Kombëtarja belge po bashkon një vend të karakterizuar nga ndarje të brendshme

Ishte një moment, rreth minutës së gjashtëdhjetë e tretë të ndeshjes Belgjikë – Rumani, në të cilën ishte vërtet e vështirë të mos ndjeje empati ndaj Romelu Lukaku-t. Gjyqtari polak Marciniak sapo kishte anuluar golin e tretë të këtij kampionati evropian nga sulmuesi, i cili pa VAR do të ishte golashënuesi më i mirë i turneut. Këtë herë, përtej linjës së mbrojtësve ishte një pjesë e gjurit të “Big Rom”.

Sulmuesi belg dhe e gjithë skuadra në përgjithësi dukeshin pak të nënshtruar (por gjithashtu veçanërisht të pafat) në ndeshjen e parë që pa “Les Diables Rouges” të humbi çuditërisht 1-0 kundër Sllovakisë.

Prandaj, ndeshja e dytë kundër Rumanisë u bë thelbësore për kalimin në raundin tjetër. Skuadra e Domenico Tedesco e bëri detyrën duke mposhtur rumunët 2-0 me një gol të hershëm të Tielemans (në një lojë të shkëlqyer nga Lukaku) dhe një gol të pjesës së dytë të Kevin de Bruyne, i cili është ylli i vërtetë i skuadrës në këtë kampionat europian.

Pas gjashtë vitesh dhe tre ngjarjesh nën drejtimin e Roberto Martinez (dy Kupa Bote dhe një Kampionat Evropian) skuadra iu besua Domenico Tedesco, një trajner i ri me origjinë italiane në përvojën e tij të parë si trajner.

Është një Belgjikë ndryshe nga ajo e disa viteve më parë dhe epoka e artë e kombëtares duket se ka arritur në fazat e fundit. Sigurisht që ka ende Witsel, Carrasco, De Bruyne, Lukaku dhe Vertonghen por ndjesia është se treni i duhur për të sjellë një trofe të madh ndërkombëtar në Bruksel ka kaluar.

Pritshmëritë nuk janë shumë të larta, ndryshe nga ngjarjet e fundit, por kjo mund të mos jetë një gjë e keqe. “Djajtë e Kuq” mbërritën në Gjermani pas një rruge të qartë (humbja e parë e skuadrës së re belge erdhi ndaj Sllovakisë në Frankfurt) dhe Tedesco tregoi një futboll më të drejtpërdrejtë dhe vertikal se ai i Martinez-it. Skuadra e mban topin më pak dhe kërkon më drejtpërdrejt sulmuesin apo dy anësorët “driblues” Doku dhe Trossard.

Ndoshta ka më pak talent se përzgjedhjet e fundit, por skuadra e Tedesco-s tregoi cilësi interesante duke luajtur futboll efektiv. Presioni më i ulët në krahasim me të kaluarën mund të jetë arma shtesë për një grup që, duke mbajtur disa senatorë, po bën që shumë të rinj të debutojnë në një turne të këtij lloji.

Mos të harrojmë se përpara vitit 2016, Kombëtarja belge kishte arritur të kualifikohej vetëm në dy nga tetë edicionet e fundit të finaleve evropiane, në të dyja rastet duke u larguar në raundin e parë.

Në Belgjikë, futbolli është sporti më i popullarizuar, por në krahasim me vendet e tjera, pasioni për kombëtaren nuk ka qenë kurrë i madh. Arsyeja kryesore sigurisht që lidhet me rezultatet e dobëta të arritura para vitit 2014. Megjithatë, ekziston edhe një temë socio-kulturore: vendi karakterizohet në të gjitha nivelet nga një ndarje e qartë midis flamanëve dhe valonëve (duke filluar nga gjuha) e cila gjithmonë ka kufizuar zhvillimin i një identiteti të fortë kombëtar.

Barriera gjuhësore mund të duket e parëndësishme në një zonë me madhësinë e Lombardisë, por me kalimin e viteve ajo ka krijuar disa probleme. Një shembull mbi të gjitha ka të bëjë me operacionet policore të cilat në disa raste ende kërkojnë praninë e përkthyesve për komunikim.

Kombëtarja e futbollit e ka tejkaluar këtë problem. Gjatë Kupës së Botës 2018, një artikull i “BBC”-së pyeti se çfarë gjuhe flitej në ekipin kombëtar, duke qenë se gjithçka në vend ndiqte dy linja shumë të dallueshme gjuhësore. Pra, si folën frankofoni Hazard dhe flamandi De Bruyne me njëri-tjetrin në fushë? Në anglisht, sigurisht.

Me përmasat e duhura, mund të thuhet se kombëtaret e fundit të futbollit po ndihmojnë dalëngadalë për të zhvilluar atë ndjenjë përkatësie që i ka munguar gjithmonë Belgjikës.

Fragmentimi i fortë që vazhdon në një pjesë të vendit po merr më pak vëmendje mes të rinjve të lindur nga vitet 1990 e në vazhdim dhe ekipi kombëtar është thjesht pasqyra e atyre brezave që u rritën në shoqëritë multikulturore të Brukselit, Antwerpen, Gentit apo Charleroit. Vajza dhe djem që ndihen belgë në të gjitha aspektet dhe që kanë pak lidhje me sovranizmin rajonal.

Megjithatë, për momentin, politika duket se po shkon në një drejtim tjetër.

Ashtu si pothuajse në të gjithë Evropën, edhe në Belgjikë e djathta ekstreme arriti një rezultat të mirë në zgjedhjet e fundit evropiane, të mbajtura së bashku me ato federale dhe rajonale.

Çështja është se në Belgjikë e djathta ekstreme është e lidhur shpesh me çështjen e pavarësisë së flamandëve. Dy partitë më të votuara ishin partia e pavarur flamande Vlaams Belang dhe partia e djathtë Nieuw-Vlaamse Alliantie e udhëhequr nga Bart De Wever, një lider nacionalist flamand, i cili prej disa kohësh ka nisur një proces “normalizimi”, duke braktisur idetë më ekstremiste.

De Wever u ngarkua nga Mbreti të përpiqej të formonte një koalicion të ri qeveritar pas dorëheqjes së kryeministrit Alex De Croo. Pavarësisht se kanë një parlament kombëtar, kandidatët në Belgjikë zgjidhen në bazë rajonale dhe vetë partitë kanë dy divizione rajonale autonome që janë të pavarura nga njëra-tjetra.

Megjithatë, këtë herë, situata është krejtësisht e pazakontë duke pasur parasysh se De Wever drejton një parti flamande, e cila i drejtohet pak më shumë se pesëdhjetë për qind të popullsisë.

Në fund të fundit, aktualisht në Belgjikë po bëhet gjithçka përveç bashkimit kombëtar.

Kryeministri belg njofton dorëheqjen, pas disfatës në zgjedhjet evropiane

Ortek nga e djathta ekstreme në zgjedhje, por koalicioni pro-evropian e ka pushtetin në Bruksel

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.