A pati sukses Izraeli në lëvizjen e tij këtë javë, duke dobësuar në mënyrë të konsiderueshme Hezbollahun pa pasur nevojë të zhvillojë luftë të plotë në tokën libaneze?

Përgjigja është komplekse.

Së pari, sepse Libani nuk ka qenë kurrë kaq afër luftës së përgjithësuar, pavarësisht nga qëllimet e protagonistëve kryesorë.

Më pas, për shkak se Hezbollahu mund të ketë pësuar një mosfunksionim prej dhunës së rrallë simbolike dhe psikologjike me shpërthimin e pager-ave dhe telekomandimeve të organizuara përkatësisht të martën dhe të mërkurën, pastaj greva kundër periferive jugore të premten, burimet e partisë shiite janë të shumta.

Numri i viktimave, për momentin, është jashtëzakonisht i lartë. Janë eliminuar disa komandantë të rangut të lartë.

Operacioni i së premtes i preu kokat stafit të forcës al-Radwane – një njësi elitare e krahut të armatosur të Hezbollahut, misioni i të cilit është infiltrimi në territorin izraelit – duke vrarë gjashtëmbëdhjetë anëtarë.

Midis tyre, Ibrahim Akil, udhëheqësi i saj dhe Ahmad Wehbé, drejtori i operacioneve ushtarake në frontin mbështetës libanez që nga Operacioni Al-Aksa Flood deri në fillim të vitit 2024.

Sulmi i së premtes është edhe më i rëndësishëm sepse katër raketat izraelite shënjestruan ndërtesën ku po zhvillohej një mbledhje e komitetit të komandës. Kështu konfirmon një realitet të ri: tani e tutje, të jashtëzakonshmet duket se janë bërë normë. Pas vrasjes, që prej 8 tetorit, të Fouad Chokor, komandantit më të lartë ushtarak brenda Hezbollahut, dhe liderëve të tjerë brenda partisë, mesazhi i Izraelit është i qartë: pavarësisht të gjitha masave paraprake që do të marrin armiqtë e tij, ai mundet, falë epërsisë së tij teknologjike, të dallojë të gjithë ata.

Dhe vrasin ata. Është gjithashtu përmes një grafiku organizativ veçanërisht zbulues të Hezbollahut që ushtria izraelite komunikon rreth këtyre atentateve. Sikur të ishte një lojë.

Këtyre “emrave të mëdhenj” duhet t’u shtojmë 505 luftëtarët e Hezbollahut që vdiqën në Liban dhe Siri. Dhe, mbi të gjitha, pasojat e operacionit të dyfishtë të 17 dhe 18 shtatorit, gjatë të cilit shpërthyen kurthe dhe telekomandë të bllokuar, duke lënë të paktën 37 të vdekur dhe afro 3 mijë të plagosur.

“Veprimet e Izraelit kundër Hezbollahut shkojnë përtej thjesht synimit të komandantëve të tij; ata shpërbëjnë besimin midis grupit dhe komunitetit përreth, i cili gjithmonë ka besuar se mbrohet nga një aparat shumë profesional ushtarak dhe sigurie”, përmbledh gazetari Ali Hashem në X.

Të përshkruar si “Pearl Harbor” i Hezbollahut, sulmet të martën dhe të mërkurën nxorën në pah një të metë sigurie me ashpërsi të paparë për partinë.

“Ajo që tregoi kjo sekuencë e fundit është se izraelitët kanë arritur deri në një masë të depërtojnë në radhët e Hezbollahut dhe se të gjitha masat e marra nga partia për të mbrojtur anëtarët e saj që nga 8 tetori nuk po funksionojnë qartë”, nënvizon Nicholas Blanford, studiues në Këshilli Atlantik.

Hassan Nasrallah duhet të jetë shumë i shqetësuar.

Kjo do të thotë se Izraeli është në gjendje të dallojë një takim në Dahyé dhe të vrasë ata që marrin pjesë. Kjo vë në pikëpyetje reputacionin e tyre në aspektin e sigurisë së brendshme dhe konfidencialitetit.

