Çështja Delon

Alain Delon e quante atë “Çështja Markoviç”.

Të gjithë të tjerët në Paris e njihnin si “Çështja Delon”.

Nga shoqëria e keqe e yllit më të njohur të filmit francez te vdekja e dhunshme të dy truprojave të tij.

Për të shkuar të darkat me një ish-kryeministër dhe divorcin e Delon dhe gruan e tij Natalie.

Marrëdhënia e saj me viktimën e dytë, Stefan Markoviç dhe arrestimi i Francois Marcantoni.

Ngjarja e regjistruar në vitin 1969 nxiti thashethemet për vrasje të porositura, trafik droge, orgji dhe konspiracion politik.

Francezët ishin të gjithë sy e veshë duke bërë që gazetat pariziene të punonin jashtë orarit për shtatë muaj rresht.

Trupi i Stefan Markoviç u gjet herët në mëngjesin e tetorit të vitit 1968 nga një tregtar skrapi, i cili prehej në majë të një grumbulli plehrash, në lagjen Yvelines të Parisit perëndimor.

Ai ishte i lidhur në një thes, i cili ishte i mbështjellë me një mbulesë dysheku plastik.

Një ekzaminim i parë tregoi se koka e Markoviç-it ishte goditur.

Një autopsi e dytë zbuloi se një plumb kishte përshkuar trurin e tij.

Më 3 tetor trupi u identifikua – Markoviç ishte tashmë në dosjet e policisë – dhe katër ditë më vonë erdhi lajmi se Markoviç kishte qenë truproja e Alain Delon.

Ai ishte truproja i dytë i Delon që vdiq në mënyrë misterioze.

Në vitin 1966, Milos Millosheviç, i pari që kishte lënë shërbimin e Delon-it, ishte gjetur i vdekur në një shtëpi në Hollywood me Barbara Rooney-in, gruan e Mickey Rooney.

Barbara Rooney u gjet duke mbajtur një pistoletë dhe policia arriti në përfundimin se ishte vetëvrasje.

Por trupi i Millosheviç-it ishte mumifikuar dhe shenjat e zbuluara në të më vonë sugjeruan se të dyve u kishte ardhur një fund shumë më i dhunshëm.

Shtypi e pa vdekjen e Markoviç-it si një përsëritje epike të historisë së Millosheviç-it.

Më pas u bë e ditur se Markoviç, i cili kishte jetuar në një dhomë të veçantë brenda apartamentit të Delon-it, ishte dashnori i Nathalie Delon, gruas së divorcuar të yllit francez.

Vëllai i Markoviç-it, Aleksandri, i kishte dhënë tashmë policisë një nga letrat e tij të fundit, ku thuhej se nëse do t’i ndodhte diçka, Alain Delon, Nathalie dhe François Marcantoni do të ishin “100 mijë për qind përgjegjës”.

Kjo ishte shenja e parë e skandalit, por ishte e zbehtë krahas lajmeve që pasuan.

Një nga dëshmitarët e parë që u mor në pyetje nga policia përmendi emrin e Madame Pompidou.

Gruaja e ish-kryeministrit francez (Georges Pompidou – ed.) tha ai, kishte qenë shoqe e Stefan Markoviç-it.

Kishte thashetheme për orgji dhe fotografi; kishte hamendësime për një skandal më të rëndë se afera e “Ballet Roses” ose “Ben Barka” dhe për një fund të turpshëm të karrierës së Pompidou-t.

Stefan-i, me sa dukej, kishte qenë një shantazhues.

Gojëdhënat e shantazhit u mbështetën nga një seri fotografish pornografike të falsifikuara që shfaqnin një punonjëse seksi që kishte një ngjashmëri të përafërt me Madame Pompidou.

Më pas, një mik i Delon-it, Marcantoni, erator i botës së krimit korsik dhe luftëtar i Rezistencës, u mor në pyetje dhe më në fund u arrestua si bashkëfajtor në krim më 17 janar të vitit 1969.

Marcantoni e kishte njohur Delon-in nga Marseille në vitin 1956 përpara se Alain të kishte menduar të bënte filma, dhe ai ishte tipik i rrethit të Delon-it.

Dukej se Marcantoni e kishte parë Stefan Markoviç-in brenda dy ditëve nga vdekja e tij. Marcantoni e mohoi. Por një palë dylbi që i përkisnin Stefan-it u gjetën në zotërim të Marcantoni-t pas vrasjes.

Një mik serb i Stefan-it, Ismet Ismanoviç, tha se ai ia ktheu dylbitë Stefanit më 20 shtator, dy ditë para se të zhdukej.

Marcantoni tha jo, i kishte dhënë në datën 17.

Pastaj një tjetër mik serb i Stefan-it, Uros Millosheviç, personi i fundit që pranoi se e kishte parë gjallë, tha se ai e kishte parë Stefan-in duke hipur në një taksi me Marcantoni-n jashtë banesës së Delon-it në “Avenue de Messine” më 22 shtator, ditën kur ai u zhduk.

Më pas ai e tërhoqi deklaratën, por më vonë, nga siguria e Beograd-it, tha se Marcantoni e kishte kërcënuar.

Mes janarit dhe marsit, rasti u zvarrit. Dëshmitarët u morën në pyetje nga juge d’instruction, i cili, sipas ligjit francez, është njeriu i vetëm përgjegjës për drejtimin e policisë në hetimet e tyre.

Delon u mor në pyetje disa herë, por dukej se nuk dinte asgjë, dhe gjyqtari që kishte mbledhur 850 dosje për rastin dukej se nuk po arrinte asgjë në rindërtimin e tij të ditëve të fundit të Stefan Markoviç-it.

