A janë filmat e vjetër të sigurt në epokën digjitale?

Abonentët e shërbimit të transmetimit në SHBA, HBO MAX, u alarmuan kur zbuluan se dhjetëra oferta të platformës ishin hequr në heshtje nga shërbimi.

Lajmi dukej si justifikim për ata që kishin paralajmëruar prej kohësh se transmetimi kishte të bënte më shumë me kontrollin e aksesit në të përbashkëtat kulturore se sa zgjerimin e tij.

Çka është më pak e qartë është nëse kura e përshkruar për këto aspekte kulturore – kthimi në kënaqësitë materiale të mediave fizike – është i duhuri.

Teksa prodhuesit e disqeve Blu-ray pretendojnë se kanë një jetëgjatësi prej 100 vjetësh, statistika të tilla mbeten kryesisht teorike derisa të realizohen dhe varen nga kushtet e ruajtjes, për të mos përmendur disponueshmërinë e vazhdueshme të pajisjeve të riprodhimit.

Tanimë, DVD-ja modeste është dëshmuar shumë më pak elastike, me shumë lëshime të hershme që kanë filluar të përkeqësohen në cilësi.

Sakaq, pyetjet rreth integritetit afatgjatë të formateve të mediave optike janë kryesisht akademike. Por ata që synojnë të shikojnë në të vërtetë koleksionet e tyre të filmave të kuruar me kujdes, mund ta kenë më të vështirë për të gjetur pajisjen e nevojshme.

Blerjet e filmave digjitalë ofrojnë edhe më pak siguri.

Çdo film i blerë në iTunes mund të zhduket nëse zhvendoseni në një territor tjetër me një marrëveshje të ndryshme të drejtash dhe përpiqeni ta rishkarkoni atë.

Është një kufi i ri i guximshëm në kodifikimin e artit: lindja e rikujtimit të produktit.

Kushdo që arrin të marrë kopje pa DRM të filmave të tij të preferuar duhet të përballet me standardet gjithnjë në ndryshim të formatit të skedarëve, për të mos përmendur prishjen e të dhënave.

Ndryshe, procesi gradual me të cilin informacioni elektronik korruptohet ngadalë por me siguri.

Vetëm migrimi i rregullt i skedarëve nga hard disku në hard disk mund të vonojë shumë, në një betejë kundër shkatërrimeve të kohës digjitale.

Por asgjë nga këto nuk është e re.

Charlie Chaplin dogji negativin e filmit të tij të vitit 1926 “A Woman of the Sea” si një fshirje taksash, thuajse një shekull përpara se Warner Bros të godiste butonin e fshirjes në filmin e tij të papublikuar “Batgirl” për arsye të ngjashme.

Edhe shumë filma të tjerë kanë humbur nga aksidenti, neglizhenca ose indiferenca e thjeshtë.

Gjatë një vale të nxehtit në korrik 1937, një kasafortë filmi në New Jersey u dogj, duke shkatërruar shumicën e filmave pa zë të prodhuar nga studioja.

Sot, me studiot e filmit të prirura të theksojnë gjerësinë e katalogëve të tyre, audienca mund të fillojë të pyesë veten pse të njëjtat studio duken të lumtura ta ndezin vetë kasafortën nëse do ndihmoni numrat e tremujorit të ardhshëm.

Marrë nga “The Guardian”, përshtatur për “Albanian Post”.

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.