Udhëtim mes të mërguarve të harruar të Libanit

Tiro (Libani jugor). Nuk ka mbetur njeri në Boustan, familja e fundit u largua mëngjesin e djeshëm në këmbë, duke lënë bagëtinë atje. Të njëjtën gjë bëri edhe Salwa Alomous, gjashtë muaj më parë.

Ajo jetonte në qytetin e Boustan, në Libanin jugor në kufi me Izraelin. Kur, më 8 tetor, Hezbollahu filloi të gjuante raketa në shenjë solidariteti me sulmin e Hamasit ndaj Izraelit dhe Izraeli u përgjigj duke bombarduar Libanin, shqetësimi dhe zakoni peshuan pak a shumë njësoj.

Për një javë ajo ka fjetur nën shtrat me fëmijët e tij, ndërsa prindërit e tij kanë fjetur me dhitë në stallë. Sa herë që dëgjonte avionë luftarakë ose dronë, rriste volumin në radio për të shpërqendruar fëmijët.

Më pas shtëpia e fqinjit u godit, fqinji vdiq dhe Salwa iku në këmbë me fëmijët e saj pa marrë asgjë.

Prindërit e moshuar qëndruan një muaj mes stallës dhe dronëve, më pas ajo u kthye për t’i marrë. Nuk është hera e parë që ikin. Tashmë gjatë luftës së 2006 ata ishin detyruar të largoheshin nga Boustan, por ata ishin larguar për pak më pak se dy javë.

Teksa largohej, kishte shpresuar se edhe këtë herë do të ishte njësoj. Në vend të kësaj, kanë kaluar gjashtë muaj dhe tani ata jetojnë të gjithë në Tiro, në cepin e një klase të përbashkët me dy familje të tjera, në një shkollë që autoritetet komunale e shndërruan në një strehë për personat e zhvendosur disa javë pas fillimit të përleshjeve.

Shumica e dhive të tyre janë të ngordhura, të korrat e tyre sezonale kanë humbur, shtëpia e tyre është dëmtuar. Në shkollën e Tiro-s ka vetëm disa orë energji elektrike në ditë dhe duhet të jetë me racion, kështu që brenda është pothuajse plotësisht errësirë, rrobat janë varur në dritare, ka një banjë për çdo pesëdhjetë persona dhe duhet të prisni ndihmë për pako ushqimore humanitar ndërkombëtar, sepse paratë e qeverisë ishin të pakta më parë, e lëre më në kohë lufte.

Sot për Salwa-n dhe njerëzit e tjerë të zhvendosur, ka pak shpresë për t’u kthyer në shtëpi. Ata nuk u besojnë atyre që luftojnë dhe nuk u besojnë armëve që heshtin, nga njëra anë ushtrisë izraelite, nga ana tjetër Hezbollahut, mes një panorame qytetesh të braktisura apo të shkatërruara.

Sot ka më shumë se 90 mijë njerëz të zhvendosur vetëm në Liban, shumë prej tyre punëtorë bujqësie, kultivues ulliri dhe barinj. Shumë prej tyre kanë humbur shtëpitë dhe stallat e tyre, një vend për të qëndruar dhe dikë që u dha atyre jetesën. Vetëm në rrethin e Tiro-s, sipas IOM, Organizata Ndërkombëtare për Migracionin, janë gati 30 mijë. Në katin e parë të shkollës, Njësia e Krizave është pajisur për të menaxhuar të sapoardhurit pas sulmit iranian kundër Izraelit dhe pas reagimit të djeshëm izraelit.

Hai Mourtada drejton njësinë e menaxhimit të krizave së bashku me vullnetarët. Ata u shpjegojnë të sapoardhurve procedurat e regjistrimit dhe si të arrijnë në magazinë për të marrë dhjetë litra ujë. Ai ka përballë hartën e kufirit jugor të vendit, zona e kuqe, ajo në të cilën popullsia civile konsiderohet e zhvendosur dhe për rrjedhojë edhe përfituese e ndihmës, po zgjerohet orë pas ore.