Një varg rrënimesh që dobëson ndjeshëm partinë dhe sot vë në pikëpyetje aftësinë e saj për të kryer veprime të mundshme brenda Izraelit.

Për të mos përmendur që funksionimi i pager-ave ndoshta ka ndikuar në komunikimin brenda vetë organizatës.

Në Washington Post, Matthew Levitt, një analist në institutin amerikan të mendimit neokonservator, Instituti për Politikën e Lindjes së Afërt, pohoi se “probabiliteti që Hezbollahu të mund të nisë një luftë në shkallë të gjerë tani është zvogëluar” dhe se pjesë e gjeniut (të operacionit pager) qëndron në faktin se është një “tronditje e madhe” për komunikimet brenda sistemit Hezb, duke e bërë “shumë të vështirë” përgjigjen e këtij të fundit.

Por ky ndikim mund të jetë i nuancuar.

“Është e vështirë të vlerësohet sepse Hezbollahu ka mjete të ndryshme komunikimi, përveç radiove dhe pagesave, duke përfshirë, për shembull, rrjetin e tij me fibra optike të shtrirë në të gjithë vendin. Edhe nëse Izraeli ka arritur ndonjëherë të hyjë në të në të kaluarën, vëren Nicholas Blanford”.

“Po, ka pasur një sulm ndaj metodave të komunikimit dhe strukturës komanduese të Hezbollahut”, pranon Mohanad Hage Ali, studiues në Qendrën e Lindjes së Mesme Carnegie.

Kjo ka pasoja për operacionet.

Por nuk mund të flasim për një grevë fatale.

Organizata funksionon në copa, operon në kapanone. Këto njësi të ndryshme të Hezb-it në jug apo në Bekaa vazhdojnë të punojnë në mënyrë autonome, pavarësisht nga ajo që po ndodh në qendër.

Kjo është në fakt ajo që ndodhi gjatë luftës së vitit 2006.

Në këtë fazë është e paqartë se çfarë ka mbetur nga njësia al-Radwan. Por, me pak fjalë, Hezbollahu mund të vazhdojë të funksionojë, edhe kur bie një kokë e madhe.

Organizata ekziston për më shumë se dyzet vjet. Shumë nga liderët e eliminuar nga Izraeli janë në të pesëdhjetat ose gjashtëdhjetat e tyre. Megjithatë, që nga viti 1982, lëvizja shiite nuk e ka ndalur asnjëherë rekrutimin e anëtarëve të rinj.

“Ju keni ata që luftuan Izraelin në vitet 1990, ata që luftuan në Siri nga viti 2013 e tutje. Pra, nëse Izraeli vret një gjeneral të lartë, numri 2 do ta marrë përsipër”, këmbëngul Nicholas Blanford.

“Çdo eliminim është një goditje për moralin, por nuk ka ndërprerje në zinxhirin komandues”, shpjegon ai.

Referuar ekspertit, nëse Izraeli vendos për një pushtim tokësor në Liban, do të duhej të përballej me njësitë Nasser dhe Aziz, “dy forcat në vijën e frontit në Libanin jugor”.

Por do të ishin njerëzit e njësisë al-Redwan ata që do të dërgoheshin në Izrael, nëse do të jepej urdhri, pavarësisht shkatërrimit të udhëheqjes së saj.

“Mund të jetë e vështirë për ta të kalojnë kufirin sot ose nesër. Por nuk mendoj se kapacitetet e tyre operacionale do të preken në afat të mesëm dhe afatgjatë”, spekulon më tej ai.

Për më tepër, që nga 8 tetori, Hezbollahu ka përdorur kryesisht arsenalin e tij të vjetër.

Raketat Katyusha që datojnë nga Lufta e Dytë Botërore apo edhe raketa të pa drejtuara Falaq.

Fakti mbetet se nga viti 2006 deri më sot, ka dhjetëfishuar burimet e saj në këtë zonë, duke shkuar nga 15 mijë raketa në 150 mijë dhe për disa muaj, ka përdorur rregullisht dronë për të sulmuar pozicionet izraelite.

