Pse satira e kometës së stolisur me yje “Don’t Look Up” është e kotë?

Kur bindni dikë të ndryshojë mendje për një temë kryesore, ajo që thuhet nuk është gjithmonë aq e rëndësishme sa mënyra se si thuhet.

Nëse një person ndihet i sulmuar, i mos respektuar ose i nënçmuar, ai do të “fikë” trurin e tij dhe do të bllokojë argumentet më racionale dhe më të sakta duke e mbajtur mendimin e vet në parim, shkruan The Guardian.

Homo sapiens janë krijesa të çuditshme, emocionale, më të përshtatshme për një hap më bindës dhe kjo është arsyeja pse ne ndihemi të thyer kur personi më i keq që njohim bën një gjest të mirë.

Satira e re e regjisorit, Adam McKay – “Don’t Look Up”, një përpjekje e fundit për t’i bërë qytetarët e Tokës të japin një mallkim për fundin e afërt të ditëve të nxitura nga kriza klimatike, duket se është të paktën disi e vetëdijshme për këtë defekt në natyrën njerëzore.

Gjithçka ka të bëjë me vështirësinë e detyrimit të të pa interesuarve për t’u kujdesur, në këtë rast për një kometë gjigante që vërtitet drejt Tokës në një rrugë përplasjeje të zhdukjes së afërt, një metaforë e theksuar, edhe nëse jo e përshtatshme.

Pothuajse të gjithë ndihen keq për ngrohjen globale sepse është kaq graduale dhe nuk është një forcë e shkatërrimit të menjëhershëm me një datë të caktuar, por që pritet të ndodhë në një të ardhme të afërt.

Aktorët, Leonardo DiCaprio dhe Jennifer Lawrence portretizojnë astronomët Randall Mindy dhe Kate Dibiasky, të cilët janë të hutuar për të zbuluar se pse askush nuk ështëaq i alarmuar për “vrasësin e planetit” që ata kanë zbuluar.

Regjisori, McKay tregon një kuptim të qartë se një masë e kësaj apatie vjen nga qasja e thatë e Dr Mindy në filmin e tij, pavarësisht nga graviteti i mesazhit të tij, faktet dhe shifrat vendimtare që e mërzitin shefin e shtabit Jonah Hill vazhdojnë të qëndrojnë.

Por vetë regjisori vuan nga një variant i së njëjtës çështje, duke shtyrë edhe audiencën e prirur të pajtohet me qëndrimet e tij përmes një shpërndarjeje joefektive.

Në krahasim me belbëzimin e Mindy-t të sulmuar nga paniku, McKay rrahë vetullat me decibel të lartë, teknika e tij është shumë më afër ulëritës së Dibiasky-t në ajër se të gjithë “do të vdesim”.

Veç që skenari i tij thotë të dukshmen sikur të gjithë të tjerët janë shumë budallenj për ta kuptuar atë dhe e bën këtë nga një pozicion i epërsisë së lartë.

Gishtat drejtojnë në çdo drejtim, vetëm për fajin që të kthehet në bumerang tek mendësia që mishëron ky film.

Pamjet e thjeshta të kulturës së të famshmëve dhe fiksimi ynë mbi të – kryesisht në formën e një ylli pop, të quajtur Riley Bina, i luajtur nga artistja e mirë Ariana Grande – tingëllojnë bosh në një produksion të mbushur plot me aktorë të listës A.

Mediat e mëdha rezultojnë të padobishme dhe më të interesuara për klikime sesa reportazhe të sinqerta, megjithëse skenari gjithashtu mbështetet në makinën e komunikimit masiv si e vetmja gjë që mund të kthejë valën e opinionit publik.

Më e keqja nga të gjitha është ideja e McKay për njerëzit e rregullt, që nga prindërit e qendrës së djathtë të Dibiasky (“Ne jemi në favor të vendeve të punës që kometa do të krijojë”, ata e informojnë atë përpara se ta lejojnë atë në shtëpi).

Duke vazhduar deri tek veterani i përgjuar për të pilotuar misionin e hail-mary në hapësirë ​​(Ron Perlman si një pijanec racist që u drejtohet “të dy llojeve” të indianëve, “ata me elefantët dhe ata me hark e shigjeta”).

McKay nuk është aq i turpshëm për të shprehur përbuzjen e tij të plotë, saqë njeriu fillon të pyesë veten se për kë mund të jetë kjo.

I vetmi grup simpatiko ndaj qëndrimit të tij të neveritshëm vetë-festues do të ishte xhepi i liberalizmit në të njëjtën bazë ideologjike, duke i larguar të tjerët gjoja në anën e tyre me një “ajër superioriteti”.

Personazhi që e bën atë më pak të lënduar nga ky film është Yule e Timothee Chalamet, një mi i ri me patina që rri rreth qytetit të lindjes në të cilin Dibiasky kthehet përfundimisht.

Një fëmijë me fjalë të buta dhe shpirtmirë, ai është një ish-ungjillor që ende kupton se çfarë do të thotë besimi i tij për të, filozofikisht i zhytur, por mjaft i sigurt në vetvete për të qëndruar në këmbë kur ajo thotë pa dashje diçka të pakëndshme gjatë përplasjes që ndez mes tyre.

Ai merr të vetmen rrahje emocionale që funksionon në kontekstin e tij, pasi bën mirësjelljen e të thënit një lutjeje të fundit përpara se të godasë apokalipsi, një moment kaq ndikues për shkak të gatishmërisë së McKay për të marrë parasysh humanitetin e Yule.

Kjo skenë shquhet si një anomali në fuqinë e saj për të lëvizur, jo vetëm sentimentalisht, por edhe për nga shtrirja.

Si shkalla e parë që detyron një audiencë të investojë në ndonjë nga këta personazhe ose besimet që ata përfaqësojnë, është e vetmja herë që Toka duket se ia vlen të ruhet.

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.