Çfarë ka mbetur nga Hamasi dhe sa kohë i duhet Izraelit për ta shkatërruar?

Një patrullë muxhahidinësh del nga një tunel i gërmuar brenda një ndërtese të dëmtuar dhe hap zjarr me granatahedhës RPG, duke vrarë katër rezervistë në patrullë në zonën Khan Younis.

Orë më vonë, ushtria njoftoi shkatërrimin e tre tuneleve në të njëjtën zonë.

Pas gjashtë muajsh pushtim, lajmet e luftës janë ende të njëjta. Dhe nuk u duket fundi.

IDF pretendon se ka vrarë 13 mijë luftëtarë në Rripin e Gazës, duke përfshirë rreth 20 drejtues batalioni dhe 89 komandantë kompanish, plus disa udhëheqës politikë ose të sigurisë.

20 nga 24 batalionet u ndërprenë, por nuk u mundën plotësisht.

Ndër më të kërkuarit ishin Saleh al Arouri në Liban dhe ndoshta Marwan Issa, i përcaktuar si numri tre i lëvizjes.

Nuk ka informacion të saktë për të tjerët, si Jahja Sinwar dhe udhëheqësin ushtarak Mohammed Deif dhe për këtë arsye ka të ngjarë që ata të drejtojnë rezistencën nga bunkerët në zonën jugore.

Zona Rafah, në kufi me Egjiptin, dhe Khan Younis janë llogoret e fundit të liderëve të treguar si objektiva me vlera të larta.

Ofrimi i dhuratave, spiunëve, inteligjencës së sofistikuar dhe gjuetisë “elektronike” nuk mjaftonin për t’i identifikuar.

Ndërkohë shifrat e Hamasit llogaritin viktimat civile në 33 mijë, teksa militantët e  humbur llogariten në 6 mijë.

Përplasja në veri me Hezbollahun është ende e hapur: 271 operativë të fraksionit shiit – duke përfshirë disa drejtues të rëndësishëm – dhe 18 ushtarë kanë vdekur.

Qindra mijëra njerëz të zhvendosur, refugjatë dhe të pastrehë.

Pyetja mbetet: Çfarë ka mbetur nga Hamasi dhe sa kohë i duhet Izraelit për ta shkatërruar atë?

Ofensiva e vendosur nga qeveria izraelite nisi shpejt dhe bëri të mundur marrjen e zonave të konsiderueshme të territorit ku u vendos kontrolli “strategjik”, i cili nuk pengoi kthimin e guerrilasve.

Nga njëra anë, ushtria ka pasur më pak humbje nga sa u frikësua fillimisht.

Nga ana tjetër, i është dashur të përballet me një armik të pakapshëm.

Palestinezët i kanë shpërndarë njësitë e tyre në bërthama të vogla, ekipe prej 4-5 elementësh, të armatosur me granata, mitralozë, pushkë snajper dhe raketa portative antitank me mbushje të dyfishta të bëra në punishte të vogla të shpërndara.

Janë këto ekipe që angazhojnë trupat dhe vendosin prita përgjatë linjave të reja logjistike të krijuara nga IDF në pika të shumta të Gazës.

Natyra statike e detyruar e disa departamenteve favorizon inkursionet e brigadave al Qassam dhe fraksioneve të tjera.

Pajisjet dhe minat “e improvizuara” janë gjithmonë të rrezikshme.

Izraelitët ndërkohë kanë hedhur në erë qindra “hyrje”, kanë neutralizuar shumë tunele, por ende po i gjejnë.

Kërcënimi ishte i njohur, por aftësia e Hamasit për të krijuar një rrjet të frikshëm, me degë që shtriheshin qindra kilometra, u nënvlerësua.

Tunele për të sulmuar, për të mbrojtur, për të fshehur të burgosurit dhe oficerët, për të mbajtur arsenalin të sigurt.

Përmbytjet, përdorimi i substancave speciale, bombardimet ajrore, forcat speciale përfaqësonin një përgjigje të pjesshme.

Shteti hebre ka parë një shumëfishim të fronteve.

Përveç Libanit, kërcënime ka edhe nga Siria, Iraku dhe Jemeni.

Boshti i milicisë i sponsorizuar nga Irani po bën presion si kurrë më parë, duke përdorur sisteme me rreze të gjatë, nga raketat te dronët.

Izraeli u përgjigj duke likuiduar disa oficerë të lartë të Pasdaranit, figura të çmuara, të përcaktuara si “ambasadorë luftëtarë”.

Një fushatë atentatesh në shënjestër e cila, megjithatë, e ekspozon atë ndaj një hakmarrjeje të frikshme.

Marrë nga “Corriere della Sera”, përshtatur për “Albanian Post”.

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.