A ka filluar më në fund Japonia, një vend me një nga politikat më të rrepta të imigracionit në botë, të hapë dyert për të huajt?
Ky do të duket të jetë përfundimi nga shifrat e fundit për punëtorët migrantë, të cilat janë më të lartat në histori.
Një rekord prej 1,82 milionë shtetas të huaj punonin në Japoni në fund të tetorit 2022.
Kjo përbën një rritje prej 5,5 për qind krahasuar me një vit më parë dhe shënoi rritjen e dhjetë radhazi vjetore.
Shifrat ka të ngjarë të ishin edhe më të larta nëse nuk do të ishin kontrollet e rrepta kufitare të vendosura si pjesë e përgjigjes së Japonisë ndaj COVID-19.
Punëtorët e rinj kryesisht vijnë nga Vietnami (25.4 për qind), Kina (21.2 për qind) dhe Filipinet (11.3 për qind) dhe shumica duket se po punojnë në sektorët e prodhimit ose të kujdesit.
Numri i kursantëve teknikë indonezianë është rritur gjithashtu muajt e fundit, me 56,7 për qind nga fundi i vitit 2021.
Tokio, çuditërisht, ka parë fluksin më të madh, me 500 mijë punëtorë të huaj që tani banojnë në kryeqytet.
Prefekturat Aichi dhe Osaka tani kanë gjithashtu komunitete të mëdha të punëtorëve të huaj.
Kjo sugjeron se një ndryshim i rëndësishëm është duke u zhvilluar në Japoni, ku homogjeniteti etnik është parë prej kohësh si jo vetëm i dëshirueshëm, por thelbësor për ruajtjen e një kulture komplekse dhe unike.
Vendi ka pasur prej kohësh një reputacion si jo mirëpritës ndaj migrantëve, me shkencëtarin politik Jun Saito që shkon aq larg sa e përshkruan qëndrimin historik të Japonisë si “agresiv”.
Saito sugjeron se një origjinë për këtë pozicion përjashtues mund të gjendet në periudhën e menjëhershme të pasluftës, kur urdhëresa përfundimtare e lëshuar nga Perandori Hirohito – përpara hyrjes në fuqi të kushtetutës së re të imponuar nga SHBA-të – ripërcaktoi shtetësinë për të përjashtuar koreanët dhe kinezët e natyralizuar, dhe vendosi kontrolle të forta mbi hyrjet e reja.
Kjo u bë nga frika e një eksodi nga vendet aziatike të shkatërruara nga lufta, ironike pasi shumica e shkatërrimeve ishin bërë nga Japonia.
Për dekada hyrja ishte e vështirë, dhe për të pakualifikuarit gati e pamundur.
Kishte një besim të vazhdueshëm se të ardhurit përbënin një kërcënim serioz jo vetëm për tregun e punës – duke marrë vende pune nga njerëzit vendas dhe duke detyruar një rënie të pagave – por edhe për kulturën dhe harmoninë sociale.
Gjërat filluan të ndryshojnë në vitet 1990 kur u shfaq një konsensus se, për të rigjallëruar ekonominë, kërkoheshin punëtorë më të kualifikuar.
Prandaj, kufizimet u liruan. Megjithatë, në mënyrë domethënëse, ndërkohë që politika zyrtare për t’i rezistuar hyrjeve të pakualifikuara u ruajt, edhe ata mund të fitonin hyrjen në prapavijë përmes krijimit të një kategorie të re vizash “qëndrim afatgjatë” dhe përmes titullit të paqartë “Programi i Trajnimit të Praktikantëve Teknik”.
Në këtë pikë, politika e qeverisë japoneze ishte ajo e rritjes së imigrimit të fshehtë.
Më e rëndësishmja, Japonia po përballej atëherë me një krizë demografike.
Për shkak të rënies së vazhdueshme të nivelit të lindjeve, popullsia në moshë pune filloi të zvogëlohej në vitin 1996 dhe popullsia totale në vitin 2008.
Kjo nuk është arrestuar që atëherë dhe disa vlerësojnë se deri në vitin 2060 vendi do të humbasë një të tretën e popullsisë së tij.
Ata që mbeten ka të ngjarë të kenë moshën mesatare më të lartë në botë, që do të thotë mungesë punëtorësh të rinj për të fuqizuar ekonominë dhe për t’u kujdesur për bashkatdhetarët e tyre geriatrikë.
Në vitin 2022 lindjet ranë nën 800 mijë për herë të parë.
Kjo provokoi kryeministrin Fumio Kishida të deklaronte se Japonia ishte në prag të “mosfunksionimit social”.
Ai njoftoi planet për të rritur shumë shpenzimet për programet sociale duke i vendosur fëmijët si prioritet kryesor, por një nëntekst i mundshëm i fjalimit ishte nevoja e nënkuptuar për të lehtësuar më tej kufizimet e imigracionit.
Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.
/Albanianpost.com
