Pas 18 trilionë dollarësh në vlerën e tregut të aksioneve që u fshinë që kur ai hyri në Shtëpinë e Bardhë, pasi 14.5 trilionë dollarë avulluan nga tregjet botërore të aksioneve në vetëm pesë ditë pune që nga shpallja e tarifave “reciproke” – një humbje mesatare prej mbi 50 mijë dollarë për çdo amerikan nga kursimet e tyre në aksione – Donald Trump po përpiqet të bëjë një kthesë mbrapsh.

Kur ai e shpalli vetë dje, kapitalizimi i tregut që ishte zhdukur në 11 javët e para të presidencës së tij ishte i ngjashëm me produktin e brendshëm bruto të Kinës: ekonomia më e madhe në botë (deri tani) për sa i përket vëllimeve të prodhimit.

Por ndoshta nuk është pikërisht për shkak të halleve të kujtdo në Wall Street që Trump është tërhequr pa siguruar ende koncesione tregtare nga ndonjë vend.

Ose jo vetëm për skak të tyre. Natyrisht, rreziku real i një recesioni amerikan të vetëshkaktuar, me vulën Trump, do të ketë peshuar shumë.

Por duhet të ketë qenë një vështrim më i gjerë i situatës që e bëri presidentin të kuptonte se nuk mund të zgjaste.

Sepse ndryshe nga shumë faza të tjera të tensionit financiar në 30 vitet e fundit, këtë herë kishte një anomali tjetër për të sinjalizuar Shtëpinë e Bardhë – për të përdorur gjuhën e vetë Trump-it – se “nuk i ka kartat në dorë”.

Zakonisht në stuhi investitorët blejnë produkte amerikane si asete strehë të sigurta: thesaret dhe për rrjedhojë dollarin.

Të dyja tradicionalisht rriten në vlerë dhe kështu në mënyrë spekulluese ulin kostot e borxhit në rritje të qeverisë së SHBA-ve.

Në këtë krizë, çuditërisht, po ndodhte e kundërta.

Dhe mund të jetë gjithashtu një simptomë e dobësisë financiare nga e cila Shtetet e Bashkuara po i shpallin “luftën e tyre ekonomike” pjesës tjetër të botës, në përkufizimin e investitorit Warren Buffett.

Nga Dita e Çlirimit të detyrimeve deri në tërheqjen e pjesshme të djeshme, dollari kishte humbur tashmë 2% në mesataren e monedhave të tjera kryesore: një pafundësi, për aktivin më likuid në botë.

Sa i përket thesarit dhjetëvjeçar të SHBA-ve, rendimentet e tyre janë rritur nga më pak se 4% në një kulm prej gati 4.5%.

Dikush po shiste shumë letrat sovrane të Amerikës, kostot e borxhit të së cilës po rriteshin. Ato mund të ishin fonde që kërkonin para pas humbjeve në bursë.

Ose mund të ketë qenë shfaqja e parë, minimale e virusit të mosbesimit ndaj borxhit të madh amerikan dhe ndaj një monedhe rezervë botërore në duart e Donald Trump: ai status i monedhës së gjelbër nuk është më thjesht i dhënë për të ardhmen.

Dhe mund të ketë qenë pjesërisht edhe Kina.

Borxhi i qeverisë amerikane i mbajtur në rezervat e Pekinit ra nga 1.3 trilion dollarë në 2013 në 761 miliardë dollarë më së voni; pjesa e saj është më shumë se përgjysmuar. Tani banka qendrore kineze po kufizon rinovimet e bonove amerikane të maturuara dhe po u thotë tregtarëve të grumbullojnë ar.

Masat e Shtëpisë së Bardhë dje – mëshirë relative për të gjithë, përshkallëzim ndaj Pekinit – synojnë të izolojnë Kinën.

Por Xi Jinping duhet të jetë bërë i bindur se ai ka fuqinë për të përkulur Trump, dhe jo vetëm për shkak të borxhit të SHBA-ve ende në duart e tij ose hakmarrjes së mundshme kundër fabrikave Tesla dhe Apple në Republikën Popullore.

Ka edhe më shumë: Trump kërkon dëshpërimisht kontrollin (nëpërmjet kapitalistëve miq) të rrjetit amerikan të TikTok kinez, për qëllime propagandistike politike, por negociatat për shitjen e tij janë të bllokuara.

Dhe tani Xi është madje gati të heqë dorë nga ajo 14.6% e eksporteve të Kinës që shkojnë në Shtetet e Bashkuara vetëm për të fituar një pikë në rivalitetin midis fuqive.

Ai po mbështet në faktin se shoqëria amerikane sot nuk është e aftë të përballet në mënyrë kohezive me një recesion të prodhuar nga tensionet gjeopolitike; por ai e di që kinezët do ta pranonin këtë dhe sakrifica të tjera, në emër të nderit të kombit.