Jeta e të pastrehëve me 10 euro në ditë

“Kam kuptuar një gjë në jetë, që njerëzit janë të këqij”.

Cristina kishte djalin, bashkëshortin, shtëpinë, punën. Tani nuk i ka mbetur më kurrgjë.

Dëshpërimi që e detyroi të bindej se shtresa e kartonit mbi mermerin e ftohtë dhe batanijet që kurrë nuk mjaftojnë, ishin vërtet një zgjedhje dhe jo një rrugë pa krye.

“Nëse rrëzohesh, ata janë të lumtur dhe u pëlqen të të zhgënjejnë, kjo i bën ata të ndihen me fat”.

Kur ajo shkon në udhëtimet e saj pa destinacion, askush nuk e zë vendin e saj nën shenjën ndriçuese të dyqanit Mont Blanc.

Nëse një i porsaardhur përpiqet, ajo gjen gjithmonë dikë gati për të ndryshuar mendjen, me mashtrime.

Por ajo kurrë nuk i kushton vëmendje asaj që ndodh përreth.

E gjithë bota e saj dhe kujtimet janë brenda një çante supermarketi, objekte të shpërndara rastësisht, të cilat ajo i nxjerr për t’i treguar sikur të ishin provë.

Provë se nuk ka qene gjithmonë kështu, se edhe ajo ka qenë si gjithë të tjerët, se edhe ajo ka qenë e lumtur.

“Edhe unë kam një nip të vogël, e di? Shikoni foton sa i bukur është”.

Ajo është një grua e përkushtuar për të ruajtur dinjitetin e saj, e cila së pari tregon thonjtë e pastër dhe çantën e saj të tualetit për të huajt që e shqetësojnë.

Rrugët e luksit

Natë shkurti.

Një erë e ftohtë fryn, një vështrim në celular zbulon se tashmë është nën zero, për dy orë do të bjerë në -4.

Për të gjithë këta njerëz që kanë kampuar mes Romës dhe Galleria San Federico, ndoshta është normale. Por është me të vërtetë mjaft ftohtë për të shtrirë këmbët në trotuarin ku flenë, ose të paktën që përpiqen.

Artikujt për të pastrehët janë si dhuratat e Krishtlindjeve, gjithmonë mbajnë surpriza, kur të vijë stina, pastaj përfundojnë atje, deri në dimrin e ardhshëm.

Torino është kryeqyteti i tyre, pa dëshirë. Mbi 2 mijë e 200 të pastrehë, një për çdo 500 banorë. Ata janë dyfishuar në tre vitet e fundit.

Via Roma dhe arkadat e saj janë zemra tregtare e qytetit, një vendkalim në ajër të hapur. Çdo mbrëmje rreth orës 19.30 është sikur ka ndodhur një dorëzim mes njerëzve lart dhe atyre poshtë.

Udhëtarët e fundit vrapojnë drejt stacionit Porta Nuova, turistët kthehen në hotel, duke pritur me padurim darkat, argëtimin në televizion, ngrohtësinë e një shtëpie.

Rrugët e luksit boshatisen.

Si nga askund, shfaqen dhjetëra njerëz, vetëm duke pritur momentin për të rregulluar shtratin e tyre, sendet e tyre të mbyllura në çanta, të grumbulluara në karrocat e pazarit.

Në regjistrimin e fundit të vilave urbane, një muaj para pandemisë, ishin rreth 250 të pastrehë brenda disa qindra metrave, siç i quajnë punonjësit socialë, duke e hequr nga përkufizimi “banesën” tashmë të padobishme.

Kur transformimi të ketë përfunduar, kontrasti mes vitrinave të ndriçuara të dyqaneve të modës dhe atyre që flenë jashtë nuk mund të ishte më i dhunshëm.

“Është një jetë që të konsumon, që të shuan si qiri. Por pikëllimet dhembin më shumë”.

Herë pas here Cristina ikën, jo vetëm nga i ftohti i këtyre mermerëve, por nga një dhimbje që nuk mund ta përmendë.

Ajo hipën në një tren ndërrajonal që e çon në Liguria dhe më pas drejt detit, deri në Côte d’Azur.

“Mendoj sikur shkoj me pushime me nipin tim, i cili sot duhet të jetë shtatë vjeç. Por pastaj më vjen në mendje se as nuk e di më ku jeton, se ndoshta nuk do të mundja ta njihja. Dhe kthehem”.

Ajo zbret e fundit dhe grumbullon gazeta dhe libra të harruar nga pasagjerët e tjerë. Nga një çantë tjetër, merr një udhërrëfyes për në Nice, një libër në frëngjisht nga Anna Politkovskaya, gazeta disa ditore.

“Përpiqem të jem e përditësuar, të kuptoj se cila është e ardhmja jonë. Të jetosh në rrugë nuk do të thotë të jesh i privuar nga dinjiteti”.

Nga ballkoni i shtëpisë së saj shihte ushtarët nga kazerma përballë që dilnin për të luajtur në heshtje çdo mbrëmje. Burri i saj ishte një teknik i Fiat-it.

Por çfarë ndodhi?

“Njerëzit vdesin, njerëz të zhgënjyer. Kush është më i dobët është i sëmurë. Nuk ia dola, nuk durova dot. Por një ditë do të ngrihem sërish. Sa të gjej shtëpi”.

