Fëmijët e Gazës po kërkojnë ushqim për të mbajtur gjallë familjet

Në vende të caktuara, në momente të caktuara, vetëm të jesh gjallë është diçka për të cilën një djalë duhet të jetë krenar – e jo më të dalësh çdo ditë për të gjetur ushqimin që e shpëton familjen nga uria.

Çdo mëngjes, Mohammed Zo’rab, 11 vjeç, shkon në qytetin jugor të Gazës, Rafah, për një mision.

Ai merr një tas të madh plastik dhe shkon në shkollat që janë bërë qendra refugjatësh dhe në kampe të improvizuara buzë rrugës ku njerëzit vuajnë si familja e tij, për të gjetur diçka për të ngrënë.

Mohamedi gjithashtu shkon në spitale ku të plagosurit mbërrijnë çdo orë, dhe kudo tjetër ku mund të ketë një tenxhere që zien mbi një zjarr të hapur.

“Kur kthehem te familja ime me ushqim, ata gëzohen dhe hamë të gjithë bashkë”.

“Ndonjëherë shkoj duarbosh dhe ndihem i trishtuar”.

Mohamedi është më i madhi nga katër fëmijët dhe jeton me nënën, babanë dhe vëllezërit e motrat e tij në një strehë të bërë prej plastike dhe pëlhure.

Babai i tij, Khaled, endet rreth Rafahut duke kërkuar punë të çuditshme për të mbledhur rreth 1,38 dollarë për të blerë pelena për vajzën e tyre dy muajshe, Howaida.

Muhamedi është një nga mijëra fëmijët që janë bërë mbledhësit kryesorë të ushqimit për familjet e tyre.

“Kur linja është e mbushur me njerëz dhe ka pothuajse 100 njerëz para meje, unë kaloj fshehurazi mes njerëzve”, thotë ai, krenar për aftësinë e tij për të lundruar në turma të mëdha pa u grindur.

Në shtëpi, ai ia jep tasin me fasule të pjekura nënës së tij, Samarit, e cila ua shpërndan ushqimin fëmijëve të tjerë.

Ajo është e dobët dhe mezi ha.

“Kam kancer. Unë jam 31 vjeç, por kur më sheh mendon se jam 60. Nuk mund të eci”.

“Nëse eci, lodhem shumë. Më dhemb i gjithë trupi dhe kam nevojë për trajtim dhe ushqim”.

​ Si shumë të tjerë, Samar dhe familja e saj erdhën në Rafah nga shtëpia e tyre më në veri në Khan Younis sepse Forcat e Mbrojtjes të Izraelit (IDF) u thanë atyre se do të ishte e sigurt.

E gjitha ka ndodhur tre muaj më parë.

Që atëherë, lufta i është afruar vazhdimisht Rafahut. Më shumë se 70 njerëz u vranë më pak se dy javë më parë kur Izraeli nisi një bastisje për të shpëtuar dy pengje që mbaheshin nga Hamasi.

Strehimi i familjes rrjedh dhe dyshemeja mbushet me shi. Ndonjëherë, foshnja nuk ka pelena të reja.

Çdo ditë ndeshen me poshtërime të pamëshirshme në një vend ku 1.5 milionë njerëz – pesë herë më shumë se popullsia normale – janë të grumbulluar pranë kufirit egjiptian.

Me 85% të popullsisë së Gazës tani të zhvendosur, sasia e ndihmës që hyn në enklavë nuk është aspak afër asaj që nevojitet.

Sipas Organizatës së Kombeve të Bashkuara (OKB), kërkohen 500 kamionë ndihma në ditë. Mesatarja ditore ka qenë nëntëdhjetë.

Situata në veri të Gazës është veçanërisht e mprehtë.

Izraeli thotë se OKB-ja po dështon në shpërndarjen e ndihmave në veri dhe se furnizimet me ndihma janë mbështetur – në pritje për t’u mbledhur në anën e kufirit në Gaza.

Organizata ka pezulluar lëvizjen e ndihmave ushqimore në Gazën veriore, sepse thotë se nuk ka mbrojtje për shoferët e kamionëve, të cilët janë përballur me sulme nga bandat kriminale dhe plaçkitje nga njerëz të dëshpëruar.

Një kamion u godit nga zjarri, për të cilin OKB thotë se erdhi nga një anije detare izraelite.

Përveç kësaj, forcat policore të drejtuara nga Hamasi në Gaza nuk janë më të gatshme të shoqërojnë kamionët me ushqime, sepse kanë frikë se do të qëllohen nga IDF-ja.

Marrë nga “BBC”, përshtatur për “Albanian Post”.

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.