Hetimet e tij u penguan nga fakti se dy dëshmitarët më të rëndësishëm, Uros Millosheviç dhe një tjetër mik i ri serb i Markoviç-it, Misha Slovenac, me sa duket ishin lejuar të largoheshin nga vendi.

Të dy kishin treguar se dinin më shumë për ditët e fundit të Stefan-it dhe natyrën e vdekjes së tij se kushdo tjetër që ishte shfaqur deri më tani.

Misha kishte qenë në Saint Tropez ndërsa Delon po bënte filmin e tij të fundit, “La Piscine”, dhe kishte dalë nga hoteli i tij më 19 shtator. Uros shkoi te gjyshja e tij në Beograd më 20 tetor me lejen e policisë.

Misha realizoi arratisjen e tij në fund të nëntorit pasi u fsheh në repartin psikiatrik të një spitali, duke parë provat që po grumbulloheshin kundër tij.

Policia nuk kishte bërë thuajse asnjë përpjekje për ta kërkuar.

Më pas, më 4 mars, erdhi konfirmimi zyrtar i asaj që kishte kaluar përtej thashethemeve, por ende nuk ishte vërtetuar në fakt: se Aleksandër Markoviç, vëllai i viktimës dhe ajo që francezët e quajnë pala civile, kishte përmendur se kishte parë Pompidou dhe gruan e tij në një darkë të ofruar nga çifti Delon.

Avokatët e Marcantoni-t donin të thërrisnin Pompidou-n për të treguar se ai gënjen, dhe kështu të diskreditonin pjesën tjetër të provave të tij.

Deklarata e Pompidou-t në përgjigje la të kuptohej se ishte një komplot politik, i cili më vonë u diskutua gjerësisht në revistat politike.

Citimi i tij si dëshmitar, tha ai, “pason një sërë thashethemesh të pavërteta që janë shpërndarë lirisht prej disa javësh, dhe qëllimet e të cilave janë krejtësisht në kundërshtim me interesat e drejtësisë”.

Ai dhe gruaja e tij, thuhej në deklaratë, nuk e dinin as rrjedhën dhe as rrethanat e çështjes.

Më shumë se çdo gjë, kjo lidhje ka qenë një epikë e jetës dhe e kohës së Alain Delon, personazhit qendror në historinë e jetës së Stefan Markoviç.

Ai po bëhej heroi tragjik në dramën psikologjike të dashurisë së Delon-it ose njeriun që shumë gazetarë francezë thjesht do të donin ta shihnin në burg në lidhjen e Markoviç-it.

Ishte një kohë për profile dhe histori jete. Personaliteti, shijet dhe rrethi i tij, të gjitha këto dukej se ishin një shpjegim i dhunës që e rrethonte, duke u shpërfaqur nga e kaluara e tij.

Si njeri, Delon ishte jashtëzakonisht magjepsës, enigmatik. Dy serbët që ndoshta iu afruan më shumë, Millosh Millosheviç dhe Stefan Markoviç, të dy vdiqën në rrethana misterioze – i pari ndoshta i vrarë, i dyti pa dyshim i vrarë.

Dukej sikur legjenda e personalitetit të Delon-it, e dhunës së afërt të jetës dhe rrethit të tij, kishte arritur një të vërtetë kulmore.

Delon nuk ishte vetëm ylli i 24 filmave dhe 10 roleve gangsterësh, por tani ylli i një skenari të gjallë ku shijet ekzotike të shoqërisë së Parisit dhe mjedisi i vërtetë vrastar i botës së krimit dhe gangsterëve të bandave ishin bërë bashkë në një përqafim shpërthyes.

Delon ishte simboli i tij, ai kishte qenë gjithmonë simboli i tij.

Më në fund ai e kishte identifikuar veten me funksionimin e mjedisit.

“Unë jetoj në xhungël të rrezikshme”, tha ai, por kështu i pëlqente.

Kishte një ndjenjë fiktiviteti në lidhje me të, përveç se në botën e Delon njerëzit vriteshin vërtet.

Dy nga revistat më intelektuale në Paris, “L’Express” dhe “Nouvel Observateur” – e vetmja revistë përveç “The Sunday Times” që mori një intervistë prej tij për tre muaj – të cilët ishin të pakënaqur me klishetë e një gangsteri filmi duke luajtur rolin e tij në jetën reale, e konsideroi seriozisht atë si një mit modern.

Pa dyshim për këtë, ata zbuluan se kishte diçka thellësisht intriguese, nëse nuk i pëlqente, te Delon.

Por “kur po aktron?” u ankua Nouvel Observateur.

Çfarëdo që i ndodhi Stefan Markoviç-it, vdekja e tij dhe ajo e Millosh Millosheviç-it përfaqësojnë një anë tragjike të jetës së Delon-it, mënyrën e vështirë të jetesës dhe anën klasike të imazhit të tij.

“Më pëlqen të jetoj rrezikshëm, shpejt, vrullshëm, nuk është një rrezik fizik që mund ta kuptoni. Ti e di se mund të ecësh goxha, por nëse ecën shumë shpejt, duhet të kesh një kokë dhe shpatulla kaq të forta. Për të qenë në gjendje të rezistosh nëse ke vetëm një pikë të dobët, Milos përshkoi shumë, e vërtetë, por shumë shpejt”, do të rrëfente Alain Delon.

Marrë dhe përshtatur nga publikimi origjinal i “The Sunday Times” më datë 1 dhjetor 1969

Shkarkimi dhe publikimi i teksteve nga Albanian Post nuk lejohet pa përmendur burimin. Faleminderit për respektimin e etikës së profesionit të gazetarit.