Sulmi në bazën amerikane: Si dëshiron Teherani të rrënojë SHBA-të?

Një sulm kundër një simboli.

Një operacion pjesë e fushatës së kryer nga milicitë aleate të Iranit në instalimet amerikane në Lindjen e Mesme.

Një lidhje me atë që ndodh në Detin e Kuq.

Rezistenca Islamike e Irakut, karteli që bashkon grupet shiite, synoi një kompleks të përbërë nga baza Al Tanf në Siri dhe seksioni në anën jordaneze të njohur si Kulla 22.

Amerikanët, së bashku me anglezët dhe ndoshta francezët, mbërritën atje në vitin 2016 gjatë ofensivës anti-ISIS dhe përplasjet e para ishin me pasuesit e Kalifatit.

Një prani me një plan strategjik në mendje: për të ruajtur arterien që lidh Bagdadin me kryeqytetin sirian.

Një rrugë që në sytë e Washington-it shfrytëzohet nga Teherani për të ndihmuar lëvizjet miqësore, një jetë logjistike e projektuar drejt Mesdheut.

Për këtë arsye, pasi Shteti Islamik ishte reduktuar njësitë amerikane mbetën për të mbajtur ajatollahët në duelin e ndikimit dhe, në të njëjtën kohë, për të gjuajtur terroristët, të dokumentuar me përpikëri nga Komanda Qendrore.

Në fillim ishin disa dhjetëra pjesëtarë të Forcave Speciale.

Më pas, Pentagoni zgjeroi pozicionin në të dy anët e kufirit , mbrojtja u përmirësua dhe pesha e disa qindra ushtarëve u rrit. Një rritje e përcaktuar nga përhapja e kurtheve.

Së pari xhihadistët, pastaj trupat e Asasd-it, më në fund militantët shiitë i ngritën vendet në objektiva kryesore për dronët kamikaze, raketat dhe inkursionet.

Pati një alternim gjestesh të kufizuara dhe manovrash të artikuluara, me përdorimin e çdo arme në arsenalin e tyre.

Iniciativat pasuan nga reagimi i SHBA-ve për pozicionet e luftëtarëve, veçanërisht në sektorin verior të Abu Kamal.

Pas fillimit të konfliktit Izrael-Hamas , Al Tanf, si dhe pozicione të tjera të pushtuara nga SHBA midis Irakut dhe Sirisë, u bënë pika fërkimi.

“Kampet” janë të lehta për militantët për t’u shënjestruar me sisteme me rreze të mesme dhe të gjatë: ata nuk duhet të rrezikojnë burrat, ata mund të rregullojnë zjarrin duke matur mjetet e përdorura, ata marrin pjesë në mobilizimin kundër shtetit hebre dhe për të bashkuar shtetet.

Numri i goditjeve varion në varësi të burimeve, nga 150 deri në 180 episode, thuajse gjithmonë duke përfunduar me pasoja jo shumë të rënda për personelin amerikan.

Tashmë pamja ka ndryshuar në mënyrë dramatike me njoftimin e tre vdekjeve dhe hakmarrjen e mundshme, në momentin e duhur, nga Shtëpia e Bardhë.

Presidenti amerikan Joe Biden, ashtu si me sfidën Houthi, “duhet” të reagojë, por është i vetëdijshëm se hakmarrja ka pak efekt.

Rezultati i vetëm është ai i një lufte rrënimi, e zhvilluar pjesë-pjesë, përgjatë një hapësire të zgjeruar gjeografike.

Që thith energji, shpërqendron nga telashet e tjera, shumëfishon teatrot ndërsa Perëndimi duhet të mendojë edhe për Ukrainën.

Kundërshtarët lokalë të Washington-it, megjithatë, janë më të shkathët.

Ata paraqiten si rezistent, mbledhin konsensus, përdorin çështjen palestineze si ekran, veprojnë vetë dhe “punojnë” përkrah Teheranit, duke përvetësuar aftësi luftarake.

Befasia e Hamasit më 7 tetor dhe sulmet detare të Jemenit përfaqësojnë mësime të rënda, edhe sepse të dy lëvizjet dhanë goditjen pas vitesh përgatitjeje.

Irani dhe “besnikët” e tij po manovrojnë për të shtyrë SHBA-të të tërhiqen nga skena siriano-irake, skenarë në qendër të kontakteve konfidenciale.

Ditët e fundit, nga Bagdadi kanë dalë lajme rreth diskutimeve në lidhje me një orar të mundshëm të nisjes.

Është një fushë e paqëndrueshme e minuar.

Nxitimi me të cilin Amani mohoi se sulmi ndodhi në territorin e tij nxjerr në pah frikën e mbretërisë, gjithmonë e ekspozuar ndaj pasojave të mundshme të brendshme edhe nëse luftëtarët e saj bombarduan kohët e fundit trafikantët sirianë të drogës të dyshuar se gëzonin mbrojtje zyrtare në Damask.

Ka shumë të panjohura.

Provokimet – sipërmarrjet e disa ekspertëve – mund të dëmtojnë planet e Iranit, edhe nëse ai ka arritur një rol të dyfishtë: fener i Boshtit antiamerikan dhe protagonist i aftë për të ndikuar në të gjithë rajonin.

Duke parë përpara, nuk duhet harruar gara presidenciale që po afrohet në SHBA, një periudhë e ndjeshme për t’u ndikuar nga faktorë të jashtëm.

Një pengmarrje, një sulm i rëndë në një ambasadë, çdo gjë që mund të shqetësojë votuesin. Dhe pa harruar se çdo konflikt nuk është kurrë i zi apo i bardhë.

Marrë nga “Corriere della Sera”, përshtatur për “Albanian Post”.

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.