Pas përgjigjes iraniane, Hezbollahu po përgatitet për të gjithë skenarët

Një minë ka shpërthyer pranë kufirit libanez-izraelit dhe ka plagosur katër ushtarë izraelitë të brigadës Golani.

Pas gjashtë muajsh lufte, ky zhvillim mund të duket i parëndësishëm. Megjithatë, pas sulmit të paprecedentë të Iranit ndaj Izraelit të shtunën, shenjat e përshkallëzimit në frontin jugor duhet të monitorohen nga afër.

Sidomos pasi shpërthimi ndodhi në anën libaneze të kufirit, duke treguar se izraelitët kishin kaluar vijën blu.

Në fakt, ushtria izraelite njoftoi të hënën se katër ushtarë ishin plagosur në territorin libanez pasi Hezbollahu pretendoi se kishte aktivizuar “pajisje shpërthyese”.

Kjo është hera e parë që partia shiite njofton një operacion të tillë.

“Ne konfirmojmë se incidenti ka ndodhur brenda Libanit”, ka thënë një zëdhënës i ushtrisë izraelite për AFP.

Ky lloj incidenti mund të bëhet i shpeshtë, me burime të informuara që pretendojnë se partia shiite po punon për të mbushur brezin kufitar me mina, në pritje të ndonjë infiltrimi nga izraelitët.

Sepse pas kulmit të tensionit këtë fundjavë, të gjithë presin përgjigjen izraelite ndaj sulmit ndaj Teheranit.

“Tel Avivi po studion opsionet e tij”, ka thënë një burim diplomatik perëndimor.

Nëse parashikohet një përgjigje e madhe ushtarake që prek territorin iranian, ushtrohet presion i fortë ndërkombëtar për të shmangur një konfrontim të drejtpërdrejtë midis dy rivalëve.

Çka mund ta shtyjë Izraelin drejt një kthimi në operacionet e sigurisë dhe vrasjet, në Iran apo jashtë.

Aq më tepër që shteti hebre nuk do të jetë në gjendje të përballet me Iranin pa ndihmën e amerikanëve, të cilët nuk e shohin atë në të njëjtën mënyrë.

Ndaj, kryeministri izraelit Benjamin Netanyahu mund ta drejtojë zemërimin e tij në skenën libaneze, dhe më veçanërisht te Hezbollah.

Nëse Irani tregoi muskujt e tij të shtunën, në qarqet diplomatike, qëndron bindja se ai po i vë në dispozicion të Hezbollahut të gjitha aftësitë e tij ushtarake dhe teknologjike, veçanërisht raketat me precizion me rreze të gjatë, të përdorura gjatë përgjigjes.

Nëse ato nisen nga Libani i Jugut, do të zbarkojnë në Izrael shumë më shpejt. Dhe kjo përbën një kërcënim të madh për izraelitët, që do të thotë se negociatat do të fokusohen në këtë çështje në fazën e ardhshme.

Disa besojnë se Tel Avivi do të shtyjë për tërheqjen e këtyre raketave, ndërsa të tjerë besojnë se do të detyrohet të zgjerojë operacionet e tij ushtarake kundër Hezbollahut në mënyrë që të shkatërrojë rezervat e tij dhe të ndryshojë ekuilibrin e fuqisë në avantazhin e tij.

Ndërkohë flitet për një marrëveshje diplomatike. Por kur?

Libani ka marrë gjithashtu më shumë mesazhe izraelite përmes kanaleve të ndryshme, sipas të cilave kabineti Netanyahu po mbështet tani një politikë të tokës së djegur, siç tregohet gjithnjë e më shumë nga sulmet shkatërruese që synojnë disa fshatra dhe rrugët publike në rajonin kufitar.

Kjo ndodhi veçanërisht në rrugën që lidh Dhaïra me Alma el-Chaab, por edhe rreth Yarine, Houla dhe lokalitete të tjera.

Mesazhet izraelite përfshijnë edhe kërcënime të reja në lidhje me zgjerimin e konfliktit.

