Dikur shkelmonte të vdekurit në Bosnjë dhe sot punon klubeve: Ish-tigri i Arkanit ose “Dj Max”

Kur ai ishte vërtet brutal dhe besonte te spastrimi etnik, duke vrapuar nëpër Bosnjë së bashku me Tigrat e Arkanit, granatahedhësin mbi supe, Srdjan Goluboviç i donte aq shumë motoçikletat “Suzuki”.

Tani që ka vënë bark dhe beson se e ka ndërgjegjen e pastër, Goluboviç preferon modele të tjera: për shembull Agusta Brutale S1078 – “e keqe dhe armiqësore”, shkruan ai në postime – me të cilën udhëton lart e poshtë fundjavës mes Vraçarit dhe Beogradit.

I patrazuar. Pa u vënë re. I pandëshkuar.

“Pse ai njeri është i lirë të jetojë si të dojë?”, pyet Alma Sabanoviç e indinjuar.

Tridhjetë vjet më parë, ai njeri u bë fotoja simbolike e publikuar në revistën “Time” dhe e shpërndarë miliona herë.

Imazhi monstruoz i luftës. Ikona e ankthit. Një kujtim i zi, si milicia që po vdiste nga Capa ose Viet Kongu i ekzekutuar në tempull në rrugët e Saigon-it.

Fotoja e famshme tregon Goluboviç-in me një palë syze të bardha në ballë, një pushkë në njërën dorë dhe një cigare relaksuese turistike horror në tjetrën, këmbën e tij të ngritur dhe të këndshme si në një skenë nga “A Clockwork Orange”, gati për të shkelmuar në kokë një grua që sapo është vrarë.

Gruaja quhej Tifa Sabanoviç dhe ishte nëna e Alma-s. Xhirimi është bërë më 2 prill 1992.

Vendi ishte Bijeljina, ku ato ditë po bëhej spastrim etnik në lëkurën e qindra muslimanëve.

Një masakër e përmasave të tilla, shtyu presidenten e atëhershme serbe të Bosnjës – të tmerrshmen Biljiana Plavsiçi, e cila u dënua në Hagë dhe sot ajo ecën e lirë dhe e qetë nëpër rrugët e Beogradit – e lëvizur për të puthur kryetarin Arkan para kamerave.

“Kur pashë se çfarë bënë Tigrat e tu në Bijelinë – mendova: këtu janë heronjtë e vërtetë serbë!”.

Askush nuk i ka kërkuar kurrë llogari Goluboviç-it për atë goditje ndaj kufomave.

Tigri i vjetër, të cilin bashkëpunëtorët e tij e quanin Kapiten Maks, pas tridhjetë vjetësh e ricikloi me emrin artistik “Dj Max”.

Një jetë e dytë. “Dj Max” marshon me vrull në mbrëmje dhe luan hitet muzikore.

Dhe pa makthe, e lëre më keqardhje, ai e bën rininë serbe të kërcejë shkujdesur dhe në mënyrë të pavetëdijshme.

Ka Tigra që shpresojmë se do të zhduken përgjithmonë.

Ai ushtar, i cili në thertoret e viteve ’90 ishte i famshëm për lugën e tij të mprehtë që ishte shumë e dobishme për t’u nxjerrë sytë viktimave, shpeshherë ende të gjalla, kishte fatin e përbashkët që të mos përfundonte kurrë në gjyq dhe të mos bënte asnjë ditë burg.

Udhëheqësi i Arkan’ve u vra një pasdite në vitin 2000 në Intercontinental në Beograd.

Bishat e tjera kanë marrë rrugë të ndryshme: ka nga ata që përfunduan duke punuar në stafin e presidentit aktual serb Vuçiç, ata që u bënë asketë me kryqin dhe bubullimën e murgjve ortodoksë, ata që komplotuan për atentate të tjera, ata që iu përkushtuan një karrierë aktrimi në drama televizive, i cili u vra nga disa klane rivale…

Goluboviç bleu një qen bokser dhe një shtëpi në vendlindjen e tij Vraçar, u martua, themeloi kompaninë diskografike “Ultra Groove Records”.

Dhe në disko ndërtoi suksesin e tij të vogël: në vitin 1996, ai tashmë po performonte për mijëra njerëz pasditeve të muzikës elektronike në parkun Kalamegdan të Beogradit.

Në Novi Sad, nga viti 2013 deri në vitin 2016 ai ishte animator i një prej festivaleve më të mëdha muzikore në Evropë, Exit, nga i cili u hoq kur organizatorët kuptuan se e kaluara e tij përplasej shumë me paqen dhe dashurinë e tyre ideale.

Me të – ashtu si qindra kriminelë të luftërave ballkanike, sot që ecin në të njëjtat rrugë të viktimave të tyre – Gjykata Ndërkombëtare në Hagë nuk është marrë kurrë.

Dhe policia serbe e arrestoi (dhe e liroi) në vitin 2012, por vetëm për një histori droge dhe armëmbajtje pa leje.

Disa javë më parë, një gazetar i “Rolling Stone” i fshiu pluhurin historisë dhe iu afrua “Dj Max” për të mësuar më shumë.

Përgjigjja ishte një paralajmërim përmes avokatëve, mjerë kushdo që e sjell sërish atë foto.

Sepse “ai imazh – komenton Ron Haviv, autori i shkrepjes së famshme – gozhdon përgjegjësinë e njerëzve ndaj veprimeve të tyre. Por akoma më shumë, përgjegjësia e atyre që atëherë nuk bënë asgjë. Liderët politikë që e panë foton dhe nuk lëvizën. Të cilët ishin dëshmitarë, por ata heshtën”.

Alma Sabanoviç, vajza e Tifës, nuk pret më drejtësi: Gjykata Ndërkombëtare për ish-Jugosllavinë është shpërbërë dhe nuk do të ketë kurrë një gjykatës në Beograd, për sa kohë që Vuçiç dhe nacionalistët e djeshëm janë në drejtim.

Marrë dhe përshtatur nga “La Stampa” për Albanian Post

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.