“Demonizimi i refugjatëve shqiptarë tregon absurditetin e sistemit britanik të azilit”

Për të shënuar 100 ditët e tij në detyrë, kryeministri britanik, Rishi Sunak, në intervistën e mbajtur me gazetarin Pier Morgan donte të tregonte se sa progres kishte bërë me planin e tij të famshëm për ndalimin e varkave.

Sunak vuri në dukje patrullimet e reja që autoritetet franceze po kryejnë përgjatë vijës së tyre bregdetare veriore – me një kosto të konsiderueshme për taksapaguesit britanik – dhe përmendi një pikë të veçantë të fokusit të tij për të ardhurit nga Shqipëria.

“Kemi një marrëveshje të re me Shqipërinë. Ajo përbënte 30 për qind të të gjithë emigrantëve të paligjshëm”.

Paradoksi tepër i madh i migrimit në Mbretërinë e Bashkuar është se nga njëra anë ka njerëz të dëshpëruar për të ardhur, punuar dhe bërë një jetë të ndershme për veten e tyre, por nga ana tjetër, Britania e Madhe po shpenzon shuma të mëdha parash dhe burimesh për t’i parandaluar ata ta bëjnë këtë.

Kjo edhe pse ka një mungesë të furishme të fuqisë punëtore që po mbyt edhe rritjen ekonomike.

Përveç detyrimit moral dhe ligjor për t’u ofruar azil njerëzve që ikin nga lufta dhe zhvendosja, e cila shpesh mund të vijë nga varfëria dhe migrimi ekonomik, e vërteta e papërshtatshme është se Britania ka shumë pak “migrim” e jo shumë siç shprehet.

Ky është aspekti më “qesharak” i situatës aktuale, dhe shqiptarët që kalojnë në mënyrë të rrezikshëm përtej Kanalit Anglez janë një rast i tillë.

Demonizimi dhe viktimizimi i shqiptarëve nxjerr në pah absurditetet.

Siç raportojnë, Home Office është krenare për njësitë e saj të reja që janë krijuar posaçërisht për të përshpejtuar kërkesat e shqiptarëve për azil, me synimin për të dëbuar shumicën dërrmuese të tyre sipas një marrëveshjeje me qeverinë shqiptare.

Është diskriminuese, dhe si rrjedhim rreptësishtë e paligjshme – sipas Konventës Evropiane për të Drejtat e Njeriut (KEDNJ), dhe ka tendencë të stigmatizojë njerëzit nga një vend.

Ashtu si njerëzit e tjerë, ata përshkruhen në mënyrë rutinore dhe nënçmuese si “të paligjshëm”, megjithëse nuk ekziston një gjë e tillë sipas KEDNJ-së, sepse të gjithë kanë të drejtë të kërkojnë azil (edhe pse jo domosdoshmërisht që ai të jepet).

Shqiptarët, megjithatë, janë gjithashtu “të tjerët” duke u etiketuar si gangsterë dhe kriminelë, duke pretenduar në mënyrë të rreme për ndihmë sipas Aktit të Skllavërisë Moderne.

Në realitet, sipas autoriteteve britanike, ata kanë më shumë gjasa të jenë njerëz të pafajshëm që kontrabandohen si stok në tregti nga disa grupe shqiptare aktive në Francën veriore.

Disa nga shqiptarët duan të largohen nga dhuna në vendin e tyre dhe disa gra mund të jenë objekt i shfrytëzimit seksual.

Megjithatë, shumë nga burrat thjesht duan të kërkojnë punë dhe shpëtim nga varfëria e rëndë.

Brenda kufijve të ngushtë të të menduarit të Suella Braverman, synimi për dëbim të shpejtë të shqiptarëve është një “fitore” e dukshme dhe e lehtë politike, duke pasur parasysh joprakticitetet dhe shpenzimet e skemës së Ruandës.

Për Braverman dhe Sunak, është një simbol i suksesit, një tjetër hap në fushatën për të “ndaluar varkat”.

Megjithatë realiteti është pervers.

Vonesat e gjata në sistemin e azilit kanë lejuar disa shqiptarë të vijnë në Britani dhe të përdorin muajt e shumtë që nevojiten për një kërkesë për t’u vlerësuar për të punuar në mënyrë informale, për shembull në kantiere të dëshpëruara për punëtorë.

Sistemi i imigracionit i bazuar në pika të lavdëruara duhej të zgjidhte: përputhjen e ofertës dhe kërkesës për fuqi punëtore, të pakualifikuar dhe të kualifikuar.

Punonjësit e mundshëm shqiptarë të ndërtimit nuk duket se kualifikohen për – dhe as nuk inkurajohen të aplikojnë për – leje pune përmes një kanali të sigurt dhe të sigurt.

Nëse ata do të ishin në dijeni të një rruge të sigurt për në Mbretërinë e Bashkuar, duke filluar me një alokim online në vetë Shqipërinë, “modeli i biznesit” që ushqen trafikimin do të ishte i vjetruar.

Duket një mënyrë racionale për t’u përballur me të paktën një nga sfidat e panumërta në sistemin e emigracionit dhe azilit, dhe një mënyrë domethënëse nëse duhen besuar vlerësimet e përqindjes së lartë të shqiptarëve në gomone.

Ndoshta dikush në qeveri një ditë do t’i bashkojë pikat.

Editorial i “Indepedent”, përshtatur për Albanian Post 

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.