Abdel Rahman Hamad shkroi një testament të fundit.
Një tekst i gjatë me udhëzime të hollësishme.
Gjithnjë e më shumë adoleshentë palestinezë në Bregun Perëndimor të pushtuar po shkruajnë testamente këto ditë dhe me intensitet edhe më të madh pas ngjarjeve në Rripin e Gazës.
Hamad ka kërkuar që të varroset sa më shpejt dhe ka kërkuar nga familjarët e tij që të përdorin një foto të mirë të tij si foto profili në media sociale dhe pranë të shtojnë një varg lutjeje dhe mbi të gjitha të mos vajtojnë për vdekjen e tij.
“Mos më vendosni në frigorifer”, shkroi ai, “më varrosni menjëherë”.
“Më shtrini në shtrat, më mbuloni me batanije dhe më çoni në varrim. Kur të më ulni në varr, qëndroni pas meje. Por mos u trishtoni, kujtoni vetëm kujtimet e bukura për mua dhe mos mbani zi, nuk dua që askush të jetë i trishtuar”.
Hamadi e shkroi testamentin më 18 korrik dhe ia dha një miku që ta ruajë.
Një foto e tekstit ruhet në celularin e babait të të ndjerit.
Iyad Hadad, një studiues në terren për organizatën izraelite të të drejtave të njeriut B’Tselem, e përkthen dhe e lexon atë.
Papritmas ai mbytet, para se të shpërthejë në lotë rrëqethës që nuk ndalen.
Nuk e kemi parë kurrë Hadadin të qajë.
Ai është marrë me të drejtat e njeriut në territore që nga viti 1986, fillimisht për organizatën palestineze Al Haq, dhe për 24 vitet e fundit për B’Tselem.
Ai ka parë gjithçka, heton çdo rast të vrasjeve dhe krimeve të tjera të pushtimit në të gjithë zonën e Ramallah, dhe tani po qan pa masë.
Testamenti i fundit i dikujt që nuk ishte ende 18 vjeç e ka bërë atë të prishet. Fytyra e babait të djalit të vdekur, Abdel Rahim, është e pikëlluar, por sytë e tij mbeten të thatë.
Më 29 janar, ne udhëtuam për në fshatin Al-Mazra’a a-Sharqiya për të hetuar rrethanat e vrasjes së Tawfic Abdeljabbar, një adoleshent amerikan, i cili u qëllua për vdekje nga ushtarët ose kolonët izraelitë – ose të dyja.
Rrugës për atje kaluam nëpër qytetin Silwad.
Kur arritëm në Al-Mazra’a a-Sharqiya, na njoftuan se një adoleshent tjetër ishte vrarë, ky në Silwad, pak pasi u larguam prej.
Këtë javë u kthyem në Silwad.
I vendosur në një kodër, është një qytet i pasur, relativisht i zhvilluar me rreth 6 mijë banorë, në verilindje të Ramallah.
Këtu po bëhen ndërtime intensive, siç nuk kemi parë në qytete dhe fshatra të tjera.
Është gjithashtu një vend militant, të cilin forcat e mbrojtjes izraelite e bastisin shpesh, duke provokuar banorët, qyteti i të cilëve është afër autostradës 60, arteria kryesore e Bregut Perëndimor, mbi të cilën udhëtojnë kolonët dhe hidhen gurë.
Në pesë vitet e fundit, Silwad ka humbur shtatë nga djemtë e saj. Udhëheqësi i Hamasit, Khaled Meshal, lindi këtu në vitin 1956 dhe u rrit në qytet.
Të dielën e kaluar do të ishte ditëlindja e 18-të e Abdel Rahman Hamad.
Ai nuk e festoi – ai kishte dy javë që kishte vdekur.
Këtë javë, në një rrugë ku po ndërtohen pallate të mrekullueshme mermeri, ngjitur me kullën e banimit Al Huriya, një kamion shkarkoi materiale ndërtimi në oborrin e një prej atyre pallateve.
Përtej rrugës, dy flamurë palestinezë ngjiten nga toka dhe ka dy rrathë të bërë nga copa të thyera mermeri, në njërën prej të cilëve emri i Abdel Rahman Hamad është gdhendur me laps.
Plehrat fluturojnë rreth memorialit të improvizuar.
Këtu u vra adoleshenti. Ishte një e hënë dhe Abdel Rahman po kthehej nga shkolla në shtëpi.
Në mediat sociale u njoftua se ushtria izraelite, e cila kishte pushtuar qytetin pak pas orës 8 të mëngjesit, kishte filluar të tërhiqej.
