Neofashizmi i Donald Trump dhe kërcënimi që ai paraqet për demokracinë: Sado që t’i vini në dukje, votuesit amerikanë që nuk kanë një opinion për këtë temë nuk do ta kuptojnë kurrë.

Ose të paktën jo derisa të jetë tepër vonë.

Ndoshta vjen për shkak se kjo pjesë kritike, por e vogël e votuesve të pavendosur mendojnë se Trump vetëm “leh dhe nuk kafshon”.

Ndoshta ata vënë bast se ai do të ishte fashist me të tjerët, por jo ndaj tyre.

Ndoshta ata janë aq të mërzitur nga politika, saqë nuk e kanë idenë se çfarë ka thënë Trump.

Cilado qoftë arsyeja, Kamala Harris duhet ta mendojë dy herë përpara se ta bazojë fushatën e saj përfundimtare në kërcënimin që vjen me Trump.

Megjithatë, kjo ishte ajo që po planifikonte fushata e saj.

Një pjesë e kësaj ndodhi sepse Harris e di për kërcënimin që vjen me Trump.

Por për dy nga çështjet që shqetësojnë më shumë votuesit amerikanë – ekonominë dhe emigracionin – ajo ose nuk është e sigurt për veten, ose e penguar nga rekordi i saj i dobët.

Të dy karakterizimet mund të jenë të padrejta.

Por mënyra me të cilën Harris flet për ato tema i lë shumë votues të pyesin veten se çfarë mendon ajo në të vërtetë.

Duke pasur parasysh kërcënimin ndëshkues që paraqet Trump, të cilin ai po e shton me afrimin e ditës së zgjedhjeve, asgjë tjetër nuk ka rëndësi.

Një javë para ditës së votimit, nuk është strategji të thuhet se votuesit duhet të jenë më të shqetësuar për demokracinë në SHBA.

Konfuzioni liberal midis asaj që është dhe asaj që duhet të jetë u shfaq në reagim ndaj njoftimit të Washington Post javën e kaluar se nuk do të mbështeste një kandidat presidencial në këto zgjedhje.

Pjesa më e madhe e zemërimit iu drejtua gazetës, e cila ka bërë shumë raportime hetimore ndaj Trump.

Megjithatë, domethënia qëndronte në faktin se një titan i korporatës amerikane, Jeff Bezos – pronar i Amazon dhe i asaj që Trump e quan “Bezos Washington Post” – po i kthehej Trumpit.

Gazetarët nuk luajtën asnjë rol në vendimin e tij.

Harris do të bënte më mirë të kopjonte librin e rregullave kundër pirjes së duhanit – pavarësisht se sa paralajmërime të tmerrshme bëni për kancerin e mushkërive, ato rrallë i bëjnë njerëzit të heqin dorë.

Psikologjia njerëzore ka më shumë gjasa të ndikohet nga vizionet e jetës së mirë që i pret.

Si për apelet negative ashtu edhe për ato pozitive, sa më pak abstraksion aq më mirë.

Është një gjë të dëgjosh se Trump do të injorojë kushtetutën. Është një tjetër të thuhet se ai u ka premtuar donatorëve të mëdhenj licencën për të shkelur mbrojtjen e punonjësve, ose për t’i dhënë Elon Musk fuqinë për të ulur shpenzimet federale me një të tretën.

E njëjta gjë vlen edhe për të drejtat e abortit.

Biseda për rivendosjen e të drejtave Roe vs Wade është mjaft e drejtë. Por është më e fuqishme të përcaktosh opsionet riprodhuese që janë në rrezik.

Finalja ideale e fushatës së Harris do të kishte qenë një debat tjetër me Trump.

Kjo e fundit shpesh ndodh një javë ose më shumë para ditës së votimit. Duke pasur parasysh se sa keq shkoi i pari, nuk është për t’u habitur që Trump nuk do të rrezikonte një tjetër.

Do të kishte qenë e nxituar të bësh stafin e fushatës të vishen si pula dhe ta tallnin Trumpin që të pranonte një debat të dytë.

Bill Clinton e përdori atë taktikë për të turpëruar George HW Bush në vitin 1992.

Por kohët e tanishme janë më të ashpra.

Çfarë mund të bëjë Harris për të tërhequr votuesit e pavendosur në kohën që ka mbetur?

Historia e SHBA-ve tregon se surprizat e mëdha ndodhin shpesh në ditët e fundit.

Është pothuajse e paimagjinueshme që çdo lajm i dëmshëm për Trump do të ndryshonte mendimin e njerëzve për të.

Pothuajse të gjithë e dinë natyrën e karakterit të tij dhe atë që ai thotë se do të bëjë.

Për ata që dyshojnë për secilën prej tyre, Trump është vazhdimisht në ekranet e njerëzve duke ua kujtuar atyre – dhe në terma gjithnjë e më të zymtë.

Më e mira që mund të bëjë Harris është të përqafojë pragmatizmin.

Të dyja vëzhgimet e mëposhtme janë të vërteta: Republika e SHBA-ve është në rrezik; dhe një pjesë befasuese e Amerikës nuk shqetësohet.