Është pjesa më e madhe e një dite, por atë ditë Giorgia Meloni do të votojë jo vetëm me Partinë Popullore, por edhe me Socialistët dhe Liberalët.
Që ajo është gati të mbështesë Ursula von der Leyen ka qenë një hipotezë më shumë se konkrete për muaj të tërë, por tani është thuajse e sigurt.
Duke dëgjuar fjalët dhe arsyetimin e besnikëve të saj, të cilët japin si të dukshme atë që nuk mund të thuhej deri para të dielës, perceptohet qartë si diçka çliruese.
Asnjë pretendim, asnjë shpifje, asnjë taktikë për të frenuar rrethimin në të djathtë, nga Marine Le Pen dhe një Matteo Salvini të mavijosur.
Meloni fitoi dhe tani mund të thotë të vërtetën: “Kandidati për president të Komisionit do të tregohet nga Këshilli Evropian, pra nga liderët e 27 vendeve anëtare. Indikacioni i takon partisë që ka pasur më shumë vota, PPE-së. Kur të zyrtarizohet ai propozim, ne do ta vlerësojmë, sepse në negociata ka çështje të ndryshme që kanë të bëjnë me të gjitha rolet kryesore, delegacionet e komisionerëve, pra edhe komisionerin italian. Dhe si gjithmonë vendos për interesin kombëtar”.
Në këtë rindërtim të ftohtë, herë pas here burokratik, Meloni jep një pamje të planit të tij.
Për këtë plan, burime të ndryshme e shpjegojnë më në detaje.
Partia Popullore – dhe jo Socialistët – do të votojë për presidentin dhe kreun e qeverisë së një vendi si Italia nuk mund të tërhiqet dhe të kundërshtojë zgjedhjen e mazhorancës , duke e përjashtuar veten nga ekzekutivi evropian.
Emri i caktuar për kryesinë e Komisionit sillet në Parlament për ratifikim. Në atë moment votohet.
Në atë moment, atë ditë, Meloni do të duhet të bëjë atë që ka thënë prej muajsh që nuk do ta bënte: të bashkohet me të ashtuquajturën mazhorancë Ursula, qoftë edhe me socialistët.
Por është një lloj qëllimi i shumicës, i cili nuk do të ekzistojë më të nesërmen.
Kjo, sqarojnë ata në parti, do të jetë mburoja nën të cilën do të strehohet Meloni kur të mbërrijnë kritikat e pritura.
E sigurt është se nëse PPE konfirmon se po vë bast gjithçka me Ursulan, do t’ia lehtësojë barrën Melonit.
Aksi mes tyre është metabolizuar gjerësisht në opinionin publik. Një vepër që nisi larg, në Lampedusa, në Tunis, në Romagna të përmbytur: një bashkëpunim i përgatitur me kujdes , i përjetësuar në udhëtime dhe fotografi që tregonin një mirëkuptim të interesuar për të dyja palët.
Epilogu është në fakte: “Ajo që ndodhi pesë vite më parë me PiS do të ndodhë, por në të kundërt”, sqaron vazhdimisht kryeministrja.
Më pas, konservatorët e EVR, grupi i kryesuar nga Meloni, u ndanë: FdI kundërshtoi Von der Leyen, ndërsa polet e ligjit dhe të drejtësisë e mbështetën atë për të njëjtën arsye që sot i shtyn ata ta bëjnë këtë.
Sepse ata ishin në qeverinë e një prej vendeve më të mëdha në BE.
Më pak se një vit më parë, PiS përfundoi në opozitë në Varshavë, dhe kjo sot do të lejonte Mateusz Morawiecki, ish-kryeministër dhe aleat i Melonit, të votonte kundër.
Ngjashëm siç bënë polakët, kryeministrja zotohet me ndjekësit e saj, “nga dita e nesërme do t’i mbajmë duart të lira për masat individuale në Parlament”, pa kufizime.
Megjithatë, Meloni është e bindur se në Marrëveshjen e Gjelbër dhe të emigrantëve aksi po zhvendoset djathtas.
Dhe ky mund të jetë gjithnjë e më shumë rasti në legjislaturën e re të BE-së, falë edhe mbështetësve popullorë të Ursulas.
Është ndoshta një shpresë më shumë se një bindje, për të demonstruar se është vendimtare, duke u përpjekur të shfrytëzojë në avantazhin e saj fitoren në Itali dhe kolapsin e njëkohshëm të antagonistëve të saj kryesorë në Evropë, Emmanuel Macron dhe Olaf Scholz.
“Është e qartë se një qeveri solide do të thotë që bashkëbiseduesit tuaj e dinë se do të duhet të merren me ju edhe për ca kohë. Do të jetë gjithashtu një element i fortë në negociatat për Komisionin e ardhshëm”.
Megjithatë, për të matur peshën e saj, Meloni do të duhet të presë zgjedhjet legjislative në Francë në fund të qershorit për të kuptuar se sa do të jetë ende në gjendje të llogarisë Macron në lojëra.
Është një strategji e bërë me pritshmëri dhe “pragmatizëm”, fjalë që kryeministrja u ka kërkuar burrave të saj ta përdorin që tash e tutje.
Meloni duhet të gjejë një hapësirë ku socialistët nuk do të donin ta linin. Duhet ta bëjë këtë për të qëndruar qendrore, duke mos pasur shumë leva të tjera për t’i përdorur në negociatat evropiane.
Qëllimi është të merret, në këmbim, një komisioner i nivelit të lartë.
Kundërshtimi i presidentit të treguar nga mazhoranca do ta zhdukte këtë mundësi. Palazzo Chigi synon një vend ekonomik. Ndër kandidatët e kualifikuar, ministri Raffaele Fitto, një ekspert i BE-së, është një nga opsionet e para, edhe nëse kjo ka një kosto, sepse zbatimi i Pnrr-së është në duart e tij.
Teksa nuk është e qartë se deri në çfarë mase Meloni u bind të dërgonte në Bruksel Daniele Franco, ish-ministrin e qeverisë Draghi, një hipotezë e mbështetur nga Quirinale dhe nga Ministri i Ekonomisë Giancarlo Giorgetti.
Një zgjedhje e profilit të lartë, por edhe teknike, që do të binte ndesh me dëshirën e Melonit për të “riafirmuar primatin e politikës”.
Marrë nga “La Stampa”, përshtatur për “Albanian Post”.
Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.
/Albanianpost.com