Por në rrugën që po ecte Abdel Rahman, me sa duket vetë, kishte ende dy automjete të blinduara izraelite: një xhip policie dhe një makinë ushtarake.
Rruga është paralele me banesat në ndërtim, që të gjitha i përkisnin familjes së gjerë Qassam, ku ishin fshehur disa të rinj të tjerë.
Ata po gjurmonin forcat e sigurisë që po largoheshin dhe prisnin një rast për t’i gjuajtur me gurë.
Papritur u hap dera e një prej automjeteve të parkuara.
Një ushtar ose një polic kufitar nxori trupin e tij jashtë dhe qëlloi një të shtënë, sa precize aq edhe vdekjeprurëse, drejt e në stomakun e Abdel Rahman.
Distanca midis snajperit dhe viktimës së tij ishte rreth 150 metra.
Menjëherë pas kësaj, dera e mjetit të blinduar është mbyllur dhe të dyja mjetet janë larguar me shpejtësi.
Kanë qëlluar, kanë vrarë, kanë ikur.
Ata morën jetën e një të riu dhe shkatërruan jetën e një familjeje, megjithëse nuk ka gjasa që kjo të ishte diçka që ata e kishin menduar për një sekondë.
Edhe sikur Abdel Rahman të hidhte një gur ose (siç pretendon policia) një koktej molotovi, nuk ka se si të rrezikonte jetën e ushtarëve dhe policisë kufitare.
Në atë distancë ai nuk pati mundësi të godiste mjetet e blinduara.
Megjithatë, pse të mos i ndërpresësh jetën një të riu nëse mundesh? Në fund të fundit, askush nuk do të interesohet për të më pas, përveç familjes së shkatërruar.
Ndërsa e gjithë kjo po ndodhte, një dëshmitar okular – identiteti i të cilit është në zotërim të Hadadit, studiuesit në terren – ishte ulur në ballkonin e shtëpisë së tij, përballë dy automjeteve të sigurisë, duke vëzhguar ngjarjet.
Ai sapo kishte shkëmbyer mesazhe me gruan e tij, e cila banon në Jordani.
Ajo e pyeti se si ishte, dhe ai e kishte informuar se një pushtim nga ushtria izraelite ishte duke u zhvilluar dhe se ushtarët kishin mbuluar qendrën e qytetit me gaz lotsjellës.
Pikëpamja në Silwad është se shkelja nga IDF dhe Policia Kufitare atë ditë nuk ishte më shumë se një demonstrim i forcës i orkestruar nga komandanti i ri i zonës së shërbimit të sigurisë Shin Bet, i koduar “Omri”.
Në çdo rast, gruaja e burrit i kërkoi atij që të filmonte ngjarjet për të dhe ai e bëri këtë.
Pamjet që ai bëri përmes majës së një peme ulliri në oborr tregojnë një rrugë jashtëzakonisht pa gurë dhe pa kokteje molotov që fluturojnë në ajër.
Papritur, heshtjen e thyen zhurma e një të shtënë nga drejtimi i njërës prej mjeteve të blinduara.
Menjëherë më pas, paramedikët, të cilët erdhën nga një ambulancë që ishte parkuar aty pranë, shihen duke vrapuar drejt viktimës, ndërsa dy automjetet izraelite dalin me shpejtësi në drejtim të kundërt.
Heronjtë kishin bërë punën e ditës së tyre – koha për të shkuar.
Shoferi i ambulancës palestineze, e cila kishte pritur në fund të rrugës, praktikë e zakonshme kur forcat e sigurisë pushtonin, pa Abdel Rahman të rrëzohej përtokë.
Ai dhe ekipi i tij e dërguan me urgjencë në shërbimin e kujdesit urgjent në klinikën lokale.
I riu ishte në gjendje kritike. Plumbi hyri në ijën e tij dhe doli nga gjoksi – ai me sa duket ishte përkulur kur u godit.
Përpjekjet për ta ringjallur atë ishin të padobishme.
Abdel Rahman ishte djali i parëlindur i Abdel Rahimit, 44 vjeç, dhe gruas së tij, Inam Ayad, 42 vjeç.
Ai ishte student në klasën e 12-të.
Ambicia e tij ishte të studionte mjekësi, ndaj ai punoi shumë përpara provimeve të maturës jo vetëm për t’u pranuar në shkollën e mjekësisë, por edhe me shpresën për të marrë një bursë.
