Britania është e dëshpëruar për punëtorë – por Sunak nuk do të pranojë se emigrimi është zgjidhja

Një shenjë që tregon për lumturinë e një vendi është dëshira e të huajve për të shkuar dhe jetuar atje.

Një shtet i tillë është Britania e Madhe.

Të ardhurit janë një përfitim neto për një ekonomi moderne dhe duhet të mirëpriten në përputhje me rrethanat.

Vitin e kaluar, popullsia e moshuar e Britanisë u plotësua nga një emigracion rekord neto prej gjysmë milioni njerëzish.

Pas dy vitesh pensione pandemike dhe largime nga BE-ja nën Brexit, ky imigrim erdhi si një shpëtim për punëdhënësit e shëndetit dhe kujdesit, furnizuesit e ushqimit, ndërtuesit, kamionistët dhe fermerët.

Megjithatë, këto biznese janë ende të dëshpëruara për më shumë.

Në Angli, kujdesi nuk ka 165 mijë punëtorë dhe nevojat shëndetësore 130 mijë ndërsa gjysma e firmave të ndërtimit në Mbretërinë e Bashkuar janë me staf të shkurtër dhe një e treta e të gjitha firmave në Mbretërinë e Bashkuar thonë se u mungon një plotësim i plotë i stafit.

Muajin e kaluar kryeministri lëshoi ​​një lutje për 300 mijë persona mbi 50 vjeç që dolën në pension pas bllokimit për t’u kthyer në punë për të plotësuar 1.19 milion vende të lira.

Dukej sikur kombi u përball me disfatën dhe po i thërriste veteranët e tij përsëri në shërbim.

Megjithatë, e njëjta qeveri po shpenzon diku mbi 1 miliard paund në vit duke faturuar afganë, irakianë, sirianë dhe shqiptarë të aftë për punë në hotelet e Londrës dhe gjetkë, duke i paguar ata dhe familjet e tyre me para xhepi me kushtin e rreptë që të mos punojnë.

Nëse ata dalin fshehurazi për t’u bërë portierë spitalesh, gërmues rrugësh, mbledhës frutash ose ndihmës kujdesi, Zyra e Brendshme e Suella Braverman do t’i gjurmojë dhe do t’i dërgojë të paketojnë.

Nëse ata rrethojnë furgonët e kontraktorëve të punës nën autostrada të rrëmujshme, rrezikojnë të dëbohen.

Nëse guxojnë të hipin në karrocë ose të japin një picë, Braverman do t’i dëbojë.

Në anën e kujt është ajo?

Kjo politikë është një masë hipokrizie.

Brexit mbyti furnizimin e Britanisë me fuqi punëtore të kualifikuar dhe sezonale nga Evropa Lindore dhe Jugore.

Forcat e tregut u përgjigjën duke thithur një numër të paprecedentë punëtorësh joevropianë.

Rishi Sunak tani e gjen veten të mbërthyer.

Ai duhet të premtojë se do të mbysë emigracionin dhe megjithatë disi të gjejë më shumë punëtorë.

Për të kënaqur të djathtët, ai madje ka sugjeruar tërheqjen nga konventa evropiane e të drejtave të njeriut për dëbimin e azilkërkuesve.

Vetëm Rusia deri më tani e ka refuzuar atë konventë. Sunak është midis një shkëmbi dhe një vendi të vështirë.

Çdo demokraci, sigurisht në Evropë, përballet me tension politik mbi emigracionin.

Gjermania ka mirëpritur si turqit ashtu edhe sirianë kundër opozitës së fortë vendase, sepse kishte nevojë për punën e tyre.

Britania është e bllokuar në një gropë rregullatore të azilit politik, diplomacisë së refugjatëve, të drejtës për punonjësit kryesorë, trafikimit të njerëzve dhe skllavërimit.

Dhjetëra mijëra njerëz që janë të etur për të përfituar nga ekonomia britanike trajtohen sikur të ishin një klasë gjysmë kriminale.

Tatimpaguesit britanikë po i paguajnë tani për të mos fituar jetesën.

Pavarësisht paraqitjes, opinioni publik është ambivalent.

Një sondazh i fundit i YouGov tregoi se shumica e britanikëve kundërshtojnë “më shumë emigracion” por gjithashtu e mirëpresin atë për punë specifike.

Këto janë në të gjithë bordin nga stafi i NHS tek ndërtuesit dhe fermerët.

Disa ngatërrime në skajet e politikës mund të jenë të mundshme.

Skandali i kalimeve me varka mund të përballet duke i kthyer ato menjëherë në Francë, nëse Franca bie dakord.

Zyrat e vizave jashtë vendit mund të lehtësohen, duke reduktuar nevojën për përpunim të gjatë në MB.

Pengesa e Brexit për lëvizjen e lirë me Evropën me siguri një ditë do të përfundojë.

Për momentin, Sunak duhet të ketë guximin t’u thotë britanikëve se nuk kanë asgjë për të frikësuar dhe shumë për të fituar nga emigracioni.

Sa për vetë të ardhurit, ai duhet t’u thotë mirëserdhët dhe faleminderit që erdhët.

Opinion i shkruar nga kolumnisti i “The Guardian”, Simon Jenkins

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.