Sondazhet e zgjedhjeve franceze – gara për Presidencën

Në muajin prill, Franca do të votojë në dy raunde: nëse do t’i japë presidentit Emmanuel Macron një mandat të dytë pesëvjeçar apo t’ia besojë një kandidati tjetër Presidencën në një zgjedhje të paparashikueshme që mund të shënojë një zhvendosje në të djathtë në politikën franceze?

Raundi i parë i votimit, i cili përfshin të gjithë kandidatët që marrin mjaftueshëm firma për të kandiduar, zhvillohet më 10 prill.

Dy pretendentët me më shumë vota do të përballen më pas me një përballje më 24 prill.

Megjithatë, bazuar te sondazhet e fundit, pritet që Macron të jetë në balotazh.

Perspektivat e fituesit pas sigurimit të presidencës do të varen nga një grup tjetër votimi: zgjedhjet legjislative në qershor.

Sigurimi i shumicës midis 577 deputetëve në Asamblenë Kombëtare, Dhoma e Ulët, do të jetë vendimtare për të qenë në gjendje të miratohen politika.

Një president, mbështetësit e të cilit nuk kontrollojnë asamblenë, përballet me një “bashkëjetesë” potencialisht të vështirë dhe joproduktive me ligjvënësit “armiqësorë”.

Emmanuel Macron, presidenti aktual i qendrës, kryeson me lehtësi në sondazhet e raundit të parë.

Rimëkëmbja e fortë ekonomike e Francës pas pandemisë ndoshta do të rrisë vlerësimet e tij.

Fushata e tij, e cila ende nuk ka nisur zyrtarisht, do të fokusohet gjithashtu në përpjekjet e tij për liberalizimin e ekonomisë.

Macron duhet që t’i bindë votuesit se ai është më shumë se një president i të pasurve dhe se atij mund t’i besohet imigracioni, një fushëbeteje kyçe në debat.

Valérie Pécresse, udhëheqësja e rajonit Île-de-France rreth Parisit, fitoi nominimin për Les Républicains të qendrës së djathtë.

Sipas sondazheve paraprake, ajo mund të përbëjë një sfidë serioze për Macron-in në balotazh.

E vetëpërshkruar si dy të tretat Angela Merkel dhe një e treta Margaret Thatcher, Pécresse ka mbajtur një qëndrim të ashpër ndaj imigracionit, ndërsa dëshiron të ulë shpenzimet publike dhe të luftojë ngacmimet seksuale.

Për t’u bërë presidentja e parë femër e Francës, ajo duhet të fitojë votuesit e qendrës dhe konservatorët, që po “flirtojnë” me kandidatët nga e djathta ekstreme.

Pavarësisht performancës solide të Pécresse-s deri më tani, sondazhet sugjerojnë se mund të jetë Marine Le Pen e ekstremit të djathtë Rassemblement National ajo që do të përballet me Macron-in në raundin e fundit, njëjtë si në 2017-n.

Megjithatë, përpjekjet e Le Pen për të “detoksifikuar” imazhin racist të partisë së saj, mund ta vendosë atë në një vend të ndërlikuar: të djathtët e linjës së ashpër mund të ndihen më mirë me rivalin e ekstremit të djathtë Eric Zemmour, ndërsa Pécresse dhe Macron janë më të vendosur për të kapur votat e qendrës së djathtë.

Éric Zemmour, një analist televiziv kundër imigracionit, i dënuar së fundmi për gjuhën e urrejtjes, është një tjetër pretendent për votën e krahut të djathtë.

Duke u ngjitur nga askund në vendin e dytë në sondazhet e vjeshtës së kaluar, ai ka tronditur fushatën dhe ka provokuar tensione, ndërsa ka bërë thirrje për “emigracionin zero”.

Por, mbështetja e tij është zbehur, qëkur ai deklaroi kandidaturën e tij në nëntor, dhe tani po qëndron ngushtë pas Le Pen dhe Pécresse.

Jean-Luc Mélenchon, një veteran i majtë që themeloi La France Insoumise, ose “France Unbowed”, pasi u largua nga Partia Socialiste, është kandidati më i mbështetur në të majtën e politikës franceze.

Ai dëshiron të ulë moshën e pensionit, të legalizojë kanabisin dhe të mirëpresë emigrantët.

Yannick Jadot, eurodeputet dhe udhëheqës i partisë së Gjelbër Europe Ecologie-Les Verts, e quan veten një ambientalist pragmatik.

Ai udhëhoqi të Gjelbrit në vendin e tretë në zgjedhjet e BE-së në 2019 dhe si Macron, ai refuzon të cilësohet si i majtë apo i djathtë.

Gazetari Fabien Roussel u bë sekretar i Përgjithshëm i Partisë Komuniste Franceze në vitin 2018.

Ai mbështet ri-industrializimin, një javë më të shkurtër pune dhe daljen në pension në moshën 60-vjeçare.

Roussel ka tërhequr mirënjohës nga socialistët, duke argumentuar se një pagë minimale më e lartë do t’i lejonte njerëzit të shijonin “verë të mirë, mish të mirë dhe djathë të mirë” për të përfituar ekonominë dhe për të përmirësuar zakonet e të ngrënit.

Christiane Taubira, ministre e Drejtësisë në qeverinë socialiste të François Hollande, hyri në garë pasi fitoi një “primare popullore” në internet të organizuar nga aktivistë të majtë.

Rivalët e saj e kanë injoruar atë votë dhe kanë refuzuar të bashkohen pas saj.

Ajo ka përfaqësuar territorin francez të Guianës në Amerikën e Jugut në Asamblenë Kombëtare për gati dy dekada dhe konsiderohet si një ikonë LGBT për punën e saj për legalizimin e martesave të të njëjtit seks.

Anne Hidalgo, kryebashkiakja socialiste e Parisit që nga viti 2014, është e njohur më së shumti për përpjekjet e saj për të çliruar nga makinat pjesë të mëdha të kryeqytetit francez, duke fituar fansat e saj ndërkombëtarisht, por armiqtë në Paris dhe periferitë e tij.

Por shifrat e saj të sondazheve janë me një shifër të ulët dhe kohët e fundit kanë rënë, duke sugjeruar se shpresat e saj për presidencën janë të largëta.

Marrë nga Financial Times, përshtatur për Albanian Post

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.