“E vetmja gjë më e keqe se një fitore ruse është një humbje ruse”

Pas muajve të tërë lufte, a mund të bjerë Vladimir Putin-i?

Raundi i analizave në shtypin ndërkombëtar ka rënë dakord në masë të madhe se, jo.

Pjesa më e madhe e popullsisë është me të nga frika, bindja, zakoni apo komoditeti, elita është e kujdesshme të mos e sfidojë atë.

Opinioni i përbashkët është se Putin-i ka qenë dhe është një car, për shkak të kontrollit të tij të hekurt në vend dhe aftësisë për të refuzuar në favor të tij përzierjen e nacionalizmit, nihilizmit dhe zhgënjimit që është rryma shumëvjeçare e shpirtit rus.

Për këtë arsye, mbrëmjen e djeshme në redaksitë e shumë gazetave anembanë planetit u bë temë dite emaili i “The Economist” që njoftonte fjalimin e ri të redaktorit të vet rus, Arkady Ostrovsky, me një titull të pabalancuar.

“Rusia rrezikon të bëhet e paqeverisshme dhe të zhytet në kaos”.

Por çfarë thotë Ostrovsky?

Një gjendje e dështuar

“Lufta e Putin-it po e kthen Rusinë në një shtet të dështuar, me kufij të pakontrolluar, formacione ushtarake private, popullsi të larguar, prishje morale dhe mundësi konflikti civil”, sipas tij.

Dhe se, teksa besimi i liderëve perëndimorë në aftësinë e Ukrainës për t’i rezistuar terrorit të Putin-it është rritur, “shqetësimi po rritet për aftësinë e Rusisë për t’i mbijetuar luftës”.

Për të, mund të bëhet e pamenaxhueshme dhe rrjedhimisht të zhytet në kaos.

Shkrirja e kufijve

Aneksimi i katër territoreve ukrainase dhe tërheqja e shpejtë pasuese nga Kherson-i vendosën një precedent shkatërrues.

Rusia humbi territore që i konsideronte të sajat.

Me idenë se rënia ka nisur, “The Economist” citon politologen Ekaterina Schulmann.

“Federata Ruse po vetëlikuidohet dhe po hyn në një fazë të gjendjes së dështuar. Aneksimi nuk do të pengojë forcat ukrainase, por do të krijojë një precedent për rajonet ruse në krizë, duke përfshirë republikat e Kaukazit të Veriut, të cilat ka të ngjarë të shkojnë drejt daljes nëse qeveria qendrore fillon të lirojë kontrollin”.

Fundi i monopolit shtetëror të forcës

Tani, në Rusi, ka një përhapje të milicive që u përgjigjen vetëm udhëheqësve të tyre.

Anarkia është e shfrenuar pikërisht në kryeqytet, ku edhe “agjencitë qeveritare të sigurisë po u shërbejnë gjithnjë e më shumë interesave të tyre korporatave”.

Një rivalitet, ai mes shërbimeve të ndryshme sekrete, të cilin Putin-i e ka përdorur për njëzet vjet, por që tani mund të shpërthejë në duart e tij.

Ndjenja e kërcënimit

“Putin-i theu konsensusin e brishtë ku njerëzit kishin rënë dakord të mos protestonin kundër luftës dhe, në këmbim, të liheshin në paqe”.

Por tani treqind mijë rekrutët e shtatorit nuk e dinë nëse do të jenë gjallë pas disa muajsh.

Treqind mijë të tjerë kanë ikur që nga mobilizimi i fundit dhe i shtohen treqindmijëve të javëve të para të luftës.

“Shumica prej tyre janë të rinj, të arsimuar dhe të shkathët. Ndikimi i plotë i largimit të tyre në ekonominë dhe demografinë e vendit nuk është shfaqur ende, por tensioni social po rritet”.

Rrugë pa krye

“Putin-i nuk mund të fitojë, por as nuk mund ta përballojë t’i japë fund konfliktit”.

Ai mbështetet në tre gjëra: propaganda, represioni dhe lodhja e opinionit publik perëndimor.

Profecia e Navalny-t

Në një nga seancat e tij gjyqësore, kreu i opozitës ka thënë se nuk është bërë e mundur që të parandalohet katasfrofa.

Pyetja që mbetet është se sa fort do të arrijë Rusia në fund dhe nëse do të shpërbëhet.

Është e qartë se fundi ideal i luftës do të ishte dalja përfundimtare e Putin-it nga skena, zëvendësimi i tij me sundimtarë të aftë për të siguruar stabilitetin e brendshëm dhe për të rivendosur një marrëdhënie të frytshme me botën e lirë.

Është po aq e qartë se e gjithë kjo, vendoset te e pamundura.

Kjo është arsyeja pse është mirë të mbahet gjithmonë parasysh mësimi i një udhëheqësi të madh.

Është Dwight David Eisenhower, i cili ndaloi nazizmin si ushtar dhe komunizmin si president.

Në vitet 1950, politika e tij e jashtme u luhat midis ambicieve të rikthimit- doktrina që teorizoi nevojën për të kontestuar territoret centimetër pas centimetri me sovjetikët dhe u zbatua në Iran dhe Guatemalë – për frenimin më të kujdesshëm, zgjedhjen për të kufizuar zgjerimin e tyre.

Pas pushtimit sovjetik të Hungarisë, Eisenhower vendosi të kthehej në Containment, bazuar në ekuilibrin bërthamor.

Doktrina më largpamëse e presidencës së tij doli të ishte e ashtuquajtura Detroit Deterrent, sipas së cilës epërsia ekonomike dhe industriale e Amerikës do të mbizotëronte në planin afatgjatë.

Ishte vetëm një çështje pritjeje, pa gjuajtur asnjë të shtënë.

Por mes gjithë këtyre lëvizjeve dhe kundërlëvizjeve, në fund ka një fjali nga presidenti i 34-të i SHBA-ve që mund të ndihmojë në reflektimin mbi situatën.

“E vetmja gjë më e keqe se një fitore ruse është një humbje ruse”.

Që atëherë, më të mirët e udhëheqjes perëndimore kanë menduar për nevojën e dukshme për t’u kujdesur për arrogancën moskovitë.

Po ashtu edhe për rreziqet e një kolapsi të perandorisë armike.

Këto rreziqe u shfaqën në të gjitha provat e tyre me rënien e BRSS-së dhe pasojat e këtij kolapsi bota ende po i paguan.

Liria dhe vetëvendosja e popujve, por edhe bomba me sahat e pakënaqësisë ruse dhe shteteve të vogla jashtë kontrollit dhe ndoshta të armatosur rëndë.

Kështu që, për të gjitha këto, sa herë që lexohet për mundësinë e kolapsit të Rusisë duhet kuptuar nëse është diçka e pëlqyeshme apo e frikshme.

Marrë nga “Corriere della Sera”, përshtatur për “Albanian Post”.

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.