Në mungesë të një zgjidhjeje diplomatike, Izraeli mund të intensifikojë sulmet ajrore dhe të zgjerojë fushën e tij të veprimit, siç ka bërë ditët e fundit duke shënjestruar Nabi Chit në Bekaa, si dhe lartësitë e Jezzine, më saktë Jabal Safi, Jabal Rihane dhe Sojod.

“Këto janë vetëm përpjekje për frikësim, por Hezbollahu megjithatë ka marrë të gjitha masat për të qenë gati për çdo zhvillim të papritur”, ka thënë një burim pranë partisë.

Sipas burimeve të qëndrueshme diplomatike, perspektiva e një zgjidhjeje të negociuar po bëhet gjithnjë e më e largët.

“Zgjerimi i konfrontimit është i pashmangshëm, vetëm koha mbetet për t’u përcaktuar”, pohon diplomati perëndimor i lartpërmendur.

Izraeli kërkon të pengojë Hezbollahun nga kryerja e sulmeve kundër shtetit hebre në të ardhmen. Izraelitët janë gjithashtu gjithnjë e më të interesuar për tunelet e grupit shiit në Libanin e Jugut dhe po kërkojnë t’i heqin qafe ato.

Diçka kjo që nuk duket të jetë e realizueshme përmes sulmeve ajrore.

Përballë fatalizmit të diplomatëve, iranianët dhe Hezbollahu preferojnë të shohin “anën e mirë”.

Ata konsiderojnë kështu se pasi SHBA-të nxituan në ndihmë të tij, Netanyahu u bë “një i burgosur i administratës Biden”, që e bëri të kuptonte se pa ushtrinë amerikane, vendi i tij do të kishte pësuar humbje të mëdha.

Në të vërtetë, teksa Irani dërgoi një armatë dronësh dhe raketash drejt territorit izraelit gjatë natës nga e shtuna në të diel, koordinimi midis Washington-it dhe Tel Avivit arriti kulmin.

Amerikanët morën vendimin për të mbrojtur drejtpërdrejt Izraelin, duke punuar me britanikët dhe francezët, të cilët ndihmuan në rrëzimin e dronëve dhe raketave.

Sipas informacioneve të disponueshme, amerikanët aktivizuan të gjitha sistemet e tyre të mbrojtjes në Qipro dhe në det kundër Izraelit për t’u përballur me këtë sulm, duke kapur dronë dhe raketa mbi Liban, Jordani, Siri dhe Irak.

Çka mund t’i lejojë amerikanët të bëjnë presion ndaj kryeministrit izraelit për të rishikuar politikat dhe për të rënë dakord për një armëpushim humanitar në Rripin e Gazës, në vend që të shtyjë drejt një lufte rajonale.

Nga ana e tij, Netanyahu – sipas burimeve amerikane – dëshiron të përdorë sulmin e paprecedentë iranian për të radikalizuar pozicionin e Perëndimit në tërësi ndaj Republikës Islamike, duke e paraqitur atë si një “shtet dashakeq me të cilin është e pamundur të bashkëpunohet”.

Megjithatë, administrata Biden vazhdon të bëjë presion ndaj aleatit të saj që të mos përgjigjet ndaj sulmit të Teheranit.

Në kohën e përgjigjes iraniane, Haret Hreik ishte në gatishmëri dhe priste të shihte pasojat.

Megjithatë, partia shiite nxitoi të shkëputej nga sulmi, si për t’ua bërë të qartë kryeqyteteve libaneze dhe të huaja se nuk po angazhohej në këtë konflikt në emër të Iranit dhe se veprimi i saj në Jug ishte i motivuar nga “mbrojtja e Libanit dhe solidariteti me Gazën”.

Për më tepër, iranianët këmbëngulën të kryenin sulmin vetëm dhe nga territori i tyre, gjë që ata e konsiderojnë një zhvillim të madh, pasi është sulmi i parë i drejtpërdrejtë i vendit të tyre kundër Izraelit.

