Sulmi i Iranit e ka kaluar vijën e kuqe: Një inkursion me rezultate modeste apo një shfaqje force?

Një hakmarrje “telefonike” që nuk ia heq mesazhin e fortë dhe simbolik: Irani ka kaluar vijën e kuqe duke sulmuar drejtpërdrejt Izraelin. E para nga shumë pjesë të sfidës.

Ai e bëri detyrën duke ngritur alarmin në kohë.

Është e vërtetë që iranianët nuk u fshehën: hakmarrja u njoftua dhe ata i komunikuan qëllimet e tyre përmes kanaleve konfidenciale.

Megjithatë, ata nuk mund të fshehin përgatitjet duke pasur parasysh dislokimin e burimeve.

Spiunazhi shërbeu për të vlerësuar shkallën e kërcënimit dhe për të zhvilluar skenarë për ndjekjen e mundshme të tij.

Sensorët e satelitëve amerikanë pothuajse me siguri kanë “parë” fazën fillestare, veçanërisht nisjen e lundrimit.

Divizioni i Hapësirës Ajrore të Iranit riprodhoi në një shkallë të gjerë atë që u bë nga milicitë aleate: nga Jemeni në Irak, duke testuar armatimet, rrugët e sulmit dhe kundërlëvizjet.

Ai përdori gjithashtu ato “prova” për të nisur hakmarrjen dhe do të përdorë atë që ndodhi në këto orë në raundin tjetër, duke u përpjekur të korrigjojë gabimet, duke përdorur taktika dhe sasi dronësh për të mposhtur “bateritë”.

Sidomos nëse do të përdornin transportues të rinj balistikë.

Republika Islamike po i thotë bashkësisë ndërkombëtare: ne kemi një krah të gjatë, jemi të gatshëm ta përdorim atë kundër çdo kundërshtari.

Është një sinjal me shumë marrës, duke përfshirë edhe milicitë shiite që përdoren shpesh për punë të pista.

Përkundrazi, ekziston një rrymë mendimi që e konsideron lëvizjen iraniane një dështim për parandalimin e tij, një inkursion “spektakolar” me rezultate modeste që përfundoi duke thyer izolimin e Izraelit dhe duke lënë në hije kauzën palestineze.

Ka komentues që flasin për “koreografi”, për një operacion të madh, por ende të përfshirë brenda kufijve të caktuar për të shmangur luftën totale.

Sigurisht që ekziston një komponent propagandistik, Izraeli dhe Irani/milicitë në të kaluarën kanë ndjekur “rregullat e lojës” për të kufizuar zjarrin.

Megjithatë, në këtë rast, sulmi ishte i fuqishëm dhe detyroi armikun – ose më mirë armiqtë – të mobilizoheshin.

Faktet sigurisht që kanë rëndësi, por perceptimi peshon shumë në arenën e trazuar të Lindjes së Mesme.

Irani është pak më shumë se një “fuqi rajonale”, prandaj është pajisur me materiale luftarake me qëllime strategjike që shtrihen larg Gjirit.

Historia na mëson: rreziku Houthis u injorua, u konsiderua margjinal dhe sot kemi luftëtarë jemenas që pengojnë trafikun në Detin e Kuq.

Ndikimin e sulmit do ta kuptojmë më mirë kur versionet zyrtare të lënë hapësirë ​​për verifikim të pavarur.

Mburoja, sipas njoftimeve për shtyp izraelitë dhe amerikanë, funksionoi – falë cilësisë së pajisjeve, por edhe kohës në dispozicion për t’u përgatitur për “goditjen”.

Oficerët e Iranit u eliminuan nga Izraeli më 1 prill, hakmarrja erdhi pas disa javësh. Të dhënat e lëshuara nga Tel Avivi dhe Washingtoni nënvizojnë aftësinë për të përballuar rrezikun e përfaqësuar nga armët që nuk janë saktësisht të shpejta me një sërë “llogoresh” progresive.

SHBA, Britania e Madhe dhe Franca morën pjesë në mision përkrah Izraelit, duke konfirmuar koordinimin e shkëlqyer në qiejt e mbushur me njerëz.

Një raport i veçantë për Jordaninë, e cila ndërhyri me forcat e saj ajrore për të ndaluar “ndërhyrësit” pavarësisht kërcënimeve nga iranianë.

Mbretëria, në kohë të vështira, mbetet e lidhur me kampin perëndimor dhe nuk përmbahet.

Muajt ​​e fundit nuk i ka kursyer kritikat për fatkeqësinë humanitare në Gaza, ka shprehur publikisht mospajtimin me Jerusalemin, i është dashur të përballet me protesta të brendshme pro-palestineze, por ka vendosur të bashkohet me bastionin për të mbrojtur fqinjin e tij izraelit.

Joe Biden po i bën presion Netanyahut që të përmbahet nga goditja e Iranit si reagim dhe t’i thotë atij “të marrë fitoren”.

Kryeministri pretendon sukses para qytetarëve të tij dhe bën thirrje për unitet në një vend të ndarë, ndërsa krahu i djathtë i qeverisë do të donte një kundërpërgjigje.

Ajatollahët nënvizojnë shfaqjen e forcës (pavarësisht rezultateve) që mund të kënaqë dëshirën për hakmarrje dhe, si në raste të tjera, premtojnë “masa mbrojtëse”, por vetëm nëse sulmohen.

Mund të shpresohet se do ta mbyllin, tani për tani.

Këtu është përsëri “koreografia”, gjestet teatrale, rolet e paracaktuara të “aktorëve” të një tragjedie të gjatë, ideja e një shkëmbimi pothuajse të dakordësuar.

Përveçse shpërthimet ishin reale, dronët i morën seriozisht dhe ka kushte/arsye që paraqesin një paralajmërim.

Së pari pushtimi i Ukrainës dhe më pas sulmi nga Hamasi na mësuan se gjithçka mund të ndodhë.

Marrë nga “Corriere Della Sera”, përshtatur për Albanian Post 

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.