“Jo, të kesh një fëmijë nuk të ‘prish’ vitet e 20-a”

Një ditë vendosa të largohesha nga puna pak herët dhe ta merrja djalin tim nga kopshti i tij pak më vonë, në mënyrë që të bëja thonjtë.

Nuk është diçka që e bëj shpesh, zakonisht thonjtë e mi janë të copëtuar, të zhveshur dhe nuk mund të kujdesesha më pak, por kishte kaluar një javë e gjatë dhe më duhej të merrja pak kohë për veten time, shkruan Julia Pelly për revistën Mother.ly, transmeton AlbanianPost.

Julia Pelly është e diplomuar në shëndetin publik dhe punon me kohë të plotë në fushën e zhvillimit pozitiv të të rinjve.

Unë nxitova, hyra dhe u ula me tekniken e thonjve. Ndërsa ajo filloi të punonte, ne filluam të flisnim, një bisedë e thjeshtë që bëni me njerëz miqësorë që nuk do t’i shihni kurrë më, kur një nga pyetjet e saj më kapi plotësisht dhe krejtësisht në befasi.

Ndërsa ajo shikoi ekranin e telefonit tim dhe vuri re foton e djalit tim duke shikuar prapa ajo pyeti: “Nipi yt?” Unë belbëzova, “Jo, biri im, ai është dy vjet e gjysmë” dhe pastaj vazhdoi bisedën ndërsa pyeti për punën time, në cilën lagje jetoj dhe nëse kisha ndonjë plan për fundjavën.

Pyetjet e saj, sado të pafajshme që ishin, më shqetësuan shumë kohë pasi thonjtë e mi ishin tharë dhe djali im ishte marrë nga kopshti dhe darka ishte bërë dhe ngrënë.

Mesatarisht, gratë në Shtetet e Bashkuara kanë fëmijën e tyre të parë në moshën 26 vjeçare. Për gratë me diplomë, mosha mesatare është diku pas ditëlindjes së tyre të 30-të. Djali im lindi vetëm disa javë pas ditëlindjes sime të 24-të, dy vjet e gjysmë pas martesës sime dhe nëntë muaj pasi mbarova masterin.

Në kohën kur miqtë e mi fillojnë të kenë fëmijë (nëse vendosin se çfarë duan të bëjnë) djali im do të godasë librat në klasën e dytë. Ndërsa ata dokumentojnë gungat e tyre dhe mësojnë se si të përplasen, unë do ta dërgoj djalin tim në kamp veror për herë të parë, duke u mrekulluar se sa i gjatë është dhe (ndoshta, me mënyrën se si gjërat po shkojnë) duke i thënë se më vjen keq që ai është i vetmi nga miqtë e tij pa iPhone.

Lindja ime e dytë do të jetë pak para ose (në varësi të kohës) menjëherë pasi të mbush 27 vjeç. Nëse jeta shkon sipas planit, do të kem një tjetër kur të jem 29 vjeç dhe, deri në 30 vjeç, burri im dhe unë do të jemi një familje e madhe.

Në gati tre vitet e fundit, unë kam bërë të gjitha gjërat që bëjnë nënat. Jam shqetësuar për goditjet dhe ngërçet gjatë shtatëzanisë, kam numëruar minuta midis kontraktimeve, kam shtyrë, kam qarë dhe kam dashur djalin tim me një fuqi dhe egërsi që kurrë nuk e kam ditur se e posedoj.

Unë e vështrova fëmijën tim të fjetur, dhe pyeta veten se si do të isha në gjendje ta mbaja atë të sigurt dhe ta ndihmoja të rritej dhe ta linte botën një vend më të mirë.

Unë kam mësuar infermierinë dhe e kam ndarë jetën time në segmente tre-orëshe, për një vit e gjysmë, gjithmonë e lidhur me një fëmijë ose me një pompë. Kam shtuar në peshë, kam humbur peshë. Kam pasur shtrirje nëpër bark, i kam urryer, jam përpjekur t’i dua. Unë kam qenë e tronditur pa pushim.

Kam pyetur veten nëse po bëja gjithçka gabim, kur djali im nuk do të flinte gjatë gjithë natës. Jam ndjerë krenare, e vetëkënaqur dhe e sigurt se po bëja gjithçka siç duhet kur ai filloi të fliste më herët se sa librat thoshin se do të bënte. Unë jam kapërcyer si me shqetësimin ashtu edhe me gëzimin, më thellë sesa e dija më parë. Unë jam rritur si person. Kam ndryshuar. Unë jam ndjerë sikur kam humbur dhe pastaj e kam gjetur veten vazhdimisht. Me pak fjalë, jam bërë nënë.

Ka pasur raste kur nënat e tjera, të gjitha 10 vjet më të vjetra nga unë, supozonin se isha dado ndërsa këndoja dhe kërceja me djalin tim në klasën e muzikës. Ose se isha teze. Ose, sapo të them se ai është me të vërtetë imi, se ai ishte një aksident. Megjithëse idetë e gabuara mërzitën në fillim, kur isha tashmë e papërpunuar me amësinë e re, ato nuk më shqetësojnë aq shumë tani.

Njerëzit bëjnë supozime, na pëlqejnë kategoritë dhe e kemi të vështirë kur njerëzit nuk përshtaten me pamjen e diçkaje që kemi në mendjen tonë. Ajo që më shqetëson, megjithatë, është kur njerëzit supozojnë se, për shkak të moshës sime, jam disi më pak nënë ose se, sepse e kisha djalin tim të ri, në një farë mënyre kam shkatërruar shansin tim për të jetuar jetën në maksimum, shijoni të 20-tat e mia dhe ndërtoni një karrierë të shkëlqyer.

Para së gjithash, amësia ime nuk është më pak e vlefshme sepse erdhi më herët në jetën time sesa për të tjerët. Edhe pse jeta dhe amësia, duken ndryshe për gratë në të gjithë botën, ka disa gjëra që janë universale. Dashuria, gëzimi dhe krenaria. Sakrifica dhe shqetësimi. Pavarësisht nëse jeni 16 apo 36 vjeç kur fëmija juaj lind, ju jeni nënë.

Së dyti, të kesh djalin tim herët nuk ka shkatërruar absolutisht as të 20-at e as karrierën time. Vërtetë, kam kaluar të 20-tat e mia duke abstenuar nga alkooli, duke pastruar Cheerios dhe duke mësuar për rosat në muzeun e natyrës, duke festuar në një bar në çati ose duke u bërë miq me njerëz në të gjithë qytetin dhe globin si filmat dhe kultura e klasës së mesme.

Por kjo është ajo që unë dua

Familja ime është pak më ndryshe sepse unë jam një nënë, më e re sesa shumë të tjerë janë mësuar të shohin, por, në të gjitha mënyrat që kanë rëndësi, ne jemi si të tjerët. Ndërsa djali im rritet dhe unë plakem, jam e sigurt se shumica e njerëzve do të fillojnë të më lexojnë më shumë si nënë. Ata do të fillojnë të shohin përvojat e mia si të vlefshme dhe të besojnë se kam marrë vendime për familjen time dhe veten time që kanë kuptim për mua.

Deri atëherë, unë do të vazhdoj ta jetoj këtë jetë, duke e dashur djalin tim, dhe do të përgjigjem, “po”, me krenari dhe me gëzim, në çdo kohë që dikush pyet nëse djali është i imi.

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.