Por armët që vërtet shqetësojnë Izraelin nuk janë përdorur ende.

Sipas vlerësimeve të ndryshme, Hezbollahu ka sot dhjetëra mijëra raketa Zelzal 1 dhe Zelzal 2 me rreze veprimi përkatëse 160 dhe 210 km, dhe një ngarkesë shpërthyese prej 600 kg.

Për më tepër, do të kishte në inventarin e vet edhe mijëra raketa të tipit Fateh-110, të cilat përbëjnë një nga armët me rreze më të gjatë – nga 250 deri në 300 km – si dhe Scuds me rreze veprimi prej 700 km.

Partia ka gjithashtu një rezervë të madhe raketash kundërajrore për të rrëzuar helikopterët dhe aeroplanët në lartësi të ulët, si dhe raketa tokë-ajër.

“Kur themi se Hezbollahu është dobësuar ushtarakisht, kjo nuk do të thotë se nuk mund të godasë Izraelin. Bombat e tij, dronët e tij, raketat e tij, e gjithë kjo është e paprekur. Sigurisht, vetë Nasrallah pranoi kapacitete të reduktuara për sa i përket kuadrove, por ai ruan strategjinë e tij të unitetit të fronteve”, komenton Joseph Daher, profesor.

Por sulmet izraelite kundër platformave të lëshimit të raketave të Hezb-it në Liban nxjerrin në pah një nga sfidat me të cilat lëvizja mund të përballet, duke përfshirë nëse ajo tërheq kartën e saj të raketave.

Fakti mbetet se “mund të përfitojë edhe nga politika e kufijve të hapur me Sirinë, Irakun dhe Iranin”, kujton Mohanad Hage Ali, duke iu referuar terrenit të “boshtit të rezistencës”.

Në këtë drejtim, Hezbollahu mori përgjegjësinë për disa sulme gjatë natës nga e shtuna në të diel kundër rajonit të Haifës, në veri të Izraelit. E para që nga 8 tetori. Sepse goditjet janë me rreze më të madhe se zakonisht dhe inaugurojnë përdorimin e raketave Fadi 1 dhe 2.

Objektivat?

Baza e aeroportit Ramat David dhe selia e një kompanie të teknologjisë ushtarake, Rafael Advanced Defense Systems. Këto operacione synohen si një përgjigje ndaj shpërthimeve të pager-ave dhe radiove, por edhe ndaj intensifikimit të bombardimeve izraelite në Libanin jugor, ku popullsia i nënshtrohet ferrit.

Një granatim i rajonit që vazhdoi të dielën dhe u shtri në Bekaa Perëndimore.

“Hezbollahu e ka rritur pak presionin për t’i thënë bazës së tij popullore ‘ne jemi ende atje dhe kemi kapacitetin për t’iu përgjigjur’. Por përgjigjet do të mbeten të moderuara, edhe nëse mund të rriten në intensitet”, thotë Joseph Daher.

Që nga 8 tetori, as Irani dhe as Hezbollahu nuk duan një shtrirje rajonale të konfliktit.

Por enigma strategjike me të cilën përballet kjo e fundit nuk ka qenë kurrë kaq e rrezikshme.

“E gjithë sfida është që ai të mos bjerë në grackën izraelite dhe të llogarisë me kujdes veprimet e tij. Gjithçka që bëjnë izraelitët synon ta shtyjë Hezbollahun prapa – por kjo nuk është në ADN-në e tij – ose ta shtyjë atë në një reagim të tepruar që do të çonte në luftë të gjithanshme”, përmbledh Nicholas Blanford.

“Ne gjithashtu duhet të kemi parasysh se politikisht, edhe nëse ka, për momentin, solidaritet kombëtar, diskursi i Hezbollahut mbi unitetin e fronteve është gjithnjë e më i vështirë për t’u mbajtur. Në vetvete, kjo nuk i ndihmoi palestinezët. Gjenocidi është ende në vazhdim dhe Libani po paguan një çmim shumë të rëndë”, komenton Joseph Daher.

Marrë nga “L’Orient-Le Jour”, përshtatur për “Albanian Post”.