Një sulm i drejtpërdrejtë ndaj Iranit – opsionet e Izraelit dhe pasojat e tyre

Zgjedhja e objektivave të bombardimeve është një disiplinë strategjike shumë komplekse, sepse ajo duhet të gjejë ekuilibrin e duhur midis nevojave politike dhe ushtarake.

NATO e quan atë “shënjestrim” dhe e mëson atë në akademinë Oberammergau në Alpet bavareze.

Izraelitët nuk kanë asgjë për të mësuar: ata kanë qenë gjithmonë mjeshtër në këtë sektor dhe për dekada i kanë mbajtur të përditësuara listat e vendeve të mundshme për t’u goditur në shumë vende, duke filluar nga Irani.

Secila listë shoqërohet me vlerësime teknike mbi metodat e bastisjes dhe pasojat politike që mund të shkaktonte.

Në këto orë fati i Lindjes së Mesme është në duart e zyrtarëve që po bëjnë përzgjedhjen përfundimtare të objektivave për qeverinë Netanyahu.

Ata duhet të zgjidhin një ekuacion drithërues: të identifikojnë atë që demonstron dëshirën për të mos lënë të pandëshkuar sulmin e së shtunës mbrëma, pa acaruar Shtëpinë e Bardhë dhe mbi të gjitha pa shkaktuar hakmarrje të mëtejshme iraniane.

Jemi në një udhëkryq të një rreziku të paparë më parë.

Nëse hakmarrja e Izraelit është shumë e fuqishme, atëherë do të shkaktojë reagimin e Teheranit, duke gjallëruar një spirale veprimesh dhe reagimesh që rrezikojnë të kthehen shpejt në një luftë totale.

Me një seri të panjohurash të vërtetuara nga kërcënimi iranian për të përdorur një armë të re.

Askush nuk e di se çfarë mund të jetë: ndoshta një pajisje hipersonike, e zhvilluar me teknologjinë ruse të dhënë në këmbim të ndihmës në Ukrainë.

Ose një raketë anti-satelitore e aftë për të verbuar satelitët izraelite që orbitojnë jashtë atmosferës: eksperimente të tilla janë kryer prej vitesh.

Në të njëjtën kohë, askush nuk dëshiron të marrë në konsideratë hipotezën se iranianët do të nxjerrin bombat e apokalipsit: megjithëse nuk posedojnë bombën atomike, ata sigurisht kanë koka kimike dhe nuk mund të përjashtohet që kanë një “bombë e pistë” që shpërndan radioaktivitetin.

Vendimi i parë izraelit do të jetë se ku të bombardohet.

Kishte folur për një operacion jashtë territorit iranian, i cili do të kishte rrafshuar me tokë një bazë të Gardës Revolucionare: një depo rakete, për shembull, me shkatërrim spektakolar dhe mundësisht numrin minimal të viktimave.

Në cilin shtet?

Siria duket se paraqet më pak komplikime: në Damask më 1 prill pati një sulm ndaj konsullatës së Republikës Islamike që çoi në përshkallëzim dhe regjimi i Bashar al-Assad nuk gëzon simpati në Perëndim.

Në Liban, megjithatë, magazinat e municioneve duket se janë të fshehura në zona me popullsi të dendur dhe do të ekzistonte rreziku i lëshimit të zemërimit të Hezbollahut, aleatit më agresiv shiit, i cili deri më tani ka kufizuar përpjekjet e tij luftarake kundër Izraelit në minimum.

Në Irak, inkursioni mund të ketë një efekt bumerang: Biden sapo ka pritur kryeministrin në Shtëpinë e Bardhë dhe po bën gjithçka për të larguar autoritetet e Bagdadit nga ndikimi i Teheranit mbi shumicën shiite.

Megjithatë, në kabinetin e luftës të Netanyahut, treguesi dominues është që hakmarrja të drejtohet kundër origjinës së agresionit.

Irani duhet të sulmohet, gjë që e bën identifikimin e objektivit ideal edhe më kompleks: dëmi duhet të jetë i dukshëm, por jo i bujshëm.

Shkatërrimi i një fabrike lufte: për shembull, ai i dronëve Shahed të përdorur masivisht në tufë të shtunën mbrëma?

Apo bunkeri nëntokësor ku mbaheshin raketat balistike të lëshuara në aeroportin izraelit F35?

Apo një nga portet ku janë ankoruar varkat e vogla të përdorura nga Gardianët e Revolucionit për të hipur në anijet tregtare dhe cisternat e naftës?

Iniciativat kundër instalimeve të programit bërthamor duken të përjashtuara: ato janë më të mbrojturat, me një ekran të baterive kundërajrore të përsosura nga rusët.

Por më shumë se raketat tokë-ajër, ajo që i pengon F35-at nga misioni për të cilin stërviten çdo ditë është besimi se zemërimi i ajatollahëve do të ishte i papërmbajtshëm.

Drejtuesit e Forcave të Mbrojtjes izraelite i paraqitën qeverisë gjithashtu një plan tjetër veprimi: një operacion masiv kibernetik për të paralizuar shërbimet ose infrastrukturat.

Edhe nëse është mohuar zyrtarisht, ka të dhëna – të raportuara nga “Politico” – për një inkursion elektronik që filloi të shtunën nga Republika Islamike pikërisht kur u ngritën dronët e parë.

Ai nuk arriti të depërtonte në serverët ushtarakë, por do të kishte bllokuar kontrollin e trafikut ajror civil.

Nëse fluturimet nuk do të ishin ndalur, do të ishte një problem serioz.

Por izraelitët dinë të bëjnë më mirë.

Ata e demonstruan këtë pesëmbëdhjetë vjet më parë, kur, në marrëveshje me amerikanët, futën virusin Stuxnet në laboratorët më sekretë iranianë, duke bërë që centrifugat e uraniumit të prisheshin.

Në çdo moment ata mund të linin të gjithë Teheranin pa energji elektrike ose të fshinin rrjetet e telefonisë celulare: do të ishte një mesazh i fuqishëm dhe pa gjak, një dëshmi e epërsisë teknologjike që do t’i paralajmëronte ajatollahët kundër vazhdimit të luftës.

Marrë nga “Repubblica”, përshtatur për Albanian Post 

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.