Pas 12 vitesh në pushtet të Edi Ramës, demonstrata e fundit e opozitës në Tiranë dëshmoi dobësinë dhe pafuqinë e saj për të ofruar risi dhe ndryshim. Më 11 korrik 2024, disa mijëra qytetarë dolën në rrugë për të shprehur pakënaqësitë e tyre, por protestës i mungoi qartësia, ideja dhe drejtimi konkret.
E organizuar për të rivendosur figurën e Sali Berishës si lider dhe për të konfirmuar atë në këtë rol, protesta u karakterizua nga një numër i madh pjesëmarrësish, por njëkohësisht, ajo dështoi të sjellë një vizion të ri dhe kreativ për të ardhmen e Shqipërisë.
Dobësitë e përgjithshme të protestave opozitare u bënë të dukshme edhe në këtë ngjarje: mungesa e një qëllimi të qartë, një diskurs i pafuqishëm dhe pa motivim, si edhe një retorikë polarizuese që ndan politikën në dy kampe të kundërta.
Tre folësit e parë nuk arritën të inspirojnë turmën, duke mbajtur fjalime të zbehta dhe pasive, që nuk ofruan asnjë ide konkrete për zgjidhjen e problemeve me të cilat përballet vendi.
Fjalimet e Sali Berishës dhe Ilir Metës, edhe pse më të zëshme, mbetën të bazuara në retorikë populiste, që ndan politikën në tradhtarë, të përfaqësuar nga Rama dhe njerëzit që nuk e duan Shqipërinë, të cilët janë vartësit e tij. Ky diskurs polarizues, megjithëse mund të ngjallë emocione tek një pjesë e elektoratit, nuk ofroi zgjidhje konkrete dhe ide inovative për të ardhmen.
Një shembull ndërkombëtar i një proteste, që dështoi për shkak të mungesës së idesë dhe drejtimit, ishte lëvizja “Occupy Wall Street” në SHBA. Pavarësisht nga fillimi i fuqishëm dhe përkrahja masive, mungesa e një drejtimi të qartë dhe kërkesave specifike çoi në shpërbërjen dhe dështimin e saj për të sjellë ndryshime të prekshme.
Një tjetër aspekt i kritikueshëm i kësaj proteste ishte mungesa e një qëllimi të qartë. Demonstrata nuk pati as brutalitet, as hidhërim, dhe as një manifestim të qartë të pakënaqësisë. Ishte një aktivitet i kotë dhe i pakuptimtë, që vështirë mund të perceptohet si një protestë e mirëfilltë.
Rituali i të mbajturit protesta para Kryeministrisë dhe Bashkisë së Tiranës tregoi mungesën e një strategjie të qartë nga opozita. Kërkesa për një qeveri teknike, e cila në rast humbjeje mund të legjitimonte pushtetin aktual, nuk ishte asgjë më shumë se një përsëritje e asaj që ndodhi në vitin 2017, kur më 21 maj Rama i pranoi ministrat teknikë Bashës.
Kjo kërkesë tregoi se opozita nuk ka një plan të qartë për të fituar zgjedhjet dhe për të sjellë ndryshimin e dëshiruar. Ilir Meta, në fjalimin e tij, sulmoi Monika Kryemadhin si kalin e Trojës dhe SPAK-un si vegël të Edi Ramës, edhe pse ky institucion është i vetmi që ka ekspozuar korrupsionin.
Meta nuk arriti të kuptojë se beteja politike nuk mund të fitohet duke diskredituar institucione si SPAK-u, por duke gjetur njerëzit e duhur, gjuhën e përshtatshme, diskursin e motivuar dhe një vizion të qartë për ndryshim. Kjo demonstratë e vërtetoi edhe një herë se opozita shqiptare është e përkrahur dhe ekziston një ndjenjë e thellë pakënaqësie ndaj qeverisjes aktuale.
Megjithatë, liderët e saj, si Sali Berisha dhe Ilir Meta, nuk arritën të tregojnë as guxim, as vizion. Ata nuk janë as kërcënim dhe as me ide të reja. Nuk janë as revolucionarë dhe as manifestues të vërtetë. Janë thjesht shëtitës në bulevard me disa doza molotov që gjuajnë në zbrazëti.
Në përfundim, demonstrata e opozitës në Tiranë, përkundër numrit të madh të pjesëmarrësve, ishte një manifestim i padobishëm dhe pa ide. Ajo tregoi mungesën e një drejtimi të qartë dhe të një plani konkret për të ardhmen. Për opozitën, kjo është një thirrje për të reflektuar dhe për të gjetur rrugën drejt një ndryshimi të vërtetë, që nuk mbështetet vetëm në retorikë dhe populizëm, por në ide dhe veprime konkrete që mund të sjellin një të ardhme më të mirë për Shqipërinë.
Protesta në Tiranë nxori në pah edhe një tjetër aspekt të rëndësishëm të dobësisë së opozitës: luftën e brendshme për lidership në Partinë Demokratike.
Pesë politikanë kryesorë që i prinin protestës, me gjuhën e trupit dhe sjelljet e tyre, treguan qartë ambicien e tyre për të marrë drejtimin e partisë. Secili prej tyre kërkonte të dilte një hap para, duke e bërë të dukshme dëshirën e dominimit, që në ekran dukej si përçarje dhe mungesë e unitetit brenda PD-së. Kjo situatë i dha protestës një shije të keqe në ekran, duke treguar qartë se Partia Demokratike ka nevojë urgjente për një lider të ri dhe të fortë që mund të sjellë bashkim dhe drejtim të qartë.
Pasi doli në skenë Sali Berisha, duket se të rinjtë e partisë sikur u zhdukën nga skena. Megjithëse prania e tij ngjall gjithnjë nostalgji te disa mbështetës, ajo gjithashtu tregoi mungesën e përfaqësimit dhe fuqisë së të rinjve në partinë që pretendon të jetë forca kryesore opozitare.
Protesta, e cila fillimisht u paraqit si një lëvizje për ndryshim dhe rinovim, përfundoi duke konfirmuar edhe një herë status quo-në. Kjo tregoi se PD-ja nuk bëri asgjë për të avancuar kauzën e saj dhe nuk arriti të paraqesë një vizion të qartë për të ardhmen.
Kjo tregoi me fundin e saj para Bashkisë se Tiranës. Protestuesit, pas mbarimit të protestës para Kryeministrisë, u drejtuan drejt Bashkisë së Tiranës, por edhe ky veprim tregoi mungesën e një plani të qartë dhe vendosmërie.
Pa ndonjë ide konkrete ose kërkesë specifike për Bashkinë, protesta u shndërrua në një shëtitje pa rezultat. Kjo lëvizje dëshmoi edhe një herë mungesën e guximit dhe ideve kreative të opozitës. Në vend që të paraqisnin një strategji të qartë për ndryshim, ata përsëritën të njëjtat rituale boshe, duke humbur kështu mundësinë për të fituar mbështetjen e qytetarëve.
Përfundimisht, ky veprim konfirmoi se opozita aktuale nuk ka as vizionin dhe as mjetet për të sfiduar realisht pushtetin e Edi Ramës.
