pas rrëmbimit dhe tregon Shiri Bibas zbathur, me një çarçaf në krahë, ku brenda me sa duket qëndron Kfiri i vogël.

Rreth tyre u dukën burra të armatosur që i shoqëronin.

Yossi Schneider është një kushëri i Shiri Bibas.

Ai është gjithashtu pjesë e Forumit për lirimin e pengjeve.

“Qumështi i Kfirit ishte ende në shishe kur hyra në shtëpi disa ditë pas rrëmbimit të tyre. Çfarë përfaqëson një armik në fytyrën e këtij fëmije pa dhëmbë? Çfarë është e frikshme në fytyrën e kushërirës sime, një mësuese kopshti, që e bën atë armike të Hamasit”.

Schneider është një burrë me një fytyrë të theksuar, të ashpër, ashtu si fjalët e tij janë të ashpra.

Ai nuk i lejon vetes asnjë moment emocioni, teksa flet për familjen, të flasë për të gjithë 130 që ende presin përgjigje.

Schneider ka treguar për të përditshmen italiane La Stampa se nuk ka ende asnjë lajm për familjarët e tij.

“Videoja e publikuar në shkurt është shqetësuese. Nuk është e fundit dhe nuk e dimë nëse Kfir është me të. Njoh në gjestin e saj të kujdesit, në krahët e saj rreth çarçafit, dashurinë e një nëne, por nuk jemi të sigurt që e vogla ishte me të. Shpresojmë që i mbajnë të tre së bashku, por ky është lajmi i vetëm dhe i fundit që kemi për ta, se ata kanë mbërritur të gjallë në Rripin e Gazës. E vetmja siguri që kemi është se ata janë zhdukur nga jeta jonë më 7 tetor. Nuk kemi pasur përgjigje as nga qeveria, as nga pengjet e tjera të liruara, në nëntor askush nuk dinte asgjë për fëmijët”.

Ai këmbëngul se flet dhe vepron si njeri përpara se të jetë i afërmi i fëmijëve.

Ndaj, sipas tij, fakti që një fëmijë tetë muajsh u rrëmbye dhe bota nuk bërtet për ta liruar, e lë të indinjuar.

“Nëse lejojmë që fati i pengjeve të bëhet një çështje periferike në këtë luftë, çfarë vjen më pas?”.

“Fati i pengjeve tashmë është harruar në një lojë pazaresh, e cila megjithatë po tregon paaftësinë e palëve të përfshira për të negociuar. Askush nuk flet më për të rrëmbyerit sepse askush nuk ka zgjidhje. Kjo është arsyeja pse ne jemi të detyruar të bërtasim në rrugë. Sepse në këta pesë muaj kemi kuptuar që qeveria dhe negociatorët heshtin për njerëzit që duam, sepse askush nuk mund të gjejë zgjidhje. Heshtja e botës është një shenjë hipokrizie dhe gjithashtu ankim për paaftësinë për t’u marrë me organizata si Hamasi”.

Për të, hipokrizia qëndron në faktin se organizatat radikale duhet të kuptohen dhe menaxhohen kur ato janë në fillimet e tyre.

Heshtja ndaj Hamasit, sipas tij, ka qenë e përshtatshme për shumë njerëz, edhe këtu.

Dhe se në heshtje dhe mosinteresim të përgjithshëm, Hamasi u rrit dhe 7 tetori ishte pasoja tragjike.

“Të gjithë e dinim se çfarë po ndodhte. Duke zgjedhur heshtjen dhe mosveprimin, qeveritë kanë shënuar një pikë pa kthim dhe kjo pikë është fytyra e një foshnjeje tetë muajshe, fytyra e Kfir”.

Ai shprehet qartazi se është kundër armëpushimit, “edhe nëse kjo mund të garantojë lirimin e disa pengjeve, sepse kjo do të thotë t’i jepet Hamasit mundësinë për të mbijetuar më gjatë”.

“Në nëntor shpresonim që lirimi i të rrëmbyerve të pasohej me negociata për lirimin e të tjerëve. Kanë kaluar katër muaj, nuk ka ndodhur. Le të supozojmë se ata punojnë për një armëpushim, dhe le të supozojmë se ata lirojnë edhe 30 a 40 njerëz të tjerë. Çfarë do të ndodhte me 90 të tjerët, duke supozuar se janë ende gjallë? Sa shpejt do t’i shohim përsëri?”

Gjashtë muaj nga tani, një vit, ose kurrë, pa e ditur nëse janë gjallë, ka vijuar ai.

Për Schneider, kjo nuk është një luftë mes shteteve dhe nuk po flitet për shkëmbim të burgosurish.

“Nipërit e mi nuk janë robër lufte, janë fëmijë të rrëmbyer. Prandaj nuk fitoni duke folur me personin që ju ka marrë. Ju fitoni duke i uritur. Prandaj nuk dua armëpushim, dua që ata të dalin nga tunelet dhe të gjunjëzohen para nesh duke na lutur të ndalemi dhe duke na lutur të na dorëzojnë njerëzit që janë ende gjallë dhe kufomat e të vdekurve”.

Ndërkohë, të qenit kundër armëpushimit ekspozon pengjet dhe përkeqëson situatën tashmë tragjike të civilëve në Rripin e Gazës.

“Po sikur të mos i lirojnë? Duke supozuar se janë gjallë. Nëse do të lironin vetëm njërin, do ta mbanin më të voglin për të vazhduar negociatat. E di që rasti ynë është ndryshe nga të tjerët, ne jemi fëmijët e vetëm në dorën e tyre, por jemi 100 familje dhe asnjëra nuk vlen më shumë se të tjerët”.

“Ne shikojmë njëri-tjetrin në sy çdo ditë, ndajmë një ndjenjë që vetëm ata që e përjetojnë e kuptojnë: duke mos ditur nëse ai që duam është gjallë apo i vdekur. Por unë e di se një armëpushim tjetër do t’i jepte Hamasit më shumë pushtet, jo më pak. Dhe kur ndjej presion nga aleatët, nga SHBA-të, për të ushqyer këta njerëz, më duket e patolerueshme”.

Por fëmijët janë fëmijë kudo.

“Fëmijët janë fëmijë kudo, është e vërtetë. Por t’i kërkosh Izraelit të ngadalësojë luftën është një shenjë dobësie dhe frikacake, është një tallje. SHBA-të po na kërkojnë të shmangim operacionin Rafah tani pa një marrëveshje pengjesh, sepse nuk janë në gjendje ta arrijnë atë”.

“Dhe unë duhet të shqetësohem për Ramazanin, sepse njerëzit janë të uritur? Nuk më intereson Ramazani. A duan ta ndalojnë luftën? I dërgoj të mbijetuarit dhe trupat në shtëpi. Dhe atëherë do të kuptojmë se si të ndihmojmë civilët fantastikë të Gazës. Unë nuk i konsiderova ato civile”.

Dhimbja që ai ndjen meriton respekt të pafund, por a mund të barazohen milicët e Hamasit me popullsinë e uritur në Gaza?

“Unë nuk i konsiderova ato civile”.

Marrë nga “La Stampa”, përshtatur për “Albanian Post”.

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.