“Maestro”, simfonia vetjake e një njeriu që u shndërrua në gjeni

Ulur në piano. Cigarja përherë e ndezur. Një gotë uiski në dorë.

Është Leonard Bernstein.

Kështu fillon “Maestro”, filmi nga Bradley Cooper në Netflix. Biografia biografike dhe jo artistike.

Skena nga një martesë e hapur në të cilën shumë rrotullohen rreth protagonistit, i cili rastësisht rezulton edhe dirigjenti më i madh amerikan.

Sepse çka është me interes nuk është aq shumë vetë Maestro, por njeriu. I shkëlqyer. I sofistikuar. Karizmatik.

I uritur për eksperienca: për të mos u pushtuar nga depresioni, shmang pasivitetin dhe vetminë, aq sa nuk e mbyll derën edhe kur shkon në tualet.

Bashkëshorti i ndjeshëm, shumë i dashuruar me gruan e tij Felicia, e cila e zgjodhi duke ditur kompleksitetin, ndërsa rritet, shoqërohet me të tjera gjithnjë e më të reja.

Nga ana tjetër, “Lenny nuk mund të jetë vetëm një gjë”, i thuhet Felicias kur martesa duket se ka përfunduar.

Dhe pikërisht nënvizimi se si ky njeri është shumë gjëra në të njëjtën kohë hap një vështrim në aspektin më të rëndësishëm të policentrizmit të tij, atë muzikor.

Dashuritë e shumta pasqyronin krijimtarinë e shumëfishtë.

Cooper punon mbi emocionet, ai nuk ka ndërmend të tregojë një histori të stilit Wikipedia.

Ai preferon të copëtojë të dhënat historike aty-këtu: thërrime që kontribuojnë në përvijimin e personalitetit të shumë-anshëm të Maestros, ambicia e të cilit ishte të kompozonte.

Dhe ai e bëri, sigurisht.

Do të mjaftonte vetëm historia e anës perëndimore. Por ai nuk ishte në gjendje të kompozonte aq sa do të donte, duke qenë se karriera e tij si regjisor global, komunikues televiziv dhe mësues bujar i mori kohën.

Filmi i kushton një pjesë secilës prej këtyre fytyrave: mentorit Koussevitzky i cili e inkurajon atë të jetë thjesht një dirigjent, debutimi i tij me Filarmoninë e New York-ut si zëvendësim për një koleg më të madh që ishte i padisponueshëm, suksesin e muzikaleve në Broadway, mësimet për talentet e rinj në Tanglewood.

Megjithatë, Bernstein mungon në këtë anë të oqeanit.

Sikur të mos ishte amerikani i parë që drejtoi një operë në La Scala, në shtëpinë e Filarmonisë së Vjenës, në podiumin e një të nënti të paharrueshëm të Beethoven-it në Berlin pas rënies së murit.

Përveç nëse e gjithë kjo konsiderohet e kondensuar në sekuencën kryesore: performanca e finales së simfonisë së dytë të Mahlerit me Simfoninë e Londrës në katedralen angleze të Ely.

Këtu aktori Cooper është përsëri Bernstein siç ishte.

Gjest spektakolar, euforik, i gjerë. Sytë entuziastë. Dora e majtë prek gjoksin. Balli me djersë. Gojë hapur për të kënduar së bashku me korin.

Gjithashtu falë një trajneri të jashtëzakonshëm gjatë xhirimeve, regjisorit kanadez Yannick Nézet-Séguin, nipit ideal të Maestros.

Marrë nga “La Repubblica”, përshtatur për “Albanian Post”.

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.