“Jemi përballë një situate të paparashikueshme, në të cilën duhet të jemi gati për çdo skenar dhe për këtë arsye planet përditësohen vazhdimisht. Puna jonë vazhdon si gjithmonë: çdo ditë ka dhjetëra raportime nga Unifil, e për rrjedhojë edhe nga ne, në Këshillin e Sigurimit të OKB-së për shkeljet përgjatë vijës blu, nga të dyja anët: shkelje me dronë, të shtëna armësh dhe artilerie. Por edhe avionë që fluturojnë mbi zonën tampon për misione bombardimi”.
Për më pak se dy muaj, gjeneral brigade Stefano Messina ndodhet në vijën e parë të frontit, në bazën “Millevoi” në Shama, sipas skenarit izraelito-libanez.
Brigada Sassari, në një mision në Liban për herë të tretë – deri në shkurt 2025 -, ku Italia ka qenë e pranishme brenda Unifil që nga viti 1978, zuri vendin e trupave alpine Taurinense në sektorin perëndimor në një nga momentet më të këqija pas masakrës së 7 tetorit dhe përgjigjes së Tel Avivit me pushtimin e Gazës.
Për këtë, Sassari ka zhvilluar një intervistë me të përditshmen italiane Corriere:
Gjeneral, një përshkallëzim ushtarak është duke u zhvilluar midis Hezbollahut dhe Izraelit. Pra, ne nuk jemi vetëm spektatorë?
“Sigurisht që jo, roli ynë ka qenë gjithmonë shumë aktiv dhe është akoma. Çdo ditë dhe çdo natë jemi të angazhuar në patrullimin e territorit dhe në aktivitete operative, gjithashtu bashkë me ushtrinë libaneze. Në të njëjtën kohë dëgjojmë dhe shohim efektet e bombardimeve, herën e fundit pikërisht në agim të së dielës të shtënat erdhën jo shumë larg bazës sonë. Ne shkuam në strehimore si masë paraprake, për të kuptuar më mirë se çfarë po ndodhte dhe më pas rifilluam aktivitetet tona normale të kontrollit”.
Çfarë ndodh nëse konstatohet një shkelje e rezolutës 1701 të OKB-së?
“Ne jemi në kontakt të vazhdueshëm me Ministrin e Mbrojtjes Guido Crosetto dhe me Covi, komandën e përbashkët operacionale, të cilit i raportojmë të gjithë informacionin e mbledhur sipas linjës tradicionale të komandës. Por ne jemi gjithashtu teknikisht nën Kombet e Bashkuara dhe kështu raportet raportohen në bazën e Unifil në Naqoura, e cila nga ana tjetër i raporton ato në Këshillin e Sigurimit në New York. Monitorimi është i vazhdueshëm, e përsëris, po ashtu edhe shkeljet që ne evidentojmë”.
Ka nga ata që kritikojnë Unifilin duke thënë se mund të bëjë më shumë.
“Detyra jonë nuk është t’i bëjmë luftë askujt. Rregullat tona të angazhimit janë të qarta, është një mision paqeruajtës me rregulla të vendosura nga Kombet e Bashkuara. Ne kemi për detyrë të bëjmë gjithçka për të ulur tensionet në terren dhe t’u bëjmë thirrje aktorëve të përfshirë të respektojnë atë rezolutë”.
A ka ndonjë gjë që mund të ndihmojë për të ngadalësuar përshkallëzimin në këtë kohë?
“Unë besoj se rivendosja e forumit trepalësh në Naqoura midis Unifil, autoriteteve izraelite dhe libaneze, i cili u ndërpre në vitin 2023, do të ishte një gjë e mirë. Për sa kohë që lojtarët në fushë flasin me njëri-tjetrin është gjithmonë pozitive, edhe sepse në të kaluarën Forumi ka shërbyer pikërisht për të analizuar shkeljet e bëra përgjatë vijës blu dhe për të gjetur një zgjidhje të përbashkët për pikat e fërkimit mes palët. Dhe për aq sa është e mundur disa prej tyre janë zgjidhur”.
Cili është morali i ushtarëve tanë?
“Ai është i gjatë dhe nuk mund të ndodhte ndryshe. Jemi të qetë, edhe sepse jemi mësuar të veprojmë në skenarë komplekse dhe me një përvojë të konsoliduar të fituar në teatro të ndryshëm operacional. Stafi kryesor përbëhet nga stafi për herë të dytë në Liban. 1 mijë e 200 ushtarët tanë mund të mbështeten në masat e duhura të sigurisë që na lejojnë të kryejmë mandatin që na është caktuar. Nuk jemi vetëm sepse në sektorin tonë janë edhe pesë nënzonat me ushtarë nga Gana, Irlanda dhe Polonia, Malajzia dhe Koreja e Jugut, edhe nëse përgjegjësia brenda Unifil është italiane”.
Popullsia vendase, megjithatë, vuan shumë.
“Pikërisht, dhe kjo është ajo që na bën më shumë përshtypje. Mjafton të thuhet se ka rreth 170 mijë njerëz të zhvendosur: 100 mijë refugjatë libanezë që u detyruan të braktisin shtëpitë e tyre për të ikur në veri dhe 70 mijë izraelitë të tjerë të cilët në vend të kësaj u detyruan të shkonin në jug për të shmangur përfshirjen në sulme. Është mbresëlënëse të kalosh nëpër fshatra kufitare që tani janë të braktisura, praktikisht fantazma. Përgjatë vijës blu, popullsia iku në një çast, shpesh pa mundur të merrte asgjë me vete. Është sikur koha ka ndalur: nuk ka njeri në rrugë dhe mallrat janë ende në raftet e dyqaneve”.
Si qëndroni pranë atyre që përpiqen të mbijetojnë?
“Së fundmi i kemi dhuruar Tires materiale humanitare të llojeve të ndryshme. Njerëzit këtu kanë humbur gjithçka, përveç shtëpive të tyre. Ka probleme jetike dhe bazat tona janë në gjendje të ofrojnë ndihmë në shumë aspekte, si shëndetësore, por edhe psikologjike, veçanërisht për gratë. Ne përpiqemi të realizojmë projekte shkollore dhe në takimet me popullatën dëgjojmë nevojat e atyre që kanë mbetur këtu, duke u përpjekur të plotësojmë kërkesat me burimet në dispozicion. Për shembull, këtu nuk ka më një shërbim publik të besueshëm për shpërndarjen e energjisë elektrike dhe për këtë arsye kemi ofruar gjeneratorë të vegjël”.
Në Tiro, disa të rinj pro-Hezbollahut hodhën gurë në automjetet e blinduara të ushtrisë malajziane Unifil. Jeni i shqetesuar?
“Jo, edhe sepse prania jonë në Liban ka qenë prej dekadash dhe për këtë arsye është shumë e konsoliduar në zonë. Dhe gjithsesi ishte një episod i izoluar i lidhur ndoshta me presionin psikologjik pas sulmeve të synuara kundër udhëheqësve të Hezbollahut. Këtu tani i njohin mirë italianët, edhe më të rinjtë”.
