Pakënaqësia ishte krijuar për javë të tëra.
I injoruar nga Palazzo Chigi, por i përhapur në nivelet më të larta të diplomacisë afrikane në Romë.
Përmbledhur në akuzën e shprehur dje publikisht nga kryetari i komisionit të Bashkimit Afrikan, Moussa Faki: “Ne nuk ishim të përfshirë në planin Mattei”.
Megjithatë, çka nuk u shfaq është nëse është e mundur edhe më keq. Sepse partnerëve afrikanë nuk u pëlqeu veçanërisht një detaj – jo dytësor – i operacionit të madh mediatik dhe politik të kryer nga Giorgia Meloni muajt e fundit: emri i Planit.
Thirrja e tij Mattei sipas themeluesit të Eni – një zgjedhje për të cilën duket se ka të drejtën e autorit nënsekretari Giovanbattista Fazzolari – nuk ishte një lëvizje e vlerësuar nga bashkëbiseduesit.
Dhe nuk ishte veçanërisht kështu në rajonin sub-Saharian, ku vizioni i ndritur i liderit publik italian është pak i njohur.
E nëse ka ndonjë gjë, ngjall precedentin e një pranie të huaj, që ushqen dyshime, rrezikon ta kalojë operacionin italian si neokolonial, në një farë mënyre edhe grabitqar.
Pikërisht skenari që kryeministrja synon të shmangë në çdo mënyrë.
Disa shenja të kësaj sëmundjeje kanë arritur kohët e fundit te drejtuesit e qeverisë.
Por ekzekutivi vazhdoi në linjën e imponuar nga Palazzo Chigi dhe e zbatuar për muaj të tërë, duke shmangur zgjedhjen e rrugës së vetme që do të garantonte konsensus: hapjen për diskutim, propozimin e një hartimi të dakorduar të Planit.
Për këtë arsye, projekti ka një fillim të keq, duke shkaktuar të paktën reagime të vakëta nga ata që në vend të kësaj duhet të përfitojnë prej tij.
Mbi të gjitha – është një opinion i përhapur në qarqet diplomatike – tregon pak konkurrencë në krahasim me depërtimin rus dhe kinez në Afrikë.
Pak diskutohet për Rusinë gjatë Konferencës. Por mjafton të vëzhgosh pranitë dhe mungesat – si dhe të peshosh delegacionet e pritura në kryeqytet – për të kuptuar se sa shumë arrin Moska të komplikojë përpjekjet e Melonit për të marrë mbështetje në bregun jugor të Mesdheut.
Një sinjal i parë kishte mbërritur tashmë nga Algjeria dhe Egjipti. Të parët – që mbajnë marrëdhënie të forta diplomatike me rusët, kinezët dhe gjithashtu me Hamasin – kanë zgjedhur të dërgojnë vetëm ministrin e Jashtëm në Romë, pavarësisht misioneve të fundit në Algjer fillimisht nga Mario Draghi dhe më pas nga Meloni.
Kjo e fundit zgjodhi të kufizojë delegacionin te Ministri për Bashkëpunim Ndërkombëtar. Por e dhëna më domethënëse është një tjetër, ajo ka të bëjë me Libinë dhe u raportua në mesditë nga Renzian Enrico Borghi.
Në orët në të cilat kryeministri i Qeverisë së Unitetit Kombëtar libian Abdulhamed Mohamed Dabaiba ndodhej në Romë, zëvendësministri rus i Mbrojtjes, Yunus-Bek Yevkurov, pritet në Bengazi nga gjenerali Haftar.
Në tavolinë, një marrëveshje për një bazë detare në Tobruk, e cila synon të forcojë praninë e flotës së Moskës në Mesdhe.
Është një shenjë e brishtësisë së kanavacës që Roma përpiqet të thurë.
I njëjti që e kishte shtyrë kryeministren pak ditë më parë t’i kërkonte Stambollit, gjatë vizitës së saj me Erdogan, ndërmjetësimin e turqve për të menaxhuar ndeshjen e Libisë.
Menaxhimi i flukseve migratore duke filluar nga brigjet e Libisë dhe Tunizisë do të thotë të investosh në stabilitet.
Kjo është arsyeja pse Meloni po përpiqet të shfrytëzojë praninë në Romë të tunizianit Saied dhe drejtoreshës së FMN-së Kristalina Georgieva për të lehtësuar atë hua prej tre miliardë dollarësh, pa të cilën Tunizia kërcënon me hakmarrje në frontin e emigrantëve.
Nuk mbaron këtu.
Konferenca është braktisur nga vende të tjera vendimtare në skenën afrikane. Janë ato të Sahelit, pre e grushteve të fundit ushtarake, territore në të cilat Wagner ofron punën e tij për “mbrojtjen” e regjimeve në këmbim të shfrytëzimit të lëndëve të para të vlefshme.
Një rajon që tani është një fuçi baruti në frontin e migracionit dhe terrorizmit. Mungojnë delegacionet nga Burkina Faso, Mali dhe mbi të gjitha Nigeri nga Palazzo Madama. Në rastin e fundit, tërheqja e francezëve hapi përfundimisht fushën për milicitë.
Meloni duhet të përballet me këto dezertime, por edhe me një stol bosh që diplomacia nuk e kishte parashikuar: atë të Nigerisë.
Nuk është një detaj, nisur nga pesha e vendit, më i populluari në kontinent me 210 milionë banorë. Megjithatë, ajo që shqetëson Palazzo Chigi-n është një rrethanë pak e njohur dhe akoma më e papërshtatshme: presidenti nigerian Bola Tinubu, i cili mungon, është megjithatë në Evropë.
Që nga 24 janari i kaluar ai është në Paris, sipas mediave nigeriane, me pushime. Dhe aty do të qëndrojë deri në fund të javës së parë të shkurtit.
Nga ana tjetër, ai kishte zgjedhur edhe Emmanuel Macron për vizitën e parë zyrtare në Evropë, në qershor 2023.
Një tjetër shenjë e keqe për aktivizmin e Melonit në Afrikë.
Marrë nga “La Repubblica”, përshtatur për “Albanian Post”.
Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.
/Albanianpost.com
