“Le Bouleversement” është titulli i librit më të fundit të Gilles Kepel, “Përmbysja”, si për të thënë tërmet me fuqinë maksimale.
Edicioni i ri, i cili do të dalë në Itali javën e ardhshme (“Holokaustet, Izraeli, Gaza dhe përmbysja e botës pas 7 tetorit”, Feltrinelli), përfshin, me shpërthimin e Libanit, perspektivën e Lindjes së Mesme të së ardhmes së afërt.
Sepse nuk mbaroi këtu, shpjegon orientalisti i famshëm francez, teksa pinte një Amaro Montenegro në një kafene në Romë. Nuk ka mbaruar me kibucët e përgjakshëm, Gazën e shkatërruar dhe flamujt palestinezë të valëvitur në sheshe anembanë botës si ikona e jugut global që lufton kundër “veriut të urryer të të cilit Izraeli është dega e fundit koloniale”, rajoni është i tronditur, i përmbysur, niveluar si “një fletë e bardhë mbi të cilën mund të rishkruhet historia”.
Për këtë ka zhvilluar një intervistë me të përditshmen italiane La Stampa:
Mbi 41 mijë viktima në Gaza dhe bastisjet e shiut në Bejrut janë ende të plagosur nga operacioni pager. Të krijohet përshtypja se, pavarësisht kritikave, Perëndimi e lejon Izraelin të kalojë ato vija të kuqe që janë teorikisht të pakapërcyeshme nga demokracitë në luftë. A është kështu?
Është kështu dhe arsyeja nuk ka të bëjë me ndjenjat e paqarta të fajit, nga Holokausti deri te pogromi i 7 tetorit: ne e lejojmë Izraelin të kalojë të gjitha vijat e kuqe të mundshme, sepse, duke marrë përgjegjësinë, ai bën punën e pistë për ne. dhe çliron skenën e aktorëve, si Hamasi dhe Hezbollahu, që askush nuk do të pendohet.
Edhe vendet arabe, të cilat ndjejnë zero empati për 7 tetorin dhe denoncojnë martirizimin e Gazës çdo ditë, shohin me sy të mirë shkatërrimin e “boshtit të rezistencës” përmes të cilit kalon zvogëlimi rajonal i Iranit dhe, potencialisht, një perspektivë paqeje.
Vërtet? Ndërsa Sekretari i Përgjithshëm i OKB-së Guterres i frikësohet një Libani të reduktuar në madhësinë e Gazës dhe kërcënimi i një lufte totale afrohet?
Në mënyrë paradoksale, shkatërrimi i Hezbollahut mund të thyejë peshën e Iranit deri në atë pikë sa të shmanget një luftë e gjithanshme. Për Izraelin, konflikti i drejtpërdrejtë nuk është i nevojshëm, sepse, siç mëson goditja përfundimtare që i është dhënë BRSS nga disfata e Ushtrisë së Kuqe në Afganistan, rrëzimi i milicive të Partisë së Zotit mund të dënojë ajatollahët.
Irani, nga ana e tij, nuk mund ta përballojë këtë, ai e demonstroi këtë duke leh pa kafshuar pas vrasjes së Haniyeh dhe, përveç kësaj, përballet me probleme të mëdha në shtëpi, me njerëzit të ngopur me mbështetjen shumë të shtrenjtë për Hezbollahun, klasën e mesme të neveritur nga Represioni i furishëm i grave dhe një pjesë e hierarkisë shiite që po funksionon për republikën post-islamike dhe pasardhja e Khameneit, dëshmi e kësaj është aksidenti fatal i ish-presidentit Raisi, në të cilin askush nuk beson dhe eliminimi i Haniyeh, e pamundur pa një rrjet të nivelit të lartë. Edhe fundi i perandorisë sovjetike u përgatit nga brenda.
Cili është mendimi juaj për operacionin pager dhe çfarë synon Benjamin Netanyahu?
Ne duhet të vendosim veten në krye të kryeministrit izraelit, i cili ka qenë gjithmonë një taktik, jo një strateg, dhe mendon si një amerikan. Të gjithë e dinë se ai është vërtet përgjegjës për dështimin e inteligjencës për të parandaluar 7 tetorin dhe ai duhej të kthehej.