Aleatët e Teheranit theksojnë guximin e Iranit, i cili arriti të “pushtojë” Izraelin, SHBA-të, Britaninë e Madhe dhe Francën për disa ditë për t’u përballur me këtë sulm.

Më shumë se 30 vjet pas bombardimit të Izraelit nga Saddam Husseini në vazhdën e Luftës së Gjirit, këta aktorë e perceptojnë përgjigjen iraniane si një “pikë kthese” që konsolidon aftësitë parandaluese të Republikës Islamike dhe një nënçmim të shkaktuar ndaj izraelitëve.

Kurse kampi kundërshtar e sheh si një “lojë”, edhe pse spektakolare, duke mos arritur objektivat e tyre në Izrael dhe të koordinuara me vendet e rajonit dhe të paralajmëruara paraprakisht.

Para se të fillonte sulmin, Irani ishte i angazhuar në negociata të vështira me amerikanët, disa të mbajtura në Oman dhe të tjerët në New York.

Teherani fillimisht kërkoi presion ndaj kryeministrit izraelit për të ndaluar luftën në Gaza dhe u zotua të heqë dorë nga përgjigja e tij në këmbim.

Iranianët planifikuan më pas të rifillonin negociatat me SHBA-të për çështjen bërthamore dhe për lehtësimin e sanksioneve.

Megjithatë, as amerikanët dhe as Izraeli nuk e pranuan kushtin iranian, duke e shtyrë Teheranin të negocionte një përgjigje të lehtë kundër Izraelit në këmbim të një garancie se Tel Avivi nuk do të kërkonte të hakmerrej, gjë që izraelitët refuzuan.

Irani propozoi gjithashtu, sipas burimeve të vazhdueshme diplomatike, që një seancë e Këshillit të Sigurimit të Kombeve të Bashkuara të mbahej për të dënuar sulmin izraelit në konsullatën e tij.

Iranianët mund të ishin kënaqur me këtë qëndrim parimor dhe ministri i tyre i Jashtëm, Hossein Amir-Abdollahian, kontaktoi disa ministra të jashtëm perëndimorë për t’i informuar ata për këtë pozicion, por pa sukses.

Pas dështimit të negociatave, Irani këmbënguli për të kryer një goditje kundër Izraelit, pa shkuar aq larg sa të shpallte luftë.

Sipas burimeve pranë iranianëve, u mor një vendim që përgjigja të ishte publike, e fortë dhe vetëm objektiva ushtarake. Kështu, duke shmangur goditjen e civilëve dhe duke e bërë publik sulmin e tyre, iranianët po i tregojnë botës aftësinë e tyre për të marrë një vendim të rrezikshëm dhe për të arritur në Izrael.

Burimet shtuan se iranianët kishin shqyrtuar shumë opsione, duke përfshirë goditjen e një misioni diplomatik izraelit ose objektivat izraelitë në Golan ose Detin e Kuq, kryerjen e atentateve në Izrael apo edhe fillimin e një sulmi më të gjerë me aleatët e tyre nga frontet e ndryshme të mbështetjes.

Megjithatë, ata menduan se atentatet do të kërkonin kohë dhe nuk do të ishin publike, ndërsa një operacion përmes aleatëve mund të çonte në një luftë të parakohshme rajonale.

Sa i përket një sulmi nga Siria në drejtim të Golanit, ai rezultoi i ndërlikuar për shkak të refuzimit të regjimit të Asadit për të përdorur territorin sirian për operacione ushtarake.

Pas përfundimit të përgjigjes, iranianët i siguruan amerikanët se do t’i përgjigjeshin çdo sulmi të rëndësishëm izraelit dhe se nuk do të qëndronin më të heshtur, edhe nëse kjo do të nënkuptonte fillimin e një lufte.

Një e vërtetë.

Marrë nga “L’Orient-Le Jour”, përshtatur për “Albanian Post”.

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.

/Albanianpost.com