Pavarësia monetare është e mbivlerësuar dhe euro është duke ecur lart

Menjëherë pas paroksizmit të fundit të krizës së borxhit të eurozonës – me shkëputjen e Greqisë nga monedha e përbashkët në verën e vitit 2015 – u tha se brenda një dekade, euro do të kishte humbur të paktën një anëtar.

Deri më tani, ka qenë pikërisht e kundërta: bashkimi monetar sapo ka fituar një anëtar, me pranimin e Kroacisë në fillim të vitit të ri.

Kjo fuqi tërheqëse nuk është e vetme. Mos harroni se gjatë viteve më të vështira për bashkimin monetar, një shtet baltik pas tjetrit shkoi përpara dhe u bashkua. Dhe Bullgaria e radhës pa dyshim do të lejohet të adoptojë euron së shpejti.

Një numër juridiksionesh evropiane më të vogla dhe më të varfra përdorin gjithashtu euron ose nëpërmjet adoptimit të njëanshëm ose si rezultat i euroizimit informal të sektorit privat.

Dikush mund të thotë se nuk ka asgjë për të parë këtu – se do të ishte befasuese nëse ekonomitë e vogla të hapura nuk do të donin të merrnin pjesë në politikbërjen monetare të monedhës që dominonte marrëdhëniet e tyre tregtare.

Por aq e rrënjosur është pikëpamja se euro në formën e saj aktuale është e dënuar të dështojë – veçanërisht në mesin e ekonomistëve anglo-amerikanë – saqë disa reflektime mbi zgjerimin e saj të fundit janë në kohën e duhur. Për dyshimet e vjetra po bëhen gjithnjë e më jobindëse, ndërkohë që ndryshimet në vazhdim në mënyrën se si funksionojnë paratë flasin për avantazhin e euros.

Vitet e fundit është bërë – ose duhet të ishte bërë – gjithnjë e më e qartë se “pavarësia” monetare në kuptimin e të paturit të monedhës së vet luhatëse nuk është gjithçka që duhet të jetë. Avantazhi supozohet të jetë se një monedhë në rënie mund të kompensojë goditjet negative duke nxitur eksportet.

Megjithatë, siç tregoi rënia e sterlinës në vitin 2016 pas referendumit të BE-së në Britani, në një botë me zinxhirë të gjatë dhe komplekse furnizimi ndërkufitar, një zhvlerësim mund ta bëjë popullsinë tuaj më të varfër vetëm duke rritur çmimin e importeve, pa nxitur vëllimet e eksporteve.

Përparësitë e integrimit monetar, ndërkohë, theksohen nga kriza e çmimeve të energjisë në Evropë. Shembull është Sllovakia. Po, ajo duhet të përballet me një inflacion të lartë të ngjashëm me fqinjët e saj jo në euro. Por e bën këtë ndërkohë që gëzon një normë interesi shumë më të ulët (2.5 për qind e Bankës Qendrore Evropiane) sesa Republika Çeke dhe Polonia, ku kostot e huamarrjes janë gati tre herë më të larta, ose 13 për qind e Hungarisë.

Madhësia ka rëndësi në një ekonomi globale, ritmi i së cilës përcaktohet ende nga cikli financiar i SHBA-së, dhe është vetëm uniteti monetar i ekonomive të euros që i siguron BQE-së një shkallë pavarësie nga Rezerva Federale e SHBA-ve.

Së dyti, dobësitë që u shfaqën gjatë krizës së eurozonës tani janë më të lehta për t’u parë si lloj krizash që mund të prekin këdo, duke përfshirë ekonomitë me monedha të pavarura luhatëse, sesa një dobësi sui generis në euro.

Italia mbetet vendi ku fatkeqët mendojnë se kombinimi i borxhit të lartë dhe rritjes së ulët duhet të shkaktojë përfundimisht rënien e euros. Verën e kaluar, megjithatë, nuk ishte Italia, por qeveria e re populiste e Mbretërisë së Bashkuar që tronditi keq tregjet me politikëbërje të papërgjegjshme. Përfundimisht, Banka e Anglisë duhej të ndërhynte për të frenuar yield-et sovrane.

Ndërsa BQE mund të jetë ende në provë në këtë drejtim, ajo ka një avantazh në të qenit më e pavarur nga zotërit e saj politikë se çdo bankë qendrore kombëtare.

Sido që të jetë, BoE ka arsye më të mëdha për t’u frikësuar nga akuzat për financim monetar – të cilat ajo ka qenë në ankth të dukshëm për t’i kundërshtuar – dhe që e ndërlikuan mesazhet e saj kur kaloi nga shitja e argjilave në blerjen e tyre në panikun e tregut të vjeshtës. Në të kundërt, BQE-ja krijoi një instrument të përhershëm për t’u marrë me dukuri të ngjashme verën e kaluar, për pak polemika.

E gjithë kjo sugjeron se euro do të bëhet më shumë, jo më pak tërheqëse me kalimin e kohës. Tërheqja e monedhave të ndryshme do të transformohet më tej nga mënyra se si ato menaxhojnë hapin tjetër të madh në bankingun qendror: prezantimin e një monedhe digjitale zyrtare. Deri më tani, vetëm ekonomitë margjinale si Bahamas dhe Nigeria kanë ecur deri në fund – megjithëse Kina po përgatit qartë aftësinë e saj për të rritur renminbi-in digjital që ka provuar.

Midis ekonomive të pasura, megjithatë, BQE ka kaluar shpejt në kryesimin. Ministrat e Financave u zhvendosën në mënyrë mbrojtëse pas euros digjitale pas një lëvizjeje nga Facebook në 2019 për të krijuar një sistem privat pagesash digjitale globale.

Marrë nga Financial Times, përshtatur për Albanian Post

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.