Netanyahu nuk dëshiron negociata, ai e di që muajt para votimit amerikan janë një kohë e mirë për Izraelin, sepse asnjë kandidat nuk do të kundërshtojë kurrë. Dhe nuk vendos kufij.
Për të mbetur në histori dhe për të mos përfunduar në burg, ai duhet të tejkalojë veten, ai dëshiron të jetë kryeministri që do të shkatërrojë armiqtë e shtetit hebre në Gaza, edhe nëse kjo kushton – siç do të kushtojë – sakrifica e pengjeve. dhe ai që do të pluhuros Hezbollahun duke lejuar kthimin e 60 mijë izraelitëve të evakuuar nga veriu.
A do t’ia dalë me të vërtetë të shkatërrojë Hamasin, i cili ende po lufton në Gaza, dhe të pluhuros Hezbollahun, i cili mban një arsenal të fuqishëm?
Gaza ka mbaruar, Izraeli, me vrasjet e fundit në shënjestër, pothuajse ka mbyllur llogaritë me Hamasin dhe, duke kontrolluar tani korridorin e Filadelfias, bllokon çdo rrugë të mundshme për në Sinwar, i cili gjithashtu reziston duke u mbrojtur nga pengjet. Netanyahu ka ende kohë deri në janar për të neutralizuar Iranin duke poshtëruar aleatët e tij. Kishte nisur në prill me Sirinë, hallkën më të dobët.
Kërcënimet e hakmarrjes shfryheshin rregullisht dhe ai ngriti para, Fouad Shukr, Ismail Haniyeh, Ibrahim Aqil, Hussein Ali Ghandour.
Ofensiva Houthi gjithashtu u dëshmua të ishte një bumerang për ajatollahët sepse Kina, e dëmtuar në tregti nga paqëndrueshmëria në Detin e Kuq, u hakmor ndaj Teheranit duke iu drejtuar Riadit për naftë dhe duke u anuar me Emiratet në mosmarrëveshjen për tre ishujt e Mosmarrëveshjet e Gjirit Persik.
Së fundi, operacioni pager ishte një goditje fatale për Hezbollahun, veçanërisht nga pikëpamja e besueshmërisë që është shumë e lartë në sistemin libanez.
Unë besoj se tani Izraeli do të sulmojë jugun e Tokës së Kedrave jo për ta pushtuar atë, por për të shkatërruar të gjitha pozicionet e Hezbollahut në tokë dhe për t’i bërë banorët e Galilesë së sipërme të kthehen në shtëpi: nëse ndërmarrja do të kishte sukses, do të ishte një KO për partia e Zotit.
Përshkruan një skenar apokaliptik. Ku mund të fillojë sërish dialogu për paqe?
Netanyahu është i bindur se katastrofa njerëzore në Gaza dhe ajo në rrezik tani në Liban janë çmimi që duhet paguar për ndërtimin e periudhës së pasluftës. Të mos harrojmë Marrëveshjet e Abrahamit, të ngrira pas 7 tetorit, por edhe për faktin se ato e shpërfillën çështjen palestineze.
Sauditët nuk janë lojtarë dytësorë në këtë lojë: për të krijuar Mbretërinë e së ardhmes të ëndërruar nga Bin Salman, ka nevojë për paqe rajonale që përfshin një Iran post-Komeinist dhe një shtet palestinez.
Një shtet palestinez me Gazën të shkatërruar dhe Bregun Perëndimor në mëshirën e kolonëve të guximshëm?
Duket e pamundur, por nuk mund të shkosh më poshtë se kaq. Nga njëra anë është lufta, nga ana tjetër hebrenjtë ultra-fetarë që, disa dhjetëra në 1948, sot janë 60 mijë dhe me 18 deputetët e tyre mbajnë peng Izraelin. Por nesër? Shkatërrimi i infrastrukturës së Hezbollahut mund të stabilizojë veriun dhe rindërtimi i Gazës vjen nga sauditët. Për Bregun Perëndimor është më e vështirë, problemi atje, më shumë se palestinezët, janë kolonët. Mendoj se për të mbijetuar Izraeli do të duhet të ndjekë shembullin e Francës në Algjeri.
