Si studentët në “Columbia University” nxitën një revoltë mbarëkombëtare

Kur policia bastisi një grupim protestuesish në “Columbia University” javën e kaluar, studentët në Yale ishin gati.

Ata me smartphone-t e tyre ndiqnin çdo minutë të kaosit.

Nëse studentët në shkollën e “Ivy League” do të rrezikonin arrestimin, atëherë edhe ata do të rrezikonin.

Të nesërmen në mëngjes, demonstruesit e Yale kishin ngritur tendat e tyre.

Në një telefonatë në Zoom – po atë ditë – më shumë se 200 studentë nga dhjetëra kolegje të tjera në të gjithë vendin po hartonin strategji se si mund ta përsërisnin protestën e “Columbia University”.

“Ne folëm se si ishte të rekrutosh njerëz dhe të bashkohesh, dhe çfarë do të thoshte të qëndrosh në solidaritet së bashku”, tha Soph Askanase, 21-vjeçari i ri në “Barnard College”, i cili u arrestua.

Ajo që pasoi ishte fillimi i asaj që historianët e quajnë tani një nga kryengritjet studentore më të rëndësishme që kombi amerikan ka parë kohët e fundit.

Ndonëse zyrtarët shpresojnë që tensionet të qetësohen kur orët e mësimit të mbarojnë muajin e ardhshëm, protestat janë kthyer në një krizë për administratorët e kolegjeve që përpiqen të frenojnë demonstratat.

Megjithëse demonstratat janë kthyer në titujt kryesorë në mbarë globin ditët e fundit, ato janë kulmi i muajve të aktivizimit dhe tensioneve të mëparshme në kampus.

Protestat filluan në kampuset e kolegjeve brenda disa ditësh pas sulmit të Hamasit ndaj Izraelit më 7 tetor.

Studentët më pas filluan të organizohen e përqendrohen rreth një kërkese të veçantë: heqjen e universitetit nga prodhuesit e armëve.

Aktivizmi i tyre u përshkallëzua në mënyrë të qëndrueshme gjatë gjithë pranverës, pasi studentët përdorën taktika gjithnjë e më agresive.

Kryengritja në rritje është shtuar nga mediat sociale dhe telefonat, të cilët i lejuan studentët të komunikojnë shpejt me njëri-tjetrin dhe të përsërisin taktika në mënyra të paimagjinueshme në lëvizjet e mëparshme universitare.

Historianët si David Cortright, një profesor emeritus në Universitetin e Notre Dame, thonë se demonstratat tashmë krahasohen me disa lëvizje të tjera të mëdha gjatë 60 viteve të fundit, duke përfshirë fushatën për t’i dhënë fund aparteidit në Afrikën e Jugut.

Por ndryshe nga protestat e dekadave të kaluara, administratorët e kolegjeve kanë më pak mjete në dispozicion për të qetësuar kërkesat e demonstruesve.

Ekspertët thonë se kërkesat e studentëve jo vetëm që janë jopraktike, por gjithashtu ka të ngjarë të sjellin pak ose aspak përfitim real.

Më gjerësisht, studentët mund të përballen me një sfidë në përpjekjen për të ndërtuar aleanca.

Nuk kemi jetuar kurrë në kohë normale

Kur shpërtheu lufta në Gaza, universitetet u bënë një vijë e re e frontit.

Në “Brown University”, protestat kundër reagimit të Izraelit ndaj sulmit të 7 tetorit nga Hamasi shpërthyen pothuajse menjëherë.

Policia arrestoi 61 vetë në dy demonstrata vjeshtën e kaluar, duke përfshirë Ariela Rosenzweig, një studente prej kohësh e diplomuar.

Demonstrata të ngjashme po zhvilloheshin njëkohësisht në kolegje të tjera.

Rosenzweig tha se demonstratat e kampusit ishin organike, iniciativa të udhëhequra nga studentët, të ankoruara në një kërkesë që universiteti të heqë dorë nga prodhuesit e armëve.