Nëse situata përkeqësohej, të paktën pesëdhjetë mijë njerëz të tjerë do të mbërrinin vetëm në Tiro, nuk ka burime të mjaftueshme për ata që tashmë kanë mbërritur, vullnetarët nuk mund të garantojnë shpërndarje të rregullt të ushqimit dhe do të ishte e vështirë të mbështetej një mbërritje masive.

Bilanci i brishtë i kufirit

Që nga 7 tetori, Ushtria izraelite dhe grupi libanez kanë pasur përplasje të vazhdueshme, por tani, pas sulmit iranian ndaj Izraelit, lufta e heshtur po merr formën e një fushate ushtarake më intensive.

Një nga opsionet në tryezë, edhe pas përgjigjes së djeshme për bazën ushtarake në Isfahan, është që Izraeli të godasë përfaqësuesit rajonalë të Iranit, dhe Hezbollahu është më i rëndësishmi. Lajmet e ditëve të fundit janë elokuente: të hënën Hezbollah mori përgjegjësinë për një seri shpërthimesh në territorin libanez, të cilat plagosën disa ushtarë të Brigadës Golani izraelite.

Sipas grupit, luftëtarët, duke parashikuar një inkursion izraelit, shpërndanë zonën me mjete shpërthyese, IDF konfirmoi të plagosurit dhe një zyrtar i tha Washington Post në kushte anonimiteti se trupat po përgatiteshin për frontin verior.

“Nëse para sulmit iranian mendonim se kishim kohë të merreshim me Hezbollahun, tani koha po kalon më shpejt – tha ai – tolerancës izraelite ndaj Hezbollahut po i vjen fundi”. Të nesërmen, disa sulme izraelite vranë Ismail Yusaf Baz, komandantin e sektorit bregdetar të Hezbollahut, dhe Mustafa Shechory, i cili u godit gjatë vozitjes në fshatin Kfar Dounine.

Shechory ishte një nga drejtuesit e njësisë elitare Radwan, komandant i njësisë raketore të Distriktit Perëndimor, dhe i mbajtur nga IDF “përgjegjës për planifikimin dhe ekzekutimin e sulmeve të shumta raketore drejt frontit të brendshëm izraelit” nga zonat perëndimore dhe qendrore të Libanit jugor.

Hezbollahu, si kundërpërgjigje, sulmoi qytetin kufitar izraelit Arab al-Aramshe me dronë dhe raketa, duke plagosur katërmbëdhjetë ushtarë. Menjëherë pas kësaj, forcat ajrore izraelite u kthyen për të goditur Libanin në veri të qytetit Baalbek në Luginën Bekaa.

Bilanci i intensitetit të ulët, sy për sy, është hedhur poshtë ditët e fundit dhe – siç shkruan Daniel Byman në Foreign Policy – ​​«nëse Hezbollahu do të përfshihej në një luftë totale, ne do të përballeshim me një përshkallëzim dramatik: arsenali i mbi 100 mijë raketave të grupit tejkalon atë të Hamasit dhe luftëtarët e tij janë të stërvitur mirë dhe të ngurtësuar në betejë”.

Për Hezbollahun, konflikti aktual është tashmë më vdekjeprurës se ai i vitit 2006, kur grupi tha se humbi 250 luftëtarë. Nga 7 tetori e deri më sot, 270 janë vrarë, përveç 60 civilëve.

Një përplasje totale do të ishte shumë problematike përsa i përket konsensusit për grupin: Hezbollahu nuk ka mbështetjen e popullit për një luftë kundër Izraelit, të gjithë e mbajnë mend vitin 2006, ata e dinë se sa shumë një konflikt do të shkatërronte vendin, infrastrukturën e tij, tashmë ekonomi shumë e brishtë dhe Netanyahu ishte gjithashtu shumë i qartë për këtë në dhjetor: “Nëse Hezbollahu insiston në një luftë totale, ne do ta transformojmë Bejrutin në Gaza”.