Fotografitë e tregojnë atë duke folur në asambletë e shkollave dhe festimet e festave.
I gjatë dhe i pashëm, ai shquhej mes moshatarëve të tij. Ai luajti në ekipin e futbollit Silwad, por muajt e fundit ia kushtoi të gjithë kohën studimeve, siç bëri edhe natën e fundit të jetës së tij.
Mëngjesin e 29 janarit, ndërsa babai i tij ishte gati të nisej për punë (në ndërtim) në fshatin e afërt Ein Sinya, ai vuri re se djali i tij ishte ende në gjumë.
Ai vendosi të mos e zgjonte, pasi e dinte që Abdel Rahman kishte studiuar deri në orët e vona të natës.
Babai i tij doli nga shtëpia në orën 6:30 të mëngjesit dhe nëna e të riut e zgjoi atë rreth një orë më vonë dhe e çoi në shkollë me makinën e saj.
Në orën 11:30 ajo telefonoi të shoqin për t’i thënë se ushtria kishte pushtuar Silwadin.
Ajo i kërkoi atij të telefononte djalin e tyre të vogël, Sliman 15-vjeçar, i cili punon në ndërtim në qytet, për të kontrolluar nëse ai ishte mirë.
Ata nuk u shqetësuan për Abdel Rahman, duke e ditur se ai ishte në shkollë.
Sliman ishte mirë, forcat e sigurisë nuk kishin qenë në vendin ku ai punonte.
Rahim thirri gruan e tij.
“Çfarë po ndodh?”, pyeti ai dhe iu tha se qendra e qytetit ishte mbuluar nga një re gazi lotsjellës që po depërtonte nëpër shtëpi.
Për sa kohë që fëmijët janë mirë, mendoi babai, çdo gjë është në rregull.
Në orën 12:30, teksa po hante mëngjesin vonë me punëtorët, ai ka marrë një telefonatë anonime, e cila është shkëputur pa thënë askush.
Pak minuta më vonë, vëllai i tij i telefonoi dhe i tha të kthehej shpejt në shtëpi.
Pse? “Ubeida u plagos” – duke përdorur pseudonimin e Abdel Rahman. Babai thotë se u trondit.
“Nuk dija çfarë të bëja”, kujton ai.
“Isha plotësisht i hutuar. Dora ime shkoi te numri i telefonit të Ubeidas dhe e telefonova”.
Një shofer palestinez i ambulancës u përgjigj. Ai e pyeti se si ishte djali i tij dhe shoferi u përgjigj: Ai është mirë. Do t’ju njoftoj së shpejti.
I shqetësuar, Abdel Rahim priti një ose dy minuta dhe thirri përsëri.
Këtë herë shoferi tha: Ne shpresojmë se ai do të jetë mirë.
Abdel Rahman ishte tashmë i vdekur, por babai i tij nuk e dinte ende këtë, dhe ishte i sigurt se djali i tij tani do të dërgohej me urgjencë nga klinika Silwad në Spitalin Qeveritar në Ramallah.
Ai i kërkoi shoferit që ta merrte rrugës – vendi i tij i punës është në rrugën kryesore për në Ramallah.
Një çast më vonë i thirri vëllai i tij dhe përsëri tha: Kthehuni në qytet.
Tashmë ai e kuptoi që djali i tij kishte vdekur.
Ende i hutuar, ai shkoi në klinikën e parë, ku i thanë se djali i tij ishte në spital.
Kur mbërriti atje, doli nga makina dhe i ra të fikët, duke u rrëzuar përtokë. Ai nuk mban mend asgjë nga minutat që pasuan.
Fotot e të rinjve të vdekur varen në murin e dhomës elegante të ndenjes.
Një nga imazhet përbëhet nga portretet e tre anëtarëve të familjes që janë vrarë nga trupat izraelite gjatë viteve: Abdel Rahman në qendër, i rrethuar nga dy xhaxhallarët e tij të vdekur.
Xhaxhai i tij Jihad Ijad, vëllai i nënës së tij, u vra nga ushtarët izraelitë në vitin 1998, kur ai ishte 17 vjeç; xhaxhai tjetër, vëllai i babait të tij, Mohammed Hamad, u vra nga ushtarët në vitin 2004, në moshën 21 vjeçare.
Abdel Rahman nuk njihte asnjërin prej tyre.
Një reportazh i realizuar nga shkrimtari izraelit, Gideon Levy, dhe fotoreporteri izraelit, Alex Levac
Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.
/Albanianpost.com