Duke kërkuar për strehim

Askush nuk thotë se është aty për të qëndruar gjatë.

Pushimi në verandën e kinemasë Lux është një nga vendet më të mbrojtura. Ka kaluar mesnata kur një zë thërret nën një grumbull batanijesh.

44-vjeçari Antonino, dikur zejtar arredues në Moncalieri.

Probleme me drogën, një ankesë gjatë bllokimit për sulm ndaj një karabiniere. Një e dashur që ishte ngopur me të. Fillimisht shkuan miqtë, pastaj paratë. Vetmia është gjithmonë fillimi i zbritjes.

Deri në Krishtlindje thotë se ka qenë mysafir në konviktin Rivoli. “Por afrikanët atje sundojnë. Dhe përveç kësaj, këtu është më mirë, të paktën nuk keni detyrime”.

Xhaketë, kapuç prej leshi, këpucë në këmbë, celular dhe portofol të fshehur në të mbathura. Me pak orë gjumë gjatë natës.

Herë pas here dikush përpiqet të vjedhë ndonjë objekt nga shtrati i fqinjit të tyre.

Antonino di gjithçka, jetën, vdekjen dhe mrekullitë. Por ai thotë se mbërriti në Galleria San Federico vetëm tre muaj më parë.

“Është më lehtë sesa të gjesh një punë. Për të bërë pazar në Lidl, më mjaftojnë dhjetë euro në ditë. Në orën 22:10 vullnetarët vijnë gjithmonë me ushqim të ngrohtë. Nëse prisni shumë gjatë, përfundoni duke u mësuar. Edhe disa ditë dhe do të iki”.

Nuk ka asnjë shkak dhe nuk ka asnjë pasojë. Nuk është konsumizmi i të tjerëve ai që e shndërron një grua apo një burrë në një të pastrehë.

Është sikur krizat ekonomike të viteve të fundit të kishin rivizatuar hartën e të ashtuquajturit shqetësim social, një përkufizim thuajse qetësues i krijuar për të fshehur frikën nga humnera, nga varfëria ekstreme, që nuk duket, por është vetëm një hap larg.

Ju nuk e vini re planin e pjerrët dhe rrëshqitni në të.

Më shumë se gjysma e të pastrehëve janë me kombësi italiane dhe të moshës nga 40 deri në 60.

Të rinj, vetëm të huaj, pothuajse të gjithë nga Evropa Lindore, sepse COVID-i ka ndryshuar edhe një herë gjithçka duke detyruar komunitete të tëra të zhvendosen.

Edhe në qendër të Torinos duket sikur bota poshtë është ndarë në dysh. Cepat më të mbrojtur shkojnë tek italianët, ndonjëherë të ruajtura me ndihmën e vullnetarëve që ofrojnë drynë dhe zinxhirë për të siguruar bagazhet e tyre.

Kurse për ata në tunel, ka thjesht ndonjë zgjatje që mbron dhe e bën më të tolerueshëm të ftohtin.

Rumunët që sapo kanë ardhur nga Satu Mare, 100 mijë banorë rrëzë maleve të Transilvanisë, flenë aty me qentë e tyre.

Antonio, njëri prej tyre, kërkon ndihmë. Pranë tij është e afërmja e tij e moshuar, Adeliana, e cila dridhet e tëra.

Strehimi i tij i vetëm është një fletë prej pëlhure sintetike, lloji i përdorur në shtëpitë e pushimit. “Nuk ka asgjë këtu. Imagjino kur të vijë bora e madhe”.

Drejt stacionit

Në orën 04:20 thuajse të gjithë ngrihen.

Në atë orë hapet salla e stacionit dhe lokali i tij i brendshëm. Ka një pakt të heshtur me policinë e qytetit, nuk ka nevojë në rrugë, përndryshe tregtarët protestojnë dhe mbërrin plehëruesi dhe ngarkon plehrat dhe shtratin në kamionë.

Tualeti i vetëm është në parkingun nëntokësor në Piazza CLN, por është shumë larg.

Shumë përdorin pelena, të cilat i hedhin në kosha publike në mëngjes.

Massimo zgjohet, ai ka zënë vend në afërsi të Caffè Torinos historike. Me mjekrën e bardhë dhe sytë e sjellshëm, ai është bërë një element i peizazhit.

“E vërteta është se të gjithë kemi probleme mendore. Përndryshe kush do ta linte veten kështu?”

Deri para disa muajsh pastronte stallat në një shkollë kalërimi, më pas nuk e bënte dot më.

“Të jesh i pastrehë është një punë me kohë të plotë. Por unë jam optimist, do të largohem nga këtu së shpejti”.

Edhe ai e ndjen nevojën ta përsërisë, para së gjithash me veten. Sepse pak shpresë për një të ardhme vlen më shumë se një shtëpi.

Sa për Cristina-n, e cila kërkon vetëm dikë që e do, dhe Antonino-n, i cili pret ndihmën e një miku të humbur, ditët numërohen dhe kanë vite aty.

Marrë nga “Corriere della Sera”, përshtatur për “Albanian Post”.

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.

/Albanianpost.com