Kriza ekonomike

Gjatë luftës së vitit 2006, forcat ajrore izraelite shkatërroi 100 rrugë, 70 ura, portet kryesore detare dhe aeroportin e Bejrutit u goditën, 750 mijë libanezë në pjesën jugore të vendit mbetën pa energji elektrike për shkak të shkatërrimit të termocentraleve.

Tridhjetë e tre ditë luftë dhe tre miliardë e gjysmë dollarë dëme. Megjithatë, në atë kohë, vendi kishte një sektor bankar dhe sistem financiar funksional dhe përfitonte nga mbështetja e aleatëve të Gjirit, si Arabia Saudite dhe Kuvajti, të cilët depozituan dy miliardë e gjysmë dollarë në Bankën Qendrore në dy vitet pas luftë për të financuar rindërtimin.

Këtë herë hija e konfliktit insiston në një situatë katastrofike ekonomike: që nga viti 2019 monedha është zhvlerësuar me 98%, bankat e falimentuara nuk i lejojnë mbajtësit e llogarive të tyre të tërheqin plotësisht paratë, sepse nuk kanë likuiditet të mjaftueshëm dhe 80% të popullsia jeton në gjendje varfërie.

Paketa e shpëtimit prej tre miliardë dollarësh e premtuar dy vjet më parë nga Fondi Monetar Ndërkombëtar nuk ka ardhur ende, sepse reformat e kërkuara – ristrukturimi i sektorit bankar, futja e ndryshimeve tatimore – mbeten të bllokuara nga miqësia dhe korrupsioni endemik.

Dhe edhe në ndihmën e jashtme, Libani nuk mund të llogariste shumë. Irani po vuan nga efektet e sanksioneve dhe mund të mos ketë burime ekonomike për të mbështetur vendin në rindërtimin e tij, dhe shtetet e Gjirit, veçanërisht Arabia Saudite, janë më ngurruese për të financuar Libanin.

Të parët që kanë paguar shpenzimet, që nga fillimi i luftës, kanë qenë komunitetet bujqësore të jugut.

Hassan Alawy jeton në një dhomë në qendër për njerëzit e zhvendosur në Tiro, pasi ka mbërritur këtu nga Beit Lif në kufirin me Izraelin, me gruan dhe tre vajzat e tij. Edhe ai ishte bujk, naftë e duhan, si pjesa dërrmuese e popullsisë në kufi.

Tani nuk i ka mbetur asgjë, nuk do që lufta të përshkallëzohet, nuk di çfarë të hajë dhe nuk di ku të shkojë kur të përfundojë lufta, nëse mbaron. Por ai e di një gjë. Edhe pse ka humbur tokën, të korrat, të vetmin burim jetese që kishte, ai e di se e ka armik dhe këtë e thotë edhe kur sigurimi i bashkisë nuk është në dhomë për të dëgjuar njerëzit që nuk flasin për politikë gjatë intervistave. : “Hezbollahu – thotë ai – mbron vendin nga armiku izraelit”.

Në anën tjetër të perdes që ndan dhomën e shkollës jeton Mariam Ali Awada, ajo është e vetme, e moshuar, ishte mësuese në Aytaroun dhe nuk dëshiron të dëgjojë fjalën armike.

“Ndalo – bërtet ai – nuk kemi më shtëpi, punë, asgjë për të na ushqyer”.

Mariam thotë se i vetmi armik i vërtetë janë burrat që vizatojnë kufijtë, se burrat mund të vendosin një vijë në tokë, por që në të dy anët e vijës, në atë tokë, ka të njëjtat ullinj. Pastaj del nga klasa, me një kovë plastike për të marrë ujë dhe racion ushqimi për darkë, ajo nuk e di se sa kohë do të jetë një person i zhvendosur dhe ka frikë se dysheku në dyshemenë ku ajo fle do të mbetet shtrati i saj për një kohë shumë të gjatë.

Në fund të tetorit, Libani miratoi një plan emergjence, i cili parashikon, në rast zhvendosjeje të detyruar, një plan evakuimi për një milion libanezë për 45 ditë.

Përgjigjet ndaj krizës së mundshme humanitare të një lufte që askush nuk e dëshiron, por që të gjithë po e përgatisin.

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.