Ajo theksoi se studentët qëndruan në kontakt me bashkëmoshatarët e tyre në shkollat e tjera, një proces që shpesh koordinohet përmes kapitullit kombëtar “Studentët për Drejtësi në Palestinë” (Students for Justice in Palestine) (SJP).

“Të gjithë kemi telefonat tanë dhe të gjithë e njohim njëri-tjetrin. Ne kemi miq në shkolla të tjera dhe të rinjtë e vendit tonë ndjejnë… institucionet tona, qofshin ato qeveria apo universitetet tona, nuk mund të jenë bashkëpunëtorë me pushtimin, aparteidin dhe gjenocidin”.

Shtytja po fitonte tërheqje edhe në universitete të tjera elitare, përfshirë “Columbia University”.

Administratorët atje pezulluan kapitujt e SJP-së dhe “Zërit Hebre për Paqe” (Jewish Voice for Peace) në nëntor, pasi studentët dolën në mënyrë të paautorizuar në mbështetje të territoreve palestineze.

Pezullimet i bënë studentët të dëshironin të protestonin më shumë.

Brenda pak ditësh, studentët formuan një koalicion të quajtur “CU Apartheid Divest”, një thirrje për lëvizjen e suksesshme të protestës studentore që e detyroi Kolumbinë të largohej nga Afrika e Jugut e epokës së aparteidit në vitet 1980.

Ajo shpejt mori mbështetje nga më shumë se 90 grupe kampusi.

“Ne e kuptuam se administrata ende nuk po na dëgjonte, pavarësisht se sa fort bërtisnim apo se sa shumë luteshim”, tha Askanase.

“Ne e kuptuam që një përshkallëzim ishte i nevojshëm”.

Një natë para shpalljes së koalicionit të ri, Askanase dhe miqtë qëndruan zgjuar deri në orën 4:00 të mëngjesit duke hartuar një manifest me 1 mijë e 800 fjalë që u botua më 14 nëntor në “Columbia Spectator”.

“Zyrtarët e universitetit nënvlerësojnë vendosmërinë tonë”, shkruan studentët.

“Ne nuk do të pushojmë derisa universiteti të largohet nga Izraeli i aparteidit, palestinezët të jenë të lirë dhe të arrihet çlirimi për të gjithë njerëzit e shtypur në mbarë botën”.

Në javët në vijim, studentët vazhduan të protestonin – duke mbajtur një lloj demonstrate të paktën një herë në muaj.

Gjatë pushimeve dimërore, aktivistët mbanin kontakte me video thirrje.

Dhe kur u kthyen për semestrin e pranverës, ata filluan të takoheshin në apartamente jashtë kampusit, nga frika e zbulimit nga administratorët.

Në disa takime, para se të shijonin pitet e zhytura në miksin special të erëzave “za’atar” dhe vaj ulliri palestinez, studentët vendosnin telefonat dhe laptopët e tyre në një dhomë tjetër, për t’u mbrojtur nga rrjedhjet e informacionit.

Ata tashmë po punonin për diçka më të madhe dhe donin që ajo të mbetej sekret.

Protestat po shtoheshin edhe në universitete të tjera.

Në shkurt, Rosenzweig dhe 20 studentë të tjerë të “Brown University” mbajtën një grevë urie tetë-ditore për të nxitur plotësimin e kërkesave të tyre.

Ajo tha se studentët vendosën të vepronin kështu pasi zbuluan se si studentët e dikurshëm kishin mbajtur një grevë urie për të protestuar për aparteidin në Afrikën e Jugut në vitet 1980.

“Ne e pamë veten në trashëgiminë e atyre protestave studentore”, tha Rosenzweig, e cila është hebreje.

Në “Columbia University”, studentët po frymëzoheshin gjithashtu nga e kaluara.

Askanase tha se ata hulumtuan për studentët protestues që ngritën kampe në 1968-n dhe 1985-n kundër Luftës së Vietnamit dhe aparteidit në Afrikën e Jugut

Pas leximit, ata nisën përgatitjet: porositën tendat, ushqimin, maskat dhe furnizimet mjekësore.

Menduan për përgjigjen ndaj arrestimeve, pezullimeve të mundshme dhe tualetet për “pushtuesit” e rinj.

Më 14 prill, studentët finalizuan datën e tyre: Pushtimi do të fillonte tre ditë më vonë, kur presidenti i universitetit do të ishte jashtë qytetit për të dëshmuar para Kongresit.

Demonstruesit menduan se “Columbia University” do ta kishte më të vështirë të koordinonte një përgjigje me presidentin e larguar.

Plus, ata shpresonin të pengonin përgatitjet e universitetit për diplomim.

Në orën 8:00 të një nate përpara kohës së nisjes, Askanase u ul për të pikturuar një banderolë të madhe që tregonte “Bashkimin e Solidaritetit të Gazës”.

Më vonë, studentë protestues u ndanë nëpër kampus, duke shtrënguar tendat dhe furnizimet e tyre dhe duke dhënë përditësime me tekst mbi pozicionet e rojeve të sigurisë.

Ata qëndruan të grumbulluar, duke pritur në të ftohtë për të vepruar.

Askanase rishikoi një video në YouTube që jepte udhëzime se si ngrihet një tendë.

‘Shumë më e komplikuar’

Protestat janë të organizuara lirshëm, pa liderë qendrorë dhe një kërkesë kryesore: që kolegjet të mos investojnë te prodhuesit e armëve ose kompanitë që bëjnë biznes të gjerë me Izraelin.

Në Brown, studentët kanë përgatitur një manual me 50 faqe se si ta bëjnë këtë dhe thonë se mund të modelohet sipas hapave të universitetit për të hequr dorë nga duhani në 2003-shin ose karburantet fosile në 2020.

Brown u largua gjithashtu nga kompanitë që bënin biznes me Sudanin në 2006 mbi krizën në Darfur.

“Kjo gjeneratë e re, sinqerisht, nuk do të lejojë keqpërdorimin flagrant të parave tona të taksave”, tha Nour Abaherah, një studente e diplomuar që mori pjesë në grevën e urisë.

Por mënyra se si universitetet i investojnë paratë e tyre e bën të komplikuar heqjen e investimeve, tha Chris Marsicano, një asistent profesor i studimeve arsimore në Kolegjin Davidson.

Së pari, është e pamundur të dihet se si dhe ku janë investuar fondet e universiteteve: Shkollat janë shumë të mbyllura për këtë, duke zbuluar sa më pak që munden.

Zbulimi i investimeve mund të çojë në komplikime të mëdha dhe të vogla.

“Kur fondet e fondeve janë kaq të mëdha, ne po flasim për dhjetëra miliarda dollarë, ka arsye ligjore dhe praktike për të mos treguar saktësisht, në mënyrë eksplicite, se në çfarë janë investuar”, tha Marsicano.

Shumë prej grupeve studentore kërkojnë t’i jepet fund kësaj fshehtësie.

Për shembull, studentët në “Columbia University” po kërkojnë që universiteti të ofrojë “transparencë të plotë për të gjitha … investimet financiare” – një perspektivë e pamundur.

Universitetet ndoshta kanë shumë pak ose aspak lidhje të drejtpërdrejta me kompanitë që janë me bazë izraelite ose prodhues të armëve; shumica e këtyre marrëdhënieve vjen përmes fondeve të indeksit.

Pas bastisjes

Një ditë pasi ngritën tendat e tyre, administratorët thirrën Departamentin e Policisë në kampus, duke thënë se studentët po shkelnin rregulla të shumta të universitetit.

Ndërsa policia lëvizte në kampin e “Columbia University”, Askanase tha se studentët u ulën kënduan “këngë klasike të protestës”.

Askanase më pas shikoi teksa studentë protestues futeshin në një autobus dhe dërgoheshin në burg.

Kur Askanase u lirua disa orë më vonë, një mik ndau disa lajme të papritura: Protestuesit tashmë kishin ngritur një kampus të ri.

Ajo që ndodhi më pas kujton mënyrën se si u përhapën protestat në vitin 1968, kur studentët pushtuan pesë ndërtesa për të protestuar kundër Luftës së Vietnamit – dhe nxitën aktivitetin e studentëve kundër luftës në mbarë vendin.

Ajo lëvizje mbylli përfundimisht qindra kampuse, tha Thai Jones, një pedagog i “Columbia University” që studion lëvizjet radikale sociale.

Ai paralajmëroi se është shumë herët të thuhet nëse demonstratat pro-palestineze do të jenë të barabarta me fuqinë e zjarrit të ’68-ës.

Por “ajo vërteton lidhjet shumë të ngushta midis lëvizjeve studentore në kampuse të ndryshme dhe fuqinë e medias për të shfaqur imazhe tepër dramatike të studentëve të arrestuar, që mund të ndezin vërtet një lëvizje masive”.

Në Yale, në kohën kur lajmet për arrestimeve filluan të përhapeshin në platformën X të 23-vjeçarit, Adam Nussbaum, numri i mbështetësve të rastësishëm u rrit në mënyrë dramatike.

Që nga shpërthimi i protestave, ka pasur raporte në gazeta dhe media sociale për ngacmimet e studentëve hebrenj, sjellje duke përfshirë thirrjet “nga lumi në det” – një slogan që disa e shohin thellësisht fyes, duke e interpretuar atë si një thirrje për të asgjësuar Izraelin.

Jonathan Greenblatt, shefi ekzekutiv i Lidhjes Anti-Shpifje, shkroi në një postim në X se ai kaloi një pasdite duke shëtitur nëpër universitet dhe pa se “studentët hebrenj janë kërcënuar në mënyrë eksplicite”.

Studentët protestues në kampet në mbarë vendin kanë mohuar vazhdimisht çdo sjellje të tillë ngacmuese, duke ia atribuar shpesh të huajve.

Një brez ndryshoi

Edhe pse pushimet verore po afrojnë me shpejtësi, studentët protestues thonë se do të përdorin kohën larg kampusit për të kuptuar mënyrat se si lëvizja e tyre mund të rikthehet me më shumë forcë në vjeshtë.

“Kjo lëvizje studentore është e një rëndësie të madhe”, tha Rosenzweig.

Do të ketë vende të tjera ku studentët do të shprehin pakënaqësinë e tyre në muajt në vijim.

Konventat e emërimit të Republikanëve dhe Demokratëve janë planifikuar për këtë verë dhe të dyja presin të tërheqin një numër të madh protestuesish.

Në përgjithësi, studentët po ofrojnë pak specifika për hapat e tyre të ardhshëm, duke thënë se donin të shmangnin alarmimin.

Ndërkohë, ndërsa protestat krijojnë një fund kaotik të vitit shkollor në shumë vende, disa studentë thjesht dëshirojnë të ndalojnë.

Cameron Ofogh, një 22-vjeçar i ri në “George Washington University”, nuk është një nga ata që protestojnë – si shumica dërrmuese e trupit të tij studentor, vuri në dukje ai.

Ofogh tha se ai nuk beson se pushtimet e kampusit dhe thirrjet “nga lumi në det” përfaqësojnë një mënyrë efektive për të pasur një diskutim thelbësor rreth luftës.

Ai respekton që njerëzit në të dyja anët e konfliktit kanë mendime të forta.

Por ai do të donte që ata të fillonin të debatonin mbi to, në vend që të brohorisnin slogane ose të fshiheshin në dhomat e